ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 622

บทที่ 622 คุณชายสามเย่ถูกวางยา (9)

อันที่จริงเขาก็ไม่อยากเอาเธอในสภาพแบบนี้หรอก เขายิ่งไม่อยากฝืนใจเธอ เพียงแต่อาการเช่นนี้ คนที่เขานึกถึงมีเพียงเธอ มีเพียงเธอ

ดังนั้นเมื่อสักครู่เขาจึงโทรหาเธอ

ตอนนี้เธอวางสายของเขา ทำให้เขาได้รู้สึกตัวมากขึ้นเล็กน้อย ดังนั้นเขาไม่หวังให้เธอมาแล้ว

เพียงแต่ร่างกายทรมานมาก เขาอยากพักสักครู่ จากนั้นก็ไปที่โรงพยาบาล โรงพยาบาลอาจมีวิธีช่วยทุเลาอาการของเขาได้

ถึงแม้เมื่อสักครู่เวินลั่วฉิงโกรธจนวางสายทิ้ง แต่เธอยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกไม่วางใจ

เมื่อก่อนเธอก็เคยถูกคนวางยาประเภทนี้มาก่อน หลังโดนยาประเภทนี้แล้วก็ไม่อาจควบคุมตัวเองได้เลย

เวินลั่วฉิงถอนหายใจแรงๆ เธอกำมือถือไว้แน่น จ้องมองมือถือในมืออย่างเพ่งเล็ง

เธอนึกถึงเสียงหายใจของเย่ซือเฉินไม่ปกติ นึกถึงน้ำเสียงของเย่ซือเฉินที่ไม่ปกติ

เวินลั่วฉิงแอบด่าอยู่ในใจหนึ่งประโยค สุดท้ายก็อดโทรหาเย่ซือเฉินไม่ได้ ถึงแม้เย่ซือเฉินจะจงใจดื่มยานั้น แต่เธอจะไม่สนใจเขาจริงๆหรือ？　

ถึงแม้เธอจะไม่ทำเรื่องอย่างนั้นกับเขา อย่างน้อยๆเธอก็ควรไปดูเขาหน่อยไหม หากไม่ไหวจริงๆ อย่างน้อยเธอก็ควรส่งเขาไปที่โรงพยาบาลสิ　

เวลานี้เย่ซือเฉินนอนอยู่บนเตียง ร่างกายที่ทนทรมานหดตัวเล็กน้อย เขาได้ยินสายเรียกเข้า ดวงตาพลันกะพริบ จากนั้นหยิบมือถือขึ้นมา เห็นเบอร์ที่ปรากฏบนหน้าจอก็ชะงักอย่างเห็นได้ชัด

ทำไมเธอโทรมาอีกล่ะ？

เขาคิดว่า เธอวางสายแล้วก็จะไม่สนใจเขาอีก！！

เย่ซือเฉินแอบถอนหายใจ นิ้วมือที่งอหดเล็กน้อย ได้คลายออกไปกดปุ่มรับสาย

“ฉิงฉิง”เมื่อรับสายก็ไม่รอให้เวินลั่วฉิงเอ่ยปาก เขาก็เรียกขานเธอทันที เวลานี้น้ำเสียงของเขายังคงแฝงเสียงหัวเราะอยู่เช่นเดิม เพราะตอนนี้เขาควบคุมตัวเองอย่างสุดชีวิต ดังนั้นเวลานี้จึงฟังเสียงผิดปกติของเขาไม่ออก

“……”เวินลั่วฉิงชะงักค้าง เกิดอะไรขึ้น？ทำไมจู่ๆก็หายแล้วล่ะ？　

หรือเมื่อกี้เขาแกล้งหลอกเธอจริงๆ？

ชั่วขณะนั้นเวินลั่วฉิงไม่ได้พูดอะไร เพราะเธอไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี

“เพิ่งวางสายก็โทรมาอีกแล้ว？ทำไม？คิดถึงผมเหรอ？”เย่ซือเฉินกำมือถือไว้แน่น เพราะทรมานมาก ใบหน้าจึงบิดเบี้ยวเล็กน้อย แต่น้ำเสียงของเขาก็คงเจือเสียงหัวเราะอยู่ พยายามรักษาน้ำเสียงเฉกเช่นปกติไว้อย่างสุดความสามารถ

ตอนนี้เขาไม่อยากให้เธอมา เขากลัวว่าอาการในตอนนี้เขาอาจทำร้ายร่างกายเธอได้ เขาจะไปโรงพยาบาล พอวางสายจากเธอเสร็จ เขาก็จะไปโรงพยาบาล　

“เย่ซือเฉิน คุณเป็นอะไรกันแน่？”ดวงตาเวินลั่วฉิงกะพริบเร็วๆ เมื่อสักครู่กับตอนนี้เขาเปลี่ยนแปลงไปมาก ทำให้เธอตอบสนองไม่ทัน　

“แกล้งแหย่คุณเล่นไง？ทำไม？แกล้งง่ายอย่างนี้เลยหรือ？”เย่ซือเฉินยังคงหัวเราะอยู่ ยิ่งมีความคลุมเครืออย่างจงใจอย่างหลายส่วน　

“เย่ ซือ เฉิน”เวินลั่วฉิงพูดทีละคำในขณะที่กัดฟันกรอด คนนี้เหลวไหลจริงๆ กล้าเอาเรื่องอย่างนี้มาเล่นกับเธอ

เกินไปจริงๆ！　

อีกฝั่งหนึ่งของสาย เสียงหัวเราะของเย่ซือเฉินส่งผ่านมา　

สีหน้าเวินลั่วฉิงเคร่งขรึมขึ้นหลายส่วน ยิ่งรู้สึกหดหู่ใจ แกล้งเธอแล้วสนุกมากใช่ไหม？　

ยิ่งไปกว่านั้น เขาเอาเรื่องอย่างนี้มาล้อเล่น？เขาบ้าไปแล้วใช่ไหม？　

ไม่ถูก ถึงแม้เย่ซือเฉินจะเจ้าเล่ห์อยู่บ้าง อำมหิตหน่อยๆ แต่ก็ไม่ถึงขั้นเอาเรื่องอย่างนี้มาล้อเล่นหรอกมั้ง？　

ดวงตาเวินลั่วฉิงกะพริบเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไร แต่นิ่งฟังเสียงจากปลายสายอย่างเงียบๆ