ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 617

บทที่ 617 คุณชายสามเย่ถูกวางยา (4)

เย่โป๋เหวินไม่ได้รีบตอบคำถามของเขา แค่เงยหน้าขึ้น แล้วมองไปทางบนตึก

“บ้านหลังนี้ ทำให้ฉันรู้สึกหดหู่” หลังจากผ่านไปนานมาก เย่โป๋เหวินจึงจะค่อยๆ พูดประโยคนี้ขึ้นมา

บ้านหลังนี้ทำให้เขาหดหู่ ไม่เพียงแต่เพราะว่าสมาชิกในบ้าน แต่เป็นเพราะเรื่องราวในเมื่อก่อน

หลังจากที่เย่ซือเฉินได้ยินคำพูดของเขาแล้ว แววตาทั้งสองของเขาก็ประกายขึ้นทันที ที่จริงแล้วบ้านหลังนี้ก็ทำให้เขารู้สึกหดหู่ด้วยเช่นกัน

ฉะนั้น เกินในตระกูลเย่ ไม่ใช่บุญวาสนา แต่คือความโศกเศร้า

ฉะนั้น เย่ซือเฉินไม่มีทางชักจูงให้เขาอยู่ที่บ้านเย่ต่อ

“ฉันจะแต่งงานแล้ว รอดื่มไวน์มงคลของฉันแล้วค่อยกลับไปเถอะ” เย่ซือเฉินมองดูแววตาที่สุขุม จู่ๆ ก็พูดคำนี้ออกมา

วันนี้เขาเปิดงานแถลงข่าว งั้นต่อมา เขาก็จะคิดหาวิธีให้เวินลั่วฉิงแต่งงานกับเขา เขาคิดว่าคงอีกไม่นาน

เย่โป๋เหวินได้ยินประโยคนี้แล้ว แววตาดูประกายขึ้นเยอะเลย

“ยินดีด้วยนะ” แต่ว่าเย่โป๋เหวินไม่ได้ถามมาก แค่พูดว่ายินดีด้วย ยี่สิบปีแล้ว เขาไม่เคยสนใจถามไถ่ถึงลูกชายเลย ตอนนี้เย่โป๋เหวินรู้สึกว่าไม่มีสิทธิ์ถามอะไรมาก

ฉะนั้น สิ่งที่เขาสามารถพูดได้ก็มีเพียงแต่คำว่ายินดีเท่านั้นแล้ว

“ขอบคุณครับ” เย่ซือเฉินตอบกลับไปคำหนึ่ง การสนทนาแบบนี้ไม่เหมือนว่าเป็นพ่อลูกเลย แต่นี่เป็นการสนทนาที่ปกติในครั้งเดียวตลอด20ปีที่ผ่านมา

ต่อมา สองพ่อลูกมองหน้ากันโดยไม่มีคำพูด ไม่ว่ายังไงก็เป็นการห่างเหิน20ปีแล้วไม่ใช่ว่าอยากจะเข้าใกล้ก็สามารถเข้าใกล้ได้

“ซือเฉิน นายกลับมาแล้วหรอ? เดี๋ยวก็สามารถทานอาหารได้แล้ว พวกเรามาทานผลไม้กันก่อนเถอะ” คุณย่าเดินออกมา ในมือถือผลไม้ไว้จานหนึ่ง

ในตอนที่เย่ซือเฉินเงยหน้าขึ้นมองคุณย่า สีหน้าแย่ลงเล็กน้อย “ผมยังมีธุระอีก ไปก่อนนะครับ”

คำพูดนี้ของเย่ซือเฉินน่าจะกำลังพูดกับเย่โป๋เหวิน

เรื่องราวก่อนหน้านี้ที่คุณย่าเย่ทำ ทำให้เขาตายใจไปแล้ว แล้วเขาในตอนนี้ก็มีการป้องกันที่มากขึ้นสำหรับคุณย่า

เขารู้ดีว่านี่เป็นงานเลี้ยงที่มีการวางแผนเอาไว้ก่อนแล้ว ที่เขามา เพราะว่าอยากจะมาเจอคุณพ่อ ตอนนี้เขาได้เจอคุณพ่อแล้ว งั้นก็ไม่มีความจำเป็นที่จะอยู่ต่อแล้ว

ในตอนที่เย่ซือเฉินพูดประโยคนี้ เขาลุกขึ้นแล้วพูดเลย แต่ว่า พอวินาทีถัดไป เขาก็รู้สึกเริ่มเวียนหัว เกือบจะล้มลงพื้น เขารีบจับไปที่โต๊ะข้างหน้า

เย่ซือเฉินทรงตัวเองไว้ แต่ว่ารู้สึกเวียนหัวหนักกว่าเดิม ร่างกายก็เริ่มอ่อนตัว อ่อนแรง ทันใดนั้นแม้แต่แรงที่จะยืนขึ้นก็ไม่มีแล้ว

“ในน้ำชานี้ถูกวางยาแล้ว?” เย่ซือเฉินหรี่ตาขึ้น มองไปทางเย่โป๋เหวิน ในแววตาที่เย็นชามีความผิดหวังมากมาย

พ่อของเขา พ่อที่ไม่ไถ่ถามไม่ดูแลเขามาตลอดระยะเวลา2-ปี ความเป็นความที่มาอย่างกะทันหันนี้ก็เพื่อที่จะวางยาให้เขา?

“ช่วงนี้นายทำงานหนัก มักจะนอนไม่หลับ นี่ก็แค่ยาระงับประสาท สามารถทำให้นายได้หลับสบาย” เย่โป๋เหวินเชื่อคำพูดของคุณย่าย่า ฉะนั้น เขาจึงคิดว่าสถานการณ์ในตอนนี้ ขอแค่เย่ซือเฉินหลักสักพักก็ไม่เป็นอะไรแล้ว

ที่จริงแล้ว เย่โป๋เหวินคิดไม่ถึงว่าฤทธิ์ยาจะแรงขนาดนี้

เย่ซือเฉินอึ้งไปเลย จู่ๆ ก็ยิ้ม ใช่ ช่วงนี้เขานอนไม่หลับ ไม่ใช่เพราะมีความกดดันด้านการทำงานสูง เพราะว่าเขาคิดถึงผู้หญิงของเขา