ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 50

ตอนที่ 50 คุณนายเย่อ ยินดีด้วยกับการแต่งงาน

สายตาของเย่ซือเฉินมองไปที่สัญญาข้อหนึ่ง――การแต่งงานมีอายุหนึ่งปี ในระหว่างนั้นถ้าหากเย่ซือเฉินได้รับหุ้นของเย่อซือกรุ้ป สามารถสิ้นสุดสัญญาได้ก่อน

นี่เธอยังไม่ทันได้แต่งงาน ก็คิดถึงการหย่าไว้เรียบร้อยแล้ว

เวินลั่วฉิงดูออกว่าสีหน้าของเขาตอนนี้ไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นจึงไม่ได้พูดอะไร รอให้เขาเป็นฝ่ายพูด

เย่ซือเฉินเลิกตานิดหน่อย มองไปทางเวินลั่วฉิง ในใจของเวินลั่วฉิงเวลานี้รู้สึกเป็นกังวลนิดหน่อย เห็นท่าทางของเขาเมื่อสักครู่ ดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ค่อยดี ไม่รู้ว่าเขาจะยินยอมไหม

“สัญญาเขียนได้ไม่เลว” แต่ว่า ที่ทำให้เธอประหลาดใจก็คือ เย่ซือเฉินดูเหมือนจะพอใจอยู่ เขาหยิบปากกาขึ้นมาอย่างเร็ว เซ็นชื่อตัวเองลงบนสัญญา

ตอนที่เขาก้มหน้าลงซ็นช่อชั่วแวบเดียว เขาค่อย ๆ ยิ้มมุกปาก ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่?

เมื่อเห็นท่าทางอันคล่องแคล่วของเขา หรือว่าเป็นสัญชาตญาณของอาชีพ เวินลั่วฉิงรู้สึกเหมือนว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่ว่าเย่ซือเฉินเซ็นชื่อบนสัญญาเรียบร้อยแล้วส่งให้เธอ

เธอเป็นคนเขียนสัญญาเอง ไม่มีปัญหาแน่นอน หรือว่าเธอคิดมากไปเอง เวินลั่วฉิงแอบสูดหายใจ จากนั้นก็เซ็นชื่อตัวเองลงบนสัญญา

ทุกอย่างเป็นไปอย่างเรียบร้อย เวินลั่วฉิงร่วมมือเป็นอย่างดี สิ่งที่ต้องใช้ก็เตรียมมาอย่างครบถ้วน ภายใต้สายตาของเย่ซือเฉินแอบแฝงถึงความประหลาดใจ

“สามีคะ จากนี้ไปฉันจะไปอยู่ที่ไหนคะ?” จดทะเบียนสมรสเสร็จ เมื่อออกมาจากอำเภอ เวินลั่วฉิงเปลี่ยนการเรียกชื่ออย่างคล่องแคล่ว ตอนที่มองไปทางเขา ใบหน้าของเธอไปเต็มด้วยรอยยิ้ม

การแต่งงานของพวกเขามีระยะเวลาหนึ่งปี ภายในหนึ่งปีนี้ เธอไม่อยากให้เกิดสิ่งที่คาดไม่ถึง เรื่องที่สำคัญที่สุดคือห้ามให้เขาเกิดสนใจในตัวเธออย่างเด็ดขาด

ไม่สนใจว่าเขาจะเลือกเธอเพราะเหตุใด

สันดานเลวของผู้ชาย ยิ่งครอบครองไม่ได้ก็ยิ่งอยากจะได้ ดังนั้นตั้งแต่ตอนนี้ไป เธอต้องเป็นคนอ่อนโยนเฉลียวฉลาด เชื่อฟังมีเหตุผล เข้าใจคนอื่น เป็นภรรยาที่ดีเชื่อฟังและทำตามทุกอย่าง

เวินลั่วฉิงรู้ว่า เขาแต่งงานเพราะไม่อยากให้คุณปู่เย่อยกบริษัทตระกูลเย่ให้กับคุณชายสองตระกูลเย่ ในเมื่อพวกเราแต่งงานแล้ว ถึงแม้ว่าทำให้คุณปู่เย่อดู แน่นอนว่าต้องอยู่ด้วยกัน

ถ้าหากว่าการแต่งงานนี้ทำเพื่อนให้คุณปู่เวินเห็น พวกเขาจะต้องย้ายเข้าไปอยู่ที่บ้านของตระกูลเย่อไหม เมื่อคิดถึงบ้านของตระกูลเย่อ คิดถึงรูปภาพ เวินลั่วฉิงแอบกำมือ

เมื่อได้ยินการเรียกของเธอ เย่ซือเฉินตะลึงนิดหน่อย ดูเหมือนจะใจลอยอยู่แวบนึง มองดูรอยยิ้มที่สดใสของเธอ จู่ ๆ เย่ซือเฉินก็รู้สึกไม่ค่อยเข้าใจเธอ

“เธอย้ายไปที่บ้านฉัน” เย่ซือเฉินมองไปทางเธอ ในดวงตาของเขาครุ่นคิดอยู่เล็กน้อย

“ค่ะ ฉันกลับไปเก็บของก่อนนะคะ” เวินลั่วฉิงว่านอนสอนง่ายอย่างมาก ดูเหมือนจะเป็นเรื่องปกติธรรมชาติอย่างมาก แต่ว่า ฟังจากน้ำเสียงของเขา ไม่ได้ไปที่บ้านตระกูลเย่อ?

“ฉันไปเป็นเพื่อนเธอ” เมื่อได้ยินการตอบรับของเธอที่ตรงไปตรงมาแบบนี้ เย่ซือเฉินเลิกคิ้วเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้แสดงออกจนดีเกินไปไหม? ดีจนทำให้เขาไม่กล้าเชื่อ

“ไม่ต้องค่ะ คุณสามีไปจัดการธุระเถอะค่ะ ฉันจัดการคนเดียวก็พอแล้ว คุณเอาที่อยู่กับกุญแจให้ฉันก็พอแล้วค่ะ” เวินลั่วฉิงยิ้มหวานมาก อ่อนโยนมาก และเข้าใจคนอื่นเป็นอย่างมาก

เย่ซือเฉินมองไปที่เธอ เงียบไปพักนึง จากนั้นก็เอาที่อยู่กับรหัสปลดล็อคประตูยื่นให้เธอ

“สามีคะ บ๊ายบาย” เวินลั่วฉิงรับมันมา แต่ก็ไม่ได้มองอย่างละเอียด แล้วเก็บไว้อย่างดี จากนั้นก็ยิ้มบาง ๆ แล้วโบกมือให้กับเย่ซือเฉิน แล้วก็หมุนตัวเดินจากไป

เย่ซือเฉินมองไปที่เงาของเธอที่เดินจากไป ขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่พูดไม่ได้ว่าวันนี้ท่าทางของผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาประหลาดใจ เธอจะย้ายไปที่นั่นคนเดียวอย่างเชื่อฟังขนาดนั้นเหรอ?

ทำไมเขารู้สึกสงสัยนิดหน่อยนะ?

แต่ว่า เขาก็อยากจะรู้ว่า เธอจะทำอะไรกันแน่