ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 474

บทที่ 474 คุณชายสามเย่เอาแต่ใจขนาดนี้จะดีเหรอคะ(2)

“เพราะเรื่องที่ตระกูลเย่ร่วมลงทุนกับตระกูลเวิน ฉันกับคุณชายสามเย่เคยเจอหน้ากัน แต่ฉันนึกว่าคุณชายสามเย่งานยุ่งขนาดนั้น น่าจะจำไม่ได้ นึกไม่ถึงว่าคุณชายสามเย่ยังจำได้” เวินลั่วฉิงแอบถอนหายใจลึกๆทีหนึ่ง พยายามอธิบาย ถึงแม้เหตุผลจะดูไม่น่าเชื่อ แต่ว่าในสถานการณ์เช่นนี้ เธอไม่สามารถคิดเหตุผลอื่นได้อีกแล้ว

เย่ซือเฉินได้ยินที่เธออธิบายด้วยคำพูดที่ง่ายๆเช่นนี้ สองตาหรี่ลงเล็กน้อยและในแววตาลึกๆเต็มไปด้วยความเยือกเย็น มุมปากที่ยกขึ้นเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเต็มไปด้วยความเยือกเย็น

เขาและเธอเคยเจอหน้ากันครั้งหนึ่ง?

ยังนึกไม่ถึงว่าเขายังจำได้? เขาจะจำไม่ได้ได้ยังไง?

“อยากให้ผมจำไม่ได้ คงจะยากครับ เพราะว่าเรา......” เย่ซือเฉินจ้องเธออย่างเยือกเย็นหนึ่งครั้ง แล้วพูดขึ้นมากะทันหัน

เวินลั่วฉิงตกตื่นใจทันที เธอรีบยืดขาออกไปเตะเขาอย่างรวดเร็ว

เย่ซือเฉินรู้ว่าเธอกลัวเขาจะพูดอะไรไปเรื่อย ในสายตายิ่งเต็มไปด้วยความเย็นชา

จากนั้นเขาถือโอกาสรีบยืดขากะทันหันในตอนที่เธอยืดขามา ทำให้ขาของเธอถูกดึงและหนีบไว้ เขาหนีบขาของเธอไว้ตรงกลางระหว่างขาทั้งสองของเขา

ความเคลื่อนไหวเหล่านี้ที่เขาทำ เป็นแค่การกระทำที่อยู่ใต้โต๊ะ บนหน้าของเขาไม่มีอะไรที่แปลกใดๆเลย

เวินลั่วฉิงกลับตกใจอย่างมาก พยายามดึงขาของเธอกลับมา แต่ดึงยังไงก็ดึงไม่ออก

“ไม่มีอะไรค่ะ” ไม่รอให้เย่ซือเฉินเอ่ยปาก เวินลั่วฉิงรีบตอบมาหนึ่งประโยคอย่างรวดเร็ว

เผชิญหน้ากับคุณปู่ที่ทำหน้าไม่เชื่อใจเลย เวินลั่วฉิงแอบถอนหายใจลึกๆ จากนั้นรีบๆหยิบกุ้งมาอีกหนึ่งตัวและปอกอย่างรวดเร็วเหมือนเดิม: “คุณปู่ ท่านก็กินกุ้งด้วยนะคะ”

เวินลั่วฉิงอยากจะเอากุ้งไปวางให้บนถ้วยของคุณปู่ แต่ว่าเธอห่างจากคุณปู่ไกลไปหน่อย ต้องยืนขึ้นมาถึงจะยืนมือถึง แต่ในตอนนี้เย่ซือเฉินหนีบขาของเธอไว้ เธอลุกขึ้นยืนไม่ได้เลย

เวินลั่วฉิงเหลือบมองไปที่เย่ซือเฉิน เพื่อส่งสายตามบอกให้เขาปล่อยเธอ

เย่ซือเฉินไม่เพียงไม่ปล่อย มือข้างหนึ่งยังค่อยๆแอบยื่นลงไปจับที่ขาของเธออีกด้วย

เวินลั่วเฉินเกร็งตัวเล็กน้อย แอบถอนหายใจลึกๆ คนนี้มันบ้าไปแล้วรึไง? เขาคิดจะทำอะไร?

แต่ว่า สิ่งที่ทำให้เวินลั่วฉิงยิ่งรู้สึกตกตะลึงก็คือ มือของเขากลับขยับเคลื่อนไหวขึ้นมา ค่อยๆเลื่อนไปตามขาของเธอไปที่อื่น

ทำให้เวินลั่วฉิงไม่กล้าขยับเลย สมองเหมือนโล่งไปทัน จากนั้นเอากุ้งที่เมื่อสักครู่นี้จะปอกให้คุณปู่ใส่เข้าไปในปากของตนเอง

“ฉิงฉิง กุ้งตัวนั้นไม่ใช่ปอกให้ปู่หรอกหรือ?” คุณปู่เวินมองหน้าเวินลั่วฉิง คำพูดนั้นไม่รู้ว่าแกล้งพูดหรือเปล่า

อย่างไรก็ตาม ตอนที่คุณปู่พูดเช่นนี้ สายตานั้นมีความสับสนเล็กน้อย

เวินลั่วฉิงอายจนอยากจะดำดินลงไปในใต้พื้นดิน

เธอรู้สึกว่าทุกๆครั้งที่เผชิญหน้ากับเย่ซือเฉิน เธอจะกลายเป็นคนโง่ที่ไม่มีสมองทันที ทำผิดอยู่บ่อยๆ

เวินลั่วฉิงแอบโมโห โชคดีที่มือของเย่ซือเฉินขยับมือไปถึงต้นขาของเธอแล้วหยุดอยู่กับที่ ไม่ได้ขยับต่อไปอีก แต่ว่า มือของเขาก็ยังวางอยู่ตรงขาของเธอ จนทำให้ตอนนี้เธอไม่กล้าขยับเลย

หลังจากที่เวินหรวนหรวนดึงสติกลับมา เห็นกุ้งที่ตนเองปอกเสร็จแล้ว สายตากระพริบเบาๆ จากนั้นมองไปทางคุณชายสามเย่และยิ้มพูดอย่างอ่อนหวาน: “คุณชายสามเย่ ฉันปอกกุ้งไว้ให้คุณตัวหนึ่ง คุณลองทานดูสิคะ”

ในขณะที่เวินหรวนหรวนพูดไปด้วย จะตักกุ้งที่ปอกเสร็จแล้วไปวางไว้ในถ้วยของคุณชายสามเย่

สายตาของเย่ซือเฉินมองไปที่เวินลั่วฉิงอีกครั้ง ใช้สายตาแสดงให้รู้ว่า เขาไม่เอากุ้งของเวินหรวนหรวน จะให้เวินลั่วฉิงจัดการให้ที