ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 618

บทที่ 618 คุณชายสามเย่ถูกวางยา (5)

“ซือเฉินคือลูกชายของนาย ก็คือหลานชายของฉัน นายรู้ ความหวังทั้งหมดของพ่อนายต่างก็ฝากไว้กับซือเฉิน ฉันจะทำร้ายซือเฉินได้ยังไง” ในตอนที่คุณย่าเย่พูดประโยคนี้ น้ำเสียงฟังแล้วอ่อนโยนมาก

อีกอย่าง คำพูดนี้ของคุณย่าเย่มีแรงจูงใจมาก

ตอนนี้ ตระกูลเย่นอกจากซือเฉินแล้ว ไม่มีใครสามารถแบกรับบริษัทตระกูลเย่ได้ ดังนั้น ไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น คุณปู่เย่ก็ไม่มีทางทอดทิ้งเย่ซือเฉิน

ขณะนี้เย่โป๋เหวินก็เริ่มมีความรู้สึกง่วงแล้ว ความรู้สึกง่วงนี้เป็นเหมือนกับยานอนหลับที่เขาดื่มประจำ

ถ้าหากว่าเป็นแค่ยานอนหลับ ถ้าหากว่าแค่อยากให้ซือเฉินหลับสบาย งั้นก็ไม่เป็นไร

เมื่อกี้เย่โป๋เหวินก็ดื่มชาแล้ว แต่ว่า เขาดื่มไปแค่คำเดียว อีกอย่างในตอนที่เขาดื่มชานั้น ในชาก็น่าจะมียาระงับประสาทแล้ว ไม่ น่าจะเรียกว่ายานอนหลับ

แต่ว่า เขาไม่รู้ว่ายาที่เย่ซือเฉินดื่มไปเมื่อกี้จะไม่ใช่แค่ยานอนหลับ

เย่โป๋เหวินในขณะนี้รู้สึกหนักๆ หนังตามาก อีกอย่างขาทั้งสองข้างของเขาก็พิการ ไม่สามารถขยับได้ ฉะนั้น เขาทำได้แต่ให้คุณย่าเข็นเขากลับไปที่ห้อง

หลังจากที่เย่โป๋เหวินกลับมาถึงห้องแล้ว คุณย่าเย่ก็ให้คนย้ายเย่โป๋เหวินขึ้นไปบนเตียง เธอกลับรีบออกจากห้องนั้น

“จัดกันหมดแล้วหรอ?” คุณปู่เย่เห็นคุณย่าเย่เดินออก แววตาก็ประกายขึ้นทันที

“อื้ม ขัดการไว้หมดแล้ว กู่หยิงหยิงก็น่าจะใกล้ถึงแล้ว” คุณย่าเย่ในขณะนี้ไม่มีความลังเลบนใบหน้าแล้ว มีแต่ความเด็ดขาด

“วิธีนี้ดีจริงๆ” บนใบหน้าของคุณปู่เย่มีรอยยิ้มเผยออกมา “แต่ว่า ก็โชคดีที่กู่หยิงหยิงยอมช่วย”

“เธออยากแต่เข้ามาในตระกูลเย่ของพวกเรา ก็ต้องช่วยอยู่แล้ว เมืองAมีผู้หญิงคนไหนที่ไม่อยากแต่งเข้ามาในตระกูลเย่?” ในตอนที่คุณย่าเย่พูดถึงประโยคนี้ มุมมากนั้นมีความได้ใจมาก

“อื้ม เธอพูดประโยคนี้ได้ถูก ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่อยากแต่งเข้ามาในตระกูลเย่ของเรา พวกเราเลือกกู่หยิงหยิงแล้ว นั่นคือบุญวาสนาของกู่หยิงหยิง เธอน่าจะขอบคุณพวกเรา” คุณปู่เย่ยิ่งได้ใจใหญ่

“รอให้ข้าวดิบกลายเป็นข้าวสุก สายเกินที่จะแก้ เรื่องนี้ก็จบแล้ว ถ้าหากสามารถท้องได้ งั้นก็ดีไปอีก” คุณปู่เย่ยิ่งพูดก็ยิ่งได้ใจ ยิ่งพูดก็ยิ่งดีใจ

“นายเสียงเบาหน่อย” คุณย่าเย่ดึงแขนเสื้อของเขา เตือนเขา

คุณปู่เย่รู้สึกว่าเสียงตัวเองดังเกินไปแล้ว จึงรีบหยุดพูด

“คุณท่าน คุณกู่มาแล้วครับ” ขณะนี้ พ่อบ้านได้พากู่หยิงหยิงเข้ามาในห้องรับแขก

“อืม ลงไปก่อนเถอะ” คุณปู่ก้มหน้าตอบรับ ให้พ่อบ้านออกไป

เรื่องนี้ คนยิ่งรู้น้อยยิ่งดี

พ่อบ้านอึ้งไปเลย แววตามองไปรอบๆ ห้องรับแขก เห็นว่าในห้องรับแขกนอกจากคุณท่านและคุณนายแล้วก็ไม่มีคนอื่นอีก พ่อบ้านมีความสงสัยเล็กน้อย เมื่อกี้เขาเห็นคุณผู้ชายกลับมาแท้ๆ