ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 636

บทที่636 เทพธิดาเวินสวนกลับ ต้องสะเทือนฟ้าดินแน่(3)

เธอจะดูว่าเวินลั่วฉิงจะแก้ต่างยังไง？

วันนี้เวินลั่วฉิงตายแน่！

“ได้ยินว่าตระกูลเวินล้มละลาย บริษัทเวินซื่อกรุ้ปถูกบริษัทเย่กรุ้ปกว้านซื้อไปแล้ว ตอนนี้คุณชายสามเย่จะแต่งงานกับพี่สาวฉัน ไม่ได้เกี่ยวพันกับคุณเวินอีก ดังนั้นคุณเวินยากจนถึงขั้นเริ่มขโมยของแล้วเหรอ”กู่หลิงหลิงมองเวินลั่วฉิง จงใจใช้เสียงตกใจ เวลานี้เธอจงใจปรับเสียงให้สูงขึ้น ซึ่งระดับเสียงเพียงพอให้คนรอบข้างได้ยิน

ได้ยินว่าขโมยของ คนจำนวนมากก็มุงกันเข้ามาดู

“คนนี้ก็คือเวินลั่วฉิง？คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลเวิน？โอ้สวรรค์ ขี้เหร่จริงๆ ขี้เหร่ขนาดนี้ ยังมีหน้าแต่งงานกับคุณชายสามเย่อีก？”ช่วงนี้เวินลั่วฉิงโด่งดังมาก มีคนจำเธอได้จำนวนมาก

“ใช่หน่ะสิ หน้าตาอย่างเธอ ผู้ชายคนไหนจะกล้าสู่ขอ ตื่นมากลางดึกคงนึกว่าเห็นผีได้”

“ถูกต้องแล้วที่คุณชายสามเย่เลือกคุณกู่ เรื่องนี้โทษคุณชายสามเย่ไม่ได้จริงๆ”

“อัปลักษณ์อย่างนี้ เธอยังกล้าขโมยของอีก โอ้สวรรค์ คนอย่างนี้ทำไมยังให้มีชีวิตอยู่บนโลกอีก”

คำวิพากษ์วิจารณ์ของผู้คนยิ่งไม่น่าฟังเรื่อยๆ

แต่เวินลั่วฉิงยังคงมีใบหน้าเรียบเฉย ไม่พบความผิดปรกติใดๆ

“เธอขโมยอะไร？”มีคนเห็นในเมื่อเวินลั่วฉิงไร้สิ่งของ อดถามหนึ่งประโยคไม่ได้

“คือ……”กู่หลิงหลิงได้ยินคนถาม จึงอยากตอบ แต่กู่หยิงหยิงลากตัวไว้ “น้องก็ไม่ค่อยรู้แน่ชัด อย่าพูดซี้ซั้ว”

สถานการณ์เช่นนี้ บางคำไม่จำเป็นต้องให้พวกเธอเอ่ย

“กำไรหยกหนึ่งชิ้น ราคาเหยียบยี่สิบกว่าล้าน”เวลานี้พนักงานยิ่งมั่นใจว่าเวินลั่วฉิงเป็นผู้ขโมยกำไรหยก ดังนั้นเธอพูดประโยคนี้อย่างแน่ใจ

“ความหมายของคุณก็คือ ฉันขโมยกำไรหยกของพวกคุณ？”ดวงตาเวินลั่วฉิงหรี่ขึ้น มองไปยังพนักงาน มุมปากขยับเล็กน้อย เปล่งออกมาทีละถ้วยคำช้าๆ

เวลานี้เสียงของเธอไม่ดัง แต่ก็เพียงพอให้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ได้ยิน

“ใช่หรือไม่ ค้นก็รู้”พนักงานคนนั้นสบตากับเวินลั่วฉิง ร่างกายพลันแข็งค้าง เปลี่ยนวิธีพูดใหม่

“ออ แล้วคุณลองว่ามาสิจะค้นอย่างไง？”มุมปากเวินลั่วฉิงยกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาทั้งคู่จ้องพนักงานไว้ ซึ่งน้ำเสียงเบาและช้ามาก

“ค้นตัว หากคุณขโมยคงต้องซ่อนอยู่บนตัวแน่ๆ แค่ค้นดูก็รู้แน่ชัดแล้ว”พนักงานรู้สึกว่าเรื่องนี้ง่ายมาก

“ค้นตัว？คุณมีคุณสมบัติอย่างนี้หรือเปล่า？”เวินลั่วฉิงมองหน้าอีกฝ่าย ดวงตาเคร่งขรึมเล็กน้อย ค้นตัวเธอ？ช่างกล้าจริงๆ

“เวินลั่วฉิง คุณขโมยของ เลยไม่กล้าให้ค้นตัวเหรอ？”กู่หลิงหลิงอดพูดหนึ่งประโยคไม่ได้

กู่หลิงหลิงกล่าวจบ ผู้คนก็เริ่มซุบซิบอีกครั้ง

“ใช่แล้ว เธอต้องขโมยแน่ๆ เลยไม่กล้าให้ค้นตัว หากไม่ขโมยก็ไม่จำเป็นต้องกลัวอะไร”

“ค้น ค้นตัวเธอ ให้ทุกคนเห็นว่าคุณเวินหน้าไม่อายขนาดไหน”

“ร้านพวกคุณไม่มีกล้องวงจรปิดเหรอ？”อีกฝ่ายด่าได้เจ็บแสบมาก แต่เวินลั่วฉิงกลับไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใด เวินลั่วฉิงพูดประโยคนี้ พลางกวาดสายตามองไปยังกู่หยิงหยิง

จับภาพกู่หยิงหยิงกำลังยิ้มอย่างลำพองใจ เวินลั่วฉิงก็อดแอบยิ้มไม่ได้ เห็นท่ากล้องวงจรปิดในร้านคงมีปัญหา