ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 49

ตอนที่ 49 ข้อตกลงการแต่งงาน

เห็นท่านประธานของตนเองยังคงไม่มีท่าทีจะลงจากรถ เลขาหลิวแอบประหลาดใจ ท่านประธานมาอำเภอตั้งแต่เช้า ตอนนี้กลับไม่ลงจากรถ นี่มันหมายความว่ายังไง?

เวลาผ่านไปทีละนิดทีละนิด บนรถ เย่ซือเฉินกำลังดูเอกสาร แต่ว่ามักจะเงยหน้าขึ้นมองออกไปทางนอกหน้าต่าง ความถี่ในการเงยหน้าของเขาไม่มีทางคลาดกับเวินลั่วฉิงแน่นอน แค่เพียงเวินลั่วฉิงปรากฏตัวขึ้น เขาก็ต้องมองเห็น

เก้าโมงห้าสิบ เวินลั่วฉิงยังไม่ปรากฏตัว เก้าโมงห้าสิบห้า เวินลั่วฉิงก็ยังไม่ปรากฏตัว ห้าสิบหก ห้าสิบเจ็ด เธอก็ยังไม่ปรากฏตัว สีหน้าของเย่ซือเฉินเคร่งขรึมเล็กน้อย

เลขาหลิวรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของท่านประธาน แล้วก็รู้สึกได้ว่าบรรยากาศภายในรถจู่ ๆ ก็เปลี่ยนไปอย่างไม่ค่อยถูกต้อง เลขาหลิวแอบตื่นตระหนกในใจ ดูเหมือนว่าท่านประธานกำลังรอคนอยู่ แต่ว่าคนคนนั้นกลับไม่มา!

แต่ไหนแต่ไรมามีแต่คนอื่นรอท่านประธาน น้อยคนมากที่จะให้ท่านประธานรอ

กล้าให้ท่านประธานรอขนาดนี้ ไม่รู้ว่าเป็นใคร?

แถมเวลานี้สีหน้าท่านประธานเยือกเย็นนิดหน่อยอย่างเห็นได้ชัด เห็นได้ชัดว่ารอจนหงุดหงิดนิดหน่อยแล้ว แต่ทำให้เขาคาดไม่ถึงก็คือ ท่านประธานดูเหมือนไม่มีท่าทีจะกลับแม้แต่น้อย

ดูแล้วคนคนนี้พิเศษกับท่านประธานมาก

เก้าโมงห้าสิบแปด เย่ซือเฉินเงยหน้าอีกครั้ง ก็ยังไม่เห็นเวินลั่วฉิง

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาคิดว่าจากบทสนทนาของเธอกับคุณปู่เวินเมื่อวาน เธอน่าจะรู้ว่าต้องทำอย่างไร ถึงอย่างไรเสียผลลัพธ์ของทั้งสองข้อก็คือเธอต้องแต่งงาน......

เพียงแต่ว่า จู่ ๆ เย่ซือเฉินก็คิดถึงความเป็นไปได้อย่างนึง เธอไม่น่าจะหนีไปแล้วหรอกมั้ง?

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ เย่ซือเฉินหรี่ตาอย่างรวดเร็ว กำลังจะโทรศัพท์ แต่ตอนที่เงยหน้าอีกครั้ง กลับเห็นเวินลั่วฉิงยืนอยู่ที่นอกประตูใหญ่ของอำเภอ

เย่ซือเฉินมองดูนาฬิกาข้อมือแวบหนึ่ง สิบโมงพอดี......

ผู้หญิงคนนี้ตรงเวลาจนแม้แต่นาทีเดียวก็ไม่ขาด

มุมปากของเย่ซือเฉินแต้มไปด้วยรอยยิ้มเบาบาง จากนั้นก็ผลักประตูแล้วลงจากรถไป

เลขาหลิวกลับอึ้งไปเลย เมื่อสักครู่ ท่านประธานยิ้มเหรอ? เขาทำงานกับท่านประธานเกือบจะสองปีแล้ว น้อยครั้งมากที่จะเห็นท่านประธานยิ้ม แต่ว่าเมื่อสักครู่เขาเห็นท่านประธานยิ้มพอดี เขาตาฝาดเหรอ ดูผิดเหรอ?

เอ๋? ทำไมจู่ ๆ ท่านประธานลงจากรถแล้ว?

หลังมาจากที่เย่ซือเฉินลงจากรถ เวินลั่วฉิงหันหลังมาเห็นเขาพอดี เวลาต่อมาใบหน้าของเวินลั่วฉิงแต้มไปด้วยรอยยิ้มสดใส “คุณเย่คะ คุณมาถึงแล้วเหรอ”

เย่ซือเฉินมองเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ กระพริบตาเบา ๆ แค่ชั่วพริบตาเดียว ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าตนเองถูกทำให้เหม่อลอยนิดหน่อย ไม่ใช่เพราะความสวยงาม แต่เป็นเพราะรอยยิ้มของเธอแบบนี้ ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจจริง ๆ

เขาคิดว่า วันนี้ถึงเธอจะมา อารมณ์ก็คงไม่ค่อยดี แต่ดูแล้วตอนนี้ เหมือนกับว่า......

แต่เขาพบว่าเวลาเธอยิ้มก็ดูสวยดี เขากำลังคิดว่า ถ้าหากกำจัดแว่นตาเชย ๆ นั่นออก และกำจัดกระบนใบหน้าของเธอ ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง?

ตอนที่เย่ซือเฉินเหม่อลอยนิดหน่อย เวินลั่วฉิงก็เดินมาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอสดใสขึ้นกว่าเดิม “เมื่อวานฉันได้ยินคุณปู่พูดแล้ว ฉันรู้ถึงเหตุผลที่คุณเย่รีบร้อนจะแต่งงานแล้ว ดังนั้น ฉันจึงยินดีจะร่วมมือคุณเย่”

“หือ?” เย่ซือเฉินยักคิ้ว ยินดีจะร่วมมือกับเขา?