ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 442

บทที่ 442 คุณชายสามที่เย่เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว (3)

“ฉิงฉิง เขาจริงใจกับหนูนะ และตลอดหลายปีมานี้หนูก็คงยังไม่ลืม ฉะนั้นพวกหนู……”คุณปู่เวินเห็นเวินลั่วฉิงไม่ได้เอ่ยปากพูดดวงตากะพริบเบาๆ ก่อนที่จะให้คำชี้แนะกับเธอ

“ปู่ค่ะ ตอนนี้หนูไม่อยากพูดถึงเรื่องพวกนั้นค่ะ”เวินลั่วฉิงตัดบทพูดของคุณปู่อีกครั้งด้วยท่าทีที่หนักแน่น

เธอไม่อยากพูดถึงเรื่องพวกนี้ เรื่องมันผ่านมาแล้วตั้งหกปี ซึ่งอะไรหลายๆอย่างก็ได้เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมแล้ว ผ่านไปแล้วก็คือผ่านไปแล้ว มันไม่สามารถจะย้อนกลับไปเป็นเหมือนในอดีตได้อีก

“เฮ้อ”คุณปู่เวินถอนหายใจเบาๆ แอบส่ายหัว แต่ไม่ได้พูดต่อ

เวินลั่วฉิงอยู่เป็นเพื่อนคุณปู่เวินที่ห้องคนไข้ตลอด ซึ่งหลังจากที่ครอบครัวเวินจีหยันออกไปแล้วก็ไม่ได้กลับเข้ามาใหม่อีกเลย

ตอนกลางคืนประมาณสองทุ่มเศษๆ มือถือของเวินลั่วฉิงก็ดังขึ้นกะทันหัน ตอนแรกเวินลั่วฉิงคิดว่าเป็นสายจากเด็กน้อยทั้งสองคน

แต่เมื่อเธอนำมือถือออกมาดูก็พบว่าเป็นเบอร์ของเลขาหลิว

คิดได้ว่าก่อนหน้านี้เย่ซือเฉินนำมือถือของเลขาหลิวโทรมาหาเธอ ดวงตาของเวินลั่วฉิงจึงกะพริบอย่างลังเล และไม่ได้รับสาย

อีกฝั่งหนึ่ง เย่ซือเฉินเห็นมือถือของเลขาหลิวดังขึ้นมาหลายครั้ง แต่เวินลั่วฉิงก็ยังคงไม่รับสาย ดวงตาของเขาจึงหรี่ขึ้น เขาคิดว่าเธอกลัวเขาจะใช้มือถือของเลขาหลิวโทรหาเธอ ฉะนั้นเธอจึงไม่ยอมรับสาย？

เครียดกับผู้หญิงคนนี้จังเลย

“ท่านประธานครับ คุณนายไม่รับสายของผมครับ”เวินลั่วฉิงไม่ได้รับสาย เลขาหลิวจึงมองประธานของตนอย่างหวาดระแวง

“โทรต่อ”บัดนี้เย่ซือเฉินโกรธจนแอบกัดฟัน เธอช่างแน่มาก ตอนนี้แม้กระทั่งสายของเลขาหลิวก็ไม่รับเสียแล้ว

เธอช่างยึดมั่นกับการหลบหน้าเขาจังเลย！！

เลขาหลิวกดเบอร์โทรหาเวินลั่วฉิงอีกครั้ง

เวินลั่วฉิงเห็นเลขาหลิวโทรมาใหม่อีกครั้ง หลังจากที่ครุ่นคิดดูแล้วก็ยอมรับสายเสียที แต่ทว่าเธอไม่รีบร้อนพูด เพราะเธอคิดว่าหากเป็นเย่ซือเฉินโทรมาจริงๆ เธอจะกดวางสายทิ้งทันที

ตอนนี้เย่ซือเฉินยิ่งนานวันยิ่งพูดจาไม่มีเหตุผลสิ้นดี！

“คุณนายครับ คุณมาที่นี่สักครู่ได้ไหมครับ？”เสียงที่ส่งมาตามสายโทรศัพท์คือเลขาหลิว

“เลขาหลิวมีเรื่องอะไรคะ？”คิ้วของเวินลั่วฉิงขมวดขึ้น เลขาหลิวโทรหาเธอจะมีธุระอะไรกันนะ？อีกทั้งยังบอกให้เธอไปหาอีก？

“คุณนายครับ สัญญาฉบับนั้นมีปัญหาครับ วันนี้ทนายหมิงมาหาผมโดยเฉพาะ ฉะนั้นรบกวนคุณนายมาหาผมหน่อยได้ไหมครับ？”คำพูดของเลขาหลิวนั้นสุภาพมาก แต่กลับเจือความกดดันเอาไว้

“ปัญหาอะไรคะ？”เวินลั่วฉิงรู้สึกมึนงง เงื่อนไขทั้งสองข้อในสัญญาจะไปมีปัญหาอะไรได้？

“ปัญหารุนแรงหน่อยครับ ทนายหมิงบอกว่าจะยื่นฟ้องศาล ตอนนั้นผมได้รั้งเอาไว้ครับ เพราะอยากจะถามคุณนายก่อน”น้ำเสียงเลขาหลิวยิ่งมีความกดดันเพิ่มขึ้นมาอีก

“ฟ้องร้อง？”ดวงตาของเวินลั่วฉิงกะพริบ สัญญาของเธอกับเย่ซือเฉินมีอะไรให้ฟ้องร้องกัน？

“เลขาหลิวคุณกำลังพูดตลกใช่ไหมคะ？หรือฉันควรถามคุณเย่ว่าคิดจะทำอะไรอีก？”เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าต้องเป็นเล่ห์เหลี่ยมของเย่ซือเฉินอย่างแน่นอน ไม่รู้ว่าเย่ซือเฉินคิดจะทำอะไรอีก？

“คุณนายครับผมไม่ได้พูดเล่นครับ สัญญาของพวกคุณมีปัญหาจริงๆครับ ตัวหนังสือในสัญญาได้หายไปเกือบหมดแล้วครับ แต่ยังเหลืออยู่ไม่กี่คำ หากเรียบเรียงคำก็จะได้เนื้อหาเข้าข่ายการแอบเปิดเผยความลับที่ค่อนข้างจะรุนแรงมากเลยทีเดียว หากการฟ้องร้องมีผล คุณนายอาจต้องจำคุกเลยนะครับ”

เวินลั่วฉิงตะลึง กะพริบตารัวๆอย่างรวดเร็ว เกิดอะไรขึ้นกันนี่？

หมายความว่าไงกับคำว่าตัวหนังสือในสัญญาหายไป？

และตัวหนังสือที่เหลืออยู่ก็กลับกลายเป็นการแอบเปิดเผยความลับ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？