ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 737

บทที่ 737 ถังจื่อโม่ลงมือเอง พ่อลูกร่วมมือกันกำจัดศัตรู（3）

ถังจื่อโม่ที่กำลังกินของว่างอยู่นั้น อีกมือก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วกดถ่ายรูป ส่งไปให้กับเย่ซือเฉิน แน่นอนว่า ในภาพถ่ายนั้นมีรูปของคุณแม่สุดสวย และด้านข้างก็มีหยวนจุนหลินที่นั่งประกบอยู่

แต่ ภาพมุมกล้องที่ถังจื่อโม่เลือกถ่ายนั้นเป็นมุมเพียงแค่บางส่วน ที่ในภาพปรากฏให้เห็นร่างของเวินลั่วฉิงกับหยวนจุนหลินอย่างชัดเจน อีกทั้งยังมีมุมโต๊ะด้านหน้าของพวกเขาโผล่ออกมาอีกเล็กน้อย

นอกจากสิ่งเหล่านี้แล้ว ก็ไม่สามารถมองเห็นสิ่งอื่น ๆ ภายในห้องได้อีก แม้แต่ภาพของผนังด้านหลัง

ไม่พูดไม่ได้ว่า ภาพที่ถังจื่อโม่ถ่ายออกมานั้นมุมกล้องดีมาก แน่นอนว่า เขาตั้งใจที่จะถ่ายให้ภาพมันออกมาเป็นแบบนี้

เขาอยากจะดูว่าการที่เขาส่งรูปเพียงใบเดียวนี้ไปให้กับเย่ซือเฉิน แล้วเย่ซือเฉินเองต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าที่จะหาสถานที่ตรงนี่เจอ ?

“แม่บุญธรรมครับ ผมขอยืมมือถือหน่อยครับ”พอถังจื่อโม่ส่งรูปไปแล้ว ก็เงยหน้าที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสาจ้องไปยังเวินลั่วฉิง

“หืม？”เวินลั่วฉิงนิ่งไป แต่ก็ไม่ได้คิดมากอะไร หยิบมือถือออกมาแล้วยื่นให้ไป เพราะถังจื่อโม่เด็กน้อยเป็นเด็กที่รู้ความมาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยก่อเรื่องใดๆ

เธอเชื่อใจเด็กน้อยมาก

หยวนจุนหลินเห็นกิริยาท่าทางของเวินลั่วฉิง ดวงตาก็กะพริบปริบๆ ความสัมพันธ์ของเธอกับเด็กคนนี้มันสนิทสนมกันอย่างเห็นได้ชัด

เด็กน้อยคนนี้ขอมือถือกับเธอ เธอไม่แม้แต่จะถามก็หยิบมันออกมายื่นให้เลยทันที ?

พอถังจื่อโม่รับมือถือจากเวินลั่วฉิงมาได้ ก็ปิดเสียงเรียกเข้ามือถือของเธอทันทีแต่ก็ไม่ส่งมือถือคืนให้กับเวินลั่วฉิง

และแน่นอนว่า มือถือของเขาก็ปิดเสียงเรียกเข้าเหมือนกัน

“คุณอา นัดแม่บุญธรรมผมมามีธุระอะไรเหรอครับ ? หากมีธุระก็รีบคุยเถอะครับ แต่ถ้าหากไม่มีอะไร พวกเราจะได้กลับ” ขณะที่ถังจื่อโม่พูดประโยคนี้กับหยวนจุนหลิน เขาก็กำลังถือโทรศัพท์ทั้งสองเครื่องเอาไว้ในมือ แล้วก็คว่ำหน้าจอลง ไปกับโต๊ะ

“มีคดีที่อยากจะให้แม่หนูช่วย ” หยวนจุนหลินมองไปยังถังจื่อโม่ ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย อีกคนเป็นเพียงแค่เด็กน้อยอายุห้าขวบ ตามหลักแล้ว เรื่องแบบนี้ เขาไม่จำเป็นต้องอธิบายกับเด็กน้อยเลยด้วยซ้ำ

แต่ว่า ไม่รู้ทำไม เขาก็อธิบายให้เด็กน้อยออกไปโดยไม่รู้ตัว

“เหรอครับ ? ถ้าอย่างนั้นก็รีบคุยธุระให้เสร็จๆเถอะครับ”บนโต๊ะในตอนนี้ ถังจื่อโม่เหมือนเป็นผู้คุมเกมทั้งหมด และก็พูดสั่งการออกไป

อืมใช่ ออกคำสั่งกับหยวนจุนหลิน

ดวงตาหยวนจุนหลินหรี่ลง หลายปีมานี้ แทบไม่มีใครที่จะกล้ามาออกคำสั่งกับเขาเลย แต่เด็กน้อยห้าขวบตรงหน้ากลับ……

“คุณหยวนคะ ไม่ทราบว่าเป็นคดีอะไรคะ？” เวินลั่วฉิงเอ่ยปากถามออกไป ถังหลินบอกเอาไว้ว่าเป็นคดีที่ยุ่งยาก เธอก็อยากจะรู้ว่ามันจะยุ่งยากแค่ไหนกันเชียว ?

“เป็นคดีที่ส่งเข้ามาเมื่อเร็วๆนี้ ยุ่งยากพอสมควร เลยอยากจะขอความช่วยเหลือจากคุณถัง” หยวนจุนหลินมองไปยังเวินลั่วฉิง ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงเป็นการเป็นงานขึ้นมาทันที

โชคดีที่เขาพกแฟ้มคดีนี้ติดตัวมาด้วย

นายน้อยถังจื่อโม่เหลือบมองเขาไปแวบหนึ่ง มุมปากอดที่จะกระตุกขึ้นมาไม่ได้ ทำเป็นเนียน เนียนซะให้พอ ประเทศเขามีผู้ที่ชำนาญและเชี่ยวชาญมากมายขนาดนั้น ทำไมเขาไม่ไปขอความช่วยเหลือ ? ทำไมต้องจ้องแต่จะมาหาแม่เขาด้วย ?

แล้วคดีอะไรที่สำคัญขนาดที่ เขาต้องมาจัดการเอง ?

เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการที่จะเรียกร้องความสนใจจากแม่เขา แล้วยังไม่บริสุทธิ์ใจอีกไม่ให้ผ่าน

เวินลั่วฉิงเห็นเขาหยิบแฟ้มเอกสารแล้วยื่นตรงมาให้เธอก็รีบรับเอามาทันที

หลังจากที่เวินลั่วฉิงรับแฟ้มเอกสารมาได้ ก็เปิดอ่านดู

พูดตามตรง คดีนี้ค่อนข้างที่จะยุ่งยาก และซับซ้อนอยู่มาก

แต่เวินลั่วฉิงเชื่อว่า คดีแบบนี้ ผู้เชี่ยวชาญทั้งหลายสามารถที่จะคลี่คลายมันได้อยู่แล้ว

อันที่จริงหยวนจุนหลินไม่จำเป็นที่จะต้องให้เธอมาช่วยเลยด้วยซ้ำ！

แต่ช่างมัน เวินลั่วฉิงไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น เธอตั้งใจดูแฟ้มคดีเอกสาร แล้วก็คิดวิเคราะห์ตาม