ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 654

บทที่ 654 หึงหวงจนโมโห (5)

หลิวหยิงไม่ได้พูด นั่งมองเขาอยู่เงียบๆ

เธอคิดว่าอยู่เป็นเพื่อนเขาเงียบๆอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน？

ไป๋ยี่รุ่ยใช้เวลากินข้าวไปเกือบครึ่งชั่วโมง เพราะเขารู้สภาพร่างกายของตนดี เขาไม่กินข้าวมาหลายวัน จึงกินเร็วไม่ได้ โชคดีที่หลิวหยิงทำผักเต้าหู้จืดๆ

“ใช่แล้ว ฉันลืมซื้อมือถือให้คุณ ฉันออกไปซื้อก่อนนะ”เมื่อเห็นเขากินเสร็จ หลิวหยิงก็จัดการเก็บให้เรียบร้อย ทันใดนั้นก็นึกถึงเรื่องมือถือขึ้นมา

นึกถึงเรื่องมือถือ เธอก็พลอยนึกถึงผู้หญิงคนนั้นไปด้วย สุดท้ายเธอก็ระงับความสงสัยภายในใจไม่อยู่ แกล้งทำเป็นถามสุ่มๆ “มือืถอคุณล่ะ？”

“หายแล้ว”ดวงตาไป๋ยี่รุ่ยกะพริบ เวลาที่พูดประโยคนี้ เขาหายใจถี่ขึ้นเล็กน้อย

หลิวหยิงดูออกมาเขากำลังพูดปด อีกอย่างเขานอนอยู่ที่โรงพยาบาลทุกวัน มือถือจะหายได้อย่างไร？

หลิวหยิงไม่ได้ถามต่อ ออกจากโรงพยาบาลอีกครั้ง เป้าหมายคือไปซื้อมือถือให้ไป๋ยี่รุ่ย เพราะร้านมือถืออยู่ห่างโรงพยาบาลเล็กน้อย หลิวหยิงจึงนั่งรถแท็กซี่ไป

ถึงแม้ไป๋ยี่รุ่ยบอกว่ามือถืออะไรก็ได้ แต่เธอก็ยังตั้งใจเลือกมาหนึ่งแบบ ซึ่งเธอใช้เงินเก็บของตัวเองซื้อ หลายปีมานี้ เธอไปทำงานตลอด รายได้อาชีพแอร์โฮสเตสยังถือว่าไม่เลว ปกติเธอก็ไม่ค่อยมีกิจกรรมให้ใช้เงินมากนัก ดังนั้นหลายปีมานี้เธอก็เก็บเงินได้บางส่วน

ห้าปีก่อน มู่หรงซือถูนอกจากให้เงินตามจำนวนที่ระบุในสัญญากับเธอแล้ว ต่อมายังให้บัตรเอทีเอ็มเธออีกหนึ่งใบ

แต่เธอไม่เคยหยิบมาใช้เลย นอกจากเงินก้อนที่พวกเขาได้ตกลงกัน ห้าปีมานี้เธอไม่เคยใช้เงินของมู่หรงซือถูเลยแม้แต่สตางค์เดียว

เธอไม่อยากติดค้างเขา แน่นอน เธอรู้สึกว่านี้คือศักดิ์ศรีอันน้อยนิดที่เธอสามารถดำรงไว้ได้

หลังเธอซื้อมือถือได้ จากนั้นก็ต่อรถกลับไปที่โรงพยาบาล

เสียเวลาไปกลับไม่ใช่น้อยๆเลย

หลิวหยิงเห็นว่าเป็นเวลาสองทุ่มกว่าแล้ว เธอนึกขึ้นได้ว่าบางครั้งหากมู่หรงซือถูกลับเร็ว ประมาณสามทุ่มกว่าๆก็กลับมาถึงแล้ว

แต่สองวันนี้มู่หรงซือถูไม่ได้กลับบ้าน ไม่รู้วันนี้จะกลับหรือเปล่า？

เธอรู้ว่าเขาอยู่เมือง A ไม่ได้ไปทำงานต่างถิ่น ดังนั้นเขาอาจจะกลับมาได้ตลอดเวลา

หลิวหยิงเอามือถือไปให้ไป๋ยี่รุ่ยก็ไม่กล้าเสียเวลาอีก

และในเวลาเดียวกัน ด้านในคฤหาสน์ มือถือของมู่หรงซือถูดังขึ้นอีกครั้ง

เขาควานมือถือเจอที่ใต้โซฟา เบอร์นี้เขาเตรียมมาใช้เป็นการส่วนตัวโดยเฉพาะ คนที่รู้ก็ไม่มาก

“คุณหลิวเพิ่งซื้อมือถือหนึ่งเครื่องแล้วส่งไปที่โรงพยาบาลครับ”อีกฝั่งหนึ่งของสาย คนนั้นก็ไม่ได้อยากโทรมารายงานให้เขาทราบเลย แต่เจ้านายสั่งว่าต้องรายงานทุกอย่าง ดังนั้นเขาไม่กล้าปกปิด

ดวงตามู่หรงซือถูหรี่ขึ้นช้าๆ มือถือ？เธอซื้อมือถือให้ไป๋ยี่รุ่ย？

เขาอยู่กับเธอมาห้าปี เธอไม่เคยซื้อของขวัญให้เขาเลย แน่นอน เขายังรู้อีกว่า ของขวัญที่เขาซื้อให้เธอนั้น เธอเก็บไว้ที่ชั้นวาง ไม่เคยแกะมาดูเลย

แต่เธอกลับซื้อมือถือให้ไป๋ยี่รุ่ย？

ซื้อมือถือให้ผู้ชาย？

“มือถือราคาเท่าไหร่？”มู่หรงซือถูก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้ถามประโยคนี้ เพียงแต่เวลาที่เขาถาม เขาได้ยินเสียงตัวเองกัดฟันกรอดๆด้วย

“หนึ่งหมื่นสองพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าครับ เป็นมือถือไทเทเนียมรุ่นหนึ่งครับ”คนนั้นได้ยินมู่หรงซือถูถาม แอบถอนหายใจ แต่ก็ไม่รายงานตามความจริงไม่ได้“เป็นเงินส่วนตัวของคุณหลิวเองครับ”

“คิก”มู่หรงซือถูหัวเราะกะทันหัน เพียงแต่เสียงหัวเราะชวนให้ขนลุก คล้ายกับความเย็นที่ซึมเข้าถึงกระดูก

ถือราคาว่าไม่ถูกเลย สำหรับเขาเงินแค่นี้ถือว่าเล็กน้อย แต่เงินส่วนตัวของเขา？

เงินที่เธอทำงานหามาเอง！！

ห้าปีมานี้ เธอไม่เคยใช้เงินของเขาเลย เงินเดือนของเธอหลังใช้จ่ายในชีวิตประจำวันแล้ว คาดว่าคงเหลือไม่เท่าไหร่แล้ว

เธอใจป้ำมาก แค่ซื้อมือถือให้ไป๋ยี่รุ่ยก็ใช้เงินหนึ่งหมื่นสามพัน！！