ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 682

บทที่ 682 คุณพ่อสุดยอดที่สุดแล้ว (12)

“ตั้งหน้าตั้งตารอชมต่อไปเถอะ เชื่อว่าคุณชายสามเย่ไม่ทำให้พวกเราผิดหวังแน่”ท่านปู่ถังมองหน้าเฟิ่งเหมียวเหมียวแวบหนึ่ง บัดนี้เขาก็เริ่มพูดคำว่าคุณชายสามเย่ตามคนอื่นด้วย

เด็กน้อยถังจื่อโม่กับถังจื่อซีที่กำลังเล่นอยู่ในห้องโถงได้ยินเรื่องพูดคุยของผู้ใหญ่อย่างชัดเจน

“พี่ชายพ่อเก่งมากเลยใช่ไหม？”เด็กน้อยถังจื่อโม่มองหน้าพี่ชายตัวเอง ดวงตาคู่งามประกายดาวระยิบระยับ

“เชอะ”เด็กน้อยถังจื่อโม่เอ่ยคำเบาๆ แต่มุมปากกลับยกขึ้นเล็กน้อย เขาคิดว่าเกิดเรื่องมากมายก่ายกอง เย่ซือเฉินจะไม่สนใจ คิดไม่ถึงว่าเย่ซือเฉินลงมือขึ้นมาจะเก่งกาจเพียงนี้

“พี่ชาย งั้นพวกเราไปทำความรู้จักคุณพ่อกันไหม？”อันที่จริงเด็กน้อยถังจื่อโม่ฉลาดมาก และสังเกตสีหน้าได้ดีเยี่ยมอีกด้วย เธอดูออกว่าท่าทีของพี่ชายเปลี่ยนไปแล้ว

ดังนั้นเธอคว้าโอกาสชักจูงให้พี่ชายยอมรับพ่อ

ถังจื่อโม่ชะงัก ดวงตาทั้งคู่กะพริบวาววับ สีหน้าครุ่นคิดหลายส่วน “น้องรออีกหน่อย ให้พี่เตรียมการก่อน”

“ดีค่ะ ดีค่ะ”เด็กน้อยถังจื่อซีโห่ร้องด้วยความยินดี พี่ชายบอกว่าจะจัดเตรียม แสดงว่าตกลงแล้ว ในที่สุดพี่ชายก็ตกลงไปพบพ่อเสียที ช่างดีอะไรอย่างนี้

“จื่อซีสุดที่รัก ดีอะไรเหรอจ๊ะ？”เมื่อกี้เด็กทั้งสองคุยกันเสียงเบา ผู้ใหญ่จึงไม่ได้ยิน แล้วยามนี้ถังจื่อซีร้องด้วยความดีใจ เฟิ่งเหมียวเหมียวจึงเดินเข้ามาหา

“เป็นความลับของหนูกับพี่ชายค่ะ บอกคุณย่าไม่ได้ค่ะ”ถังจื่อซียิ้มอย่างสดใสให้เฟิ่งเหมียวเหมียว

“ตัวเล็กใจใหญ่”เฟิ่งเหมียวเหมียวมองรอยยิ้มอันสดใสของถังจื่อซี พลางอดยิ้มไม่ได้

ผู้ใหญ่ท่านอื่นในห้องโถงก็หัวเราะไปด้วยกัน

นับจากเด็กหัวแก้วหัวแหวนทั้งสองคนกลับมาอยู่ที่บ้านตระกูลถัง ที่นี่ก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะอย่างชื่นบานทุกวัน！

เฟิ่งเหมียวเหมียวตัดสินใจอยู่ที่บ้านทันที ไม่ตามถังหยุนเฉิงไปที่กองทหารอีก และถังหยุนเฉิงก็มักหาเวลากลับบ้านทุกๆสามถึงห้าวันเสมอ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงถังหลิงเลย ขอแค่ถังหลินมีเวลา เขาจะรีบกลับมาทันที

หลายปีมานี้ ตระกูลถังไม่เคยครึกครื้นอย่างนี้มาก่อน

เวลานี้มีคุณปู่เวินเพิ่มมาอีกคน เดิมทีคุณปู่เวินอยู่ที่บ้านตระกูลเวินด้วยบรรยากาศซบเซา หลังจากมาอยู่บ้านตระกูลถังแล้วก็มีรอยยิ้มบนใบหน้าไม่ขาดสาย

“เมื่อก่อนผมคิดว่าการงานสำคัญที่สุด ดังนั้นปกติพวกเขาไม่ค่อยกลับบ้าน ผมก็รู้สึกปกติ แต่วตอนนี้พวกเขาไม่กลับมาหนึ่งวัน ผมก็รู้สึกทะแม่งๆ”ท่านปู่ถังอดถอนหายใจไม่ได้

สิ่งที่คนแก่ปรารถนาที่สุดก็คือครอบครัวรักใคร่กลมเกลียวอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข

“ใช่ ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าครอบครัวสมัครสมานสามัคคีกัน ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขแล้ว”คุณปู่เวินก็รีบต่อหนึ่งประโยค นึกถึงความสัมพันธ์ของครอบครัวตระกูลเวินแล้ว เขาก็อดผิดหวังไม่ได้

“ไม่ง่ายเลยกว่าคุณจะมาหนึ่งครั้ง งั้นก็อยู่ต่ออีกหลายวันเลยนะ เล่นกับเด็กๆทั้งสองคนให้หนำใจไปเลย”ท่านย่าถังรู้เรื่องของบ้านตระกูลเวินดี ดังนั้นจึงทำใจให้คุณปู่เวินกลับไปคนเดียวไม่ได้