ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 72

ตอนที่72กลับมาเร็วๆนะ

“หม่ามี๊......” ถังจื่อซีกอดเวินลั่วฉิงด้วยท่าทางออดอ้อน พร้อมพูดพึมพำด้วยเสียงอ่อนๆ

พอมาถึงเมืองAใหม่ๆ เด็กโม่นั้นปกติดี แต่เด็กซีก็ยังไม่คุ้นเคยกับที่นี่ แต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรมาก ก็แค่ตัวติดเธอมากขึ้นเท่านั้น

“อืม”เวินลั่วฉิงเอาเธอมากอดไว้ แล้วแตะไปที่หน้าผากของเธอเบาๆ อุณหภูมิปกติ ไม่มีไข้ เพียงแค่ลุกสาวไม่สบาย เธอก็ไม่สบายใจขึ้นมาทันที

เด็กซีที่เล่นมาทั้งวันก็เหนื่อยแล้ว พอล้มตัวลงที่อกของเธอก็หลับลงทันที

เห่อถงถงที่ยืนอยู่อีกฝั่งยิ่งรู้สึกเอ็นดูเอามากๆ แต่เธอก็นึกขึ้นได้ว่ายังมีอีกหนึ่งปัญหาคือ：“วันนี้เย่ซือเฉินก็จะกลับมาแล้วสินะ？”

“อืม”เวินลั่วฉิงตอบกลับเบาๆ เมื่อวานเย่ซือเฉินได้บอกไว้ว่าจะกลับวันนี้ แต่ท่าทางของเด็กซีตอนนี้ ทำให้เธอไม่วางใจที่จะกลับไป แต่เดิมทีเย่ซือเฉินก็สงสัยเธออยู่แล้ว ถ้าเธอไม่กลับไปละก็ คงจะเกิดปัญหาอื่นตามมาอีกแน่

เธอกลัวว่าถ้าเธอไม่กลับไปละก็ เย่ซือเฉินต้องรู้แน่ๆว่าเด็กๆยังอยู่

“งั้นวันนี้เธอกลับไปเถอะ？”เห่อถงถงเข้าใจสถานการณ์ของเธอดี และยิ่งรู้ว่าเย่ซือเฉินผู้ชายคนนี้อันตรายมากแค่ไหน

“ฉันไม่กลับไปได้ด้วยหรอ？”เวินลั่วฉิงได้มองไปยังเด็กซีอย่างอดสงสารไม่ได้

“ได้สิ แต่ฉันเชื่อว่าอีกไม่นานสามีของเธอต้องหาที่นี่เจอแน่ๆ ถึงตอนนั้นเรื่องของเด็กๆสองคนนี้ต้องถูกเปิดโปงแน่ๆ”ถึงแม้ว่าเห่อถงถงปกติจะเป็นคนยังไงก็ได้ แต่สำหรับเรื่องของเด็กสองคนนี้แล้ว เธอนั้นรอบคอบมาโดยตลอด

หลายปีมานี้ฉิงฉิงไม่ได้พาเด็กๆกลับมาด้วย เพราะกลัวว่าเด็กๆสองคนจะได้รับอันตราย

ท้องก่อนแต่ง แม้พ่อของเด็กก็ยังไม่รู้เลยว่าเป็นใคร ถ้าหากเรื่องนี้แดงขึ้นมา ไม่เพียงแต่จะทำให้ชื่อเสียงของฉิงฉิงนั้นเสียหาย และแน่นอนว่าจะทำให้เด็กๆได้รับอันตรายไปด้วย

“ถึงเขาจะกลับมาวันนี้ แต่ก็คงไม่เร็วขนาดนั้นหรอก เดี๋ยวฉันจะโทรถามว่าเขากลับมากี่โมง”เวินลั่วฉิงคิดไปมาสักพัก ก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดโทรออกหาเย่ซือเฉิน

“อืม”พอเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นสามครั้ง เขาก็รับสาย ด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มน่าดึงดูดและน่าฟังมาก

“ที่รักคุณกลับมาวันนี้ใช่ไหม？ถึงบ้านกี่โมงหรอ？”เวินลั่วฉิงถามออกมาตรงๆ

ปลายสาย เย่ซือเฉินอึ้งไปสักพัก เขายกมุมปากขึ้นเล็กน้อย สองวันมานี้ผู้หญิงคนนี้แสดงออกได้ไม่เลวหนิ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นคนโทรหาเขาเองทุกวัน และยังถามเขาอีกว่าจะกลับเมื่อไหร่

“คงจะดึกมาก หลังห้าทุ่มน่ะ”พอพูดประโยคนี้จบ แววตาของเย่ซือเฉินก็ค่อยๆมีความหวังขึ้นมาเล็กน้อย

“อืม ฉันเข้าใจแล้ว เดินทางปลอดภัยนะ”เวินลั่วฉิงตอบด้วยเสียงเบาๆ แล้วกดวางสายไป

พอเขาถูกตัดสายไปแบบนี้ เย่ซือเฉินก็อึ้งไปเล็กน้อย เธอวางสายเขาไปดื้อๆแบบนี้เลยหรอ？เขานึกว่าเธอจะพูดว่าจะไปรับเขาที่สนามบินเสียอีก

“กว่าเขาจะกลับมาก็หลังห้าทุ่ม ฉันจะอยู่กล่อมเด็กซีให้หลับสนิทก่อนค่อยกลับไป ไม่เสียเวลาหรอก”เวินลั่วฉิงค่อยโล่งอกไปหน่อย แบบนี้แล้วก็คงไม่จะไม่เป็นไร พอเด็กซีหลับสนิทแล้วก็จะน่ารักเป็นพิเศษ

“อื้ม งั้นก็ดี พอเธอกลับไปแล้ว ฉันจะนอนเป็นเพื่อนเด็กซีให้เอง”เห่อถงถงก็โล่งอกไปด้วย เพราะเด็กซีนั้นไม่ค่อยสบาย ก่อนอนเลยจะงอแงนิดหน่อย ถ้าเกิดฉิงฉิงไม่อยู่ ก็กลัวว่าก่อนอนเด็กๆจะร้องไห้เอาได้

พอเวินลั่วฉิงกล่อมเด็กซีเข้านอนแล้ว เธอก็นั่งรถกลับทันที พอกลับไปถึงคฤหาสน์ก็เป็นเวลาสี่ทุ่มนิดๆ เวินลั่วฉิงกลับพบว่าไฟในห้องนั้นเปิดอยู่ เธอตกใจขึ้นมาทันที เย่ซือเฉินบอกว่าห้ามุ่มถึงจะถึงบ้านแท้ๆ หรือว่าเขากลับก่อนเวลางั้นหรอ？