ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 68

ตอนที่ 68 เขารู้

“คุณแม่ถงบอก” ถังจื่อโม่เงยหน้าขึ้น มองไปทางเห่อถงถง

“ฉัน? ฉันไม่ได้พูดนะ?” เห่อถงถงงงงวย เธอบอกเรื่องนี้กับจื่อโม่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมเธอถึงจำไม่ได้?

“ครั้งก่อนตอนที่คุณแม่ถงโทรมา ถามผมว่าถ้ามามี้แต่งงาน ผมจะคัดค้านไหม?” ถังจื่อโม่มองเห่อถงถง พูดอย่างใจเย็น

“ใช่ ฉันเคยพูดแบบนี้ แต่ฉันแค่เปรียบเทียบ แต่ก็ไม่ได้พูดว่ามามี้ของพวกลูกแต่งงานแล้ว นี่ไม่นับนะ?” เห่อถงถงกระพริบตาช้า ๆ เธอเพียงแค่อยากจะลองเชิงเด็ก ๆ ไม่ถือว่าเผยความลับนะ?

“แต่ตอนหลังผมถามว่าสามีของมามี้หล่อไม่หล่อ แล้วมามี้ก็ตอบอย่างไม่ลังเลว่าหล่อ แน่นอนว่าหล่อมาก หล่อสุด ๆ งั้นก็เท่ากับว่ามามี้มีสามีแล้วใช่ไหมครับ?” ถังจื่อโม่กระพริบตา ตอบอย่างสมเหตุสมผล

พูดจบก็มองไปทางเห่อถงถงด้วยสายตาแฝงไปด้วยความหมายบางอย่าง

“ที่รัก จู่ ๆ ฉันก็พบว่าการมีลูกที่ฉลาดแบบนี้เป็นเรื่องที่น่าเศร้าสลดนะ เพราะว่าเมื่อเทียบกับ IQ ของฉันแล้วติดลบอย่างหนัก” สบตาเข้ากับดวงตาที่เมินเฉยอย่างเห็นได้ชัดของถังจื่อโม่ เห่อถงถงหันขอคำปลอบใจจากเวินลั่วฉิง

ตอนนั้นเธอไม่ได้คิดอะไรมาก ก็เลยตอบกลับไปแบบนั้น ใครจะไปคิดว่าเด็กสี่ขวบคนนึงจะฉลาดขนาดนี้ แถมยังรู้จักหลอกถามจากเธอ

เวินลั่วฉิงกระตุกมุมปาก เธอรู้สึกว่าเห่อถงถงนอกจากพรสวรรค์ด้านคอมพิวเตอร์แล้ว ส่วนเวลาอื่น IQ ของเธอส่วนใหญ่จะติดลบ

ดังนั้นเรื่องนี้โทษถงถงไม่ได้จริง ๆ

แต่ว่าเวินลั่วฉิงแอบถอนหายใจ เดิมทีเธอเป็นกังวลว่าจะมีแผนการร้ายอะไร อาจจะเป็นเพราะอาชีพของเธอ เธอเคยชินกับการคิดในแง่ลบ

สำหรับเรื่องในวันนี้ ต้องให้เขารู้ว่าเขาทำแบบนี้มันไม่ถูกต้อง ดังนั้นสีหน้าของเวินลั่วฉิงกลับมาจริงจังอีกครั้ง “ถังจื่อโม่ ไม่มีผู้ใหญ่นำพา คิดไม่ถึงว่าลูกจะพาน้องออกจากบ้านไปขึ้นเครื่องบิน เรื่องนี้ลูกทำผิดใช่ไหม?”

“คุณแม่ครับ ผมสำนึกผิดแล้วครับ” ถังจื่อโม่ก้มหน้าลงเล็กน้อย น้ำเสียงเบาลงอย่างเห็นได้ชัด ท่าทางของการยอมรับความผิดพลาดนั้นดีมาก

“ดี ครั้งนี้แม่จะยกโทษให้ลูก แต่ห้ามมีครั้งต่อไปอีกเด็ดขาด” เมื่อเห็นท่าทางของเขาแบบนี้ เวินลั่วฉิงก็ใจอ่อนทันที แต่ใบหน้าก็ยังจริงจังอยู่

“ครับ ผมรู้แล้วครับ คุณแม่วางใจได้ รับรองว่าไม่มีครั้งต่อไปแน่นอนครับ” ถังจื่อโม่ทำท่ารับรองอย่างจริงจัง

“ดี แม่เชื่อลูก ลูกควรรู้ว่าลูกสองคนออกมาแบบนี้มันอันตรายมาก แม่เป็นห่วง” น้ำเสียงของเวินลั่วฉิงอ่อนโยนลง เธอนั่งยอง ๆ ลง แล้วกอดลูกทั้งสองไว้ในอ้อมกอด

“ดีจังเลย คุณแม่ไม่โกรธแล้ว” ถังจื่อซีหอมอย่างแรงลงบนหน้าของเวินลั่วฉิง เพียงแต่ท้องกลับร้องขึ้นอย่างไม่ปรองดองกัน

“ลูกคงหิวแล้ว แม่ไปทำอาหารให้” เวินลั่วฉิงยิ้ม อยู่กับเด็กน่ารักสองคน อันที่จริงเธอโมโหไม่ลบจริง ๆ “ลูกสองคนไปเล่นก่อนสักครู่”

“ค่ะ มีของอร่อยกินแล้ว หนูชอบอาหารที่คุณแม่ทำมากที่สุดแล้วค่ะ”

“ฉันก็ชอบเหมือนกัน ดูท่าแล้ววันนี้ฉันมีลาภปากแล้ว” เห่อถงถงได้ยินว่ามีของอร่อย ดวงตาก็มีประกาย อาหารที่ฉิงฉิงทำอร่อยมากจริง ๆ

มองเห็นเห่อถงถงที่บอกว่าจะช่วยเธอขณะนี้เอาแต่จ้องมองออกไปข้างนอก เวินลั่วฉิงกระตุกมุมปาก “ดูอะไรหนะ ตั้งใจขนาดนั้น?”