ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 552

บทที่ 552 คุณชายสามเย่ นี่เล่นลูกไม้ตลบตะแลง

แต่ว่า หลายวันก่อนได้ยินว่าไป๋ยี่รุ่ยเจ็บหนักถึงต้องพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล ดังนั้น เธอจึง......

ซือถูมู่หรงเงยหน้าขึ้น สองตาจ้องมองตรงหน้าเธอ ความเยือกเย็นเมื่อสักครู่นี้หายไป ในขณะนี้สายตาของเขาไม่มีกิริยาอาการใดๆ ดังนั้นทำให้คนมองไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“ไม่มีก็ดีแล้ว” หลังจากนั้นสักพัก ริมฝีปากของเขาขยับเล็กน้อย ค่อยๆพูดขึ้นมาคำหนึ่งอย่างช้าๆ

สายตาของซือถูมู่หรงมองไปตรงด้านหน้าของเธอ เมื่อสักครู่นี้เสื้อผ้าของเธอถูกเขาฉีกจนเปิดออกหมดแล้ว แต่ว่าปกติแล้วเธอจะเป็นคนสงวนตัว ดังนั้นข้างในยังใส่เสื้อทับอีกชั้นหนึ่ง

เขารู้ว่า เธอมีความเคยชินเช่นนี้ ถึงจะเป็นฤดูร้อน ไม่ว่าจะร้อนขนาดไหน เธอก็จะเป็นแบบนี้ตลอด

เขารู้ว่า เธอทำเช่นนี้เพื่อจะกันเขา เพราะเมื่อก่อน จู่ๆเขาจะกระชากเสื้อของเธอจนขาดอยู่บ่อยครั้ง

ตอนนั้นเขาจงใจแกล้งทำอย่างนั้น เขาทำเพื่ออยากให้เธออับอาย แต่ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาเปลี่ยนไป จากนั้นไม่เคยกระชากเสื้อของเธอจนขาดอีกเลย อีกทั้งจะไม่ทำอะไรกับเธอไปเรื่อยโดยไม่แยกแยะสถานที่

ระยะเวลาห้าปี เหมือนมีเรื่องต่างๆมากมายเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปจนไปไม่เหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว

เมื่อกี้นี้เขารู้สึกอารมณ์ร้อนเกินไปหน่อย

เขาลุกขึ้นเล็กน้อย จากนั้นช่วยเธอจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย

หลิวหยิงจ้องมองหน้าของเขา สองตาลืมขึ้นมากลมๆโตๆ เหมือนกำลังมองสัตว์ประหลาดอย่างนั้น

เขากำลังคิดจะปล่อยตัวเธอหรือนี่? จะไม่ทำอะไรเธออย่างนั้นบนรถแล้วหรือ? อีกอย่างเธอยังช่วยเธอจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย?

วันนี้พระอาทิตย์ขึ้นจากทางทิศตะวันตกแล้วหรือไง?

“นี่คุณทำหน้าอะไร? ทำไม? ยังอยากจะทำต่อไปหรือไง?” ซือถูมู่หรงเห็นหน้าตาของเธอ แล้วขมวดคิ้วขึ้น ผู้หญิงคนนี้หมายความว่าไง? ต้องทำหน้าตกใจขนาดนี้เชียวหรือ?

“ไม่ ไม่ใช่” หลิวหยิงรีบส่ายหัว เหมือนกลัวเขาจะกลับใจ รีบลุกขึ้นมานั่งและใส่เสื้อกันหนาว

“ไม่ต้องขนาดนี้หรอก เราอยู่ด้วยกันมาตั้งห้าปีแล้ว” ซือถูมู่หรงเห็นท่าทางของเธอ มุมปากขยับนิดๆ บนใบหน้าเหมือนยิ้มๆเล็กน้อย

เธออยู่กับเขาห้าปีแล้ว ก็ยังเขินอายขนาดนี้

อยู่ในบ้านก็เป็นเช่นนี้ ทุกครั้งหลังจากที่นอนกับเธอแล้ว เธอจะใส่เสื้อผ้าใต้ผ้าห่มให้เรียบร้อยถึงจะออกมา

บนร่างกายของเธอ ไม่มีตรงไหนที่เขาไม่เคยเห็น ไม่มีที่ไหนที่เขาไม่เคยจูบ บางครั้งเขาไม่เข้าใจจริงๆว่าเธออายอะไรกันแน่?

หลิวหยิงไม่ตอบ อย่าว่าแต่ห้าปี ถึงแม้จะอีกสักห้าปี เธอก็ไม่อาจชินกับการกระทำเช่นนี้ของเขา

ถึงแม้เขาจะปล่อยม่านกันแดดลง แต่ว่าคนขับรถที่อยู่ด้านหน้าก็ได้ยิน ยังดีที่เขาไม่ทำต่อไปอีก

ที่จริงแล้ว เธอรู้สึกได้ว่า สองปีนี้การกระทำของเขาที่ทำต่อเธอ เปลี่ยนไปมาก อย่างน้อยก็ไม่ทำอะไรรุนแรงเกินไปเหมือนตอนเริ่มแรก

บางที เขาอาจไม่มีความรู้สึกตื่นเต้นดีใจขนาดนั้นเหมือนตอนแรกๆ และบางที เขาคงรู้สึกว่า เวลาที่กำหนดไว้ในสัญญาใกล้สิ้นสุดแล้ว ดังนั้นจึงยอมปล่อยเธอ

“ปล่อยคุณชั่วคราวก่อน คืนนี้อย่าคิดว่าจะได้นอน” ซือถูมู่หรงจ้องเธอสักพัก จากนั้นเอนหน้าเข้าไปใกล้ๆหูของเธอและพูดจาหยอกเธอ

หลิวหยิงตะลึงนิดๆ ร่างกายเกร็งเล็กน้อย แต่ก็ไม่โต้ตอบอะไรมากนัก ขอแค่ไม่ใช่ข้างนอกก็พอ

ส่วนเรื่องที่ไม่ได้หลับไม่ได้นอนตอนกลางคืน ก็ไม่ใช่ครั้งสองครั้งแล้ว เธอชินแล้ว ในเมื่อเธอไม่ต้องไปทำงาน พรุ่งนี้เธอนอนอยู่กับบ้านทั้งวันก็ได้