ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 753

“บอกแล้วว่าอย่ารีบ น้องวิ่งอะไรกัน？”ถังจื่อโม่ดึงเธอมา พลางถอนหายใจเบาๆ อารมณ์ร้อนของเธอได้จากใครกัน？

“ไปเถอะ พี่พาน้องไปกินของอร่อย”เด็กน้องถังจื่อโม่รู้ว่าน้องสาวคือนักกินตัวยง ขอเพียงมีของให้กินก็จะลืมความเจ็บไปชั่วพริบตา

“จริงเหรอ ดีจัง ดีจัง พวกเราไปกินกัน”ดังคาด นักกินตัวน้อยได้ยินว่ามีของให้กิน ดวงตาน้อยๆสองดวงก็สว่างเจิดจ้า ก้นเล็กๆก็ไม่เจ็บอีกต่อไป

“เด็กน้อย ผู้ปกครองของพวกหนูล่ะ？พวกหนูเดินหลงทางกับคนที่บ้านใช่ไหม？”พนักงานเห็นพวกเขามีกันอยู่แค่เด็กตัวเล็กๆสองคน จึงรู้สึกเป็นห่วงเล็กน้อย“พวกหนูอย่าเพิ่งวิ่งไปเรื่อยนะ เดี๋ยวฉันช่วยหาผู้ปกครองให้ รออยู่ที่นี่นะ ฉันไปประกาศให้ผู้ปกครองของพวกหนูมาหาพวกหนู”

“ขอบคุณครับ พวกเราออกมาเอง พ่อกับแม่ไม่ได้มาครับ”ถังจื่อโม่กล่าวขอบคุณอย่างมีมารยาท เขาไม่ให้พนักงานประกาศหรอกหากเขาประกาศเมื่อไหร่ แผนการมีอันล่มสลายเป็นแน่

“แต่เด็กๆอย่างพวกหนูสองคน ถ้าเกิด……”พนักงานมองเด็กสองคนนี้น่ารักขนาด กลัวพวกเขาเกิดเรื่องมาก

“ไม่เป็นไรครับ ผมเอามือถือมาอยู่ จะติดต่อกับคนที่บ้านเองครับ ขอบคุณน้ามากครับ”เด็กน้องถังจื่อโม่กล่าวคำขอบคุณเสร็จก็ดึงถังจื่อซีจากไป

เห็นพวกเขาไปแล้ว พนักงานก็พูดอะไรไม่ค่อยได้

บัดนี้บนชั้นสี่จุดขายเสื้อผ้าเด็ก เวินลั่วฉิงกับเห้อถงถงกำลังดูเสื้อผ้าเด็กอยู่

“วางขายแบบที่ฉันดูไว้แล้วนี่ ดีจังเลย อืม ไม่เลวเลย ดูดีกว่าภาพที่โฆษณาเสียอีก”เห้อถงถงหาเสื้อที่เธอดูไว้ก่อนหน้านี้เจอ จึงรู้สึกพอใจยิ่งนัก

เวินลั่วฉิงมองราคาก็อดแลบลิ้นไม่ได้ ร้านนี้เป็นร้านที่มีชื่อเสียงด้านเสื้อผ้าเด็กมากๆ

แบบที่เห้อถงถงเลือกมีแต่แบบสวยๆกันทั้งนั้น แต่ราคาก็สวยมากเช่นกัน

ปกติเธอไม่ค่อยซื้อเสื้อผ้า

ราคาแพงให้เด็กๆ เพราะลูกทั้งสองคนกำลังอยู่ในวัยเติบโต ซื้อกลับไปแล้วใส่ไม่นานก็เล็กแล้ว

เธอรู้สึกว่าสิ้นเปลือง

ปกติเธอมักจะเลือกแบบที่สวมใส่แล้วสบายตัวเสียมากกว่า

แต่เนื้อผ้าร้านนี้จับแล้วรู้สึกสบายมากจริงๆ

“ขอชุดนี้ ชุดนี้ แล้วยังมีชุดนี้ของเด็กผู้ชายไซส์120 เสื้อเด็กผู้หญิงสี่ชุดนี้ก็เอาไซส์120ด้วย”เห้อถงถงใจป้ำซื้อของให้เด็กทั้งสองคน แบบไม่เคยตระหนี่ถี่เหนียวมาก่อน

ขอแค่ต้องตาเธอ เธอก็จะเหมาหมดโดยไม่ลังเล

เธอซื้อทีเดียวแปดชุดรวด มีของถังจื่อซีสี่ชุด ถังจื่อโม่สี่ชุด

เห้อถงถงเป็นยอดฝีมือด้านคอมพิวเตอร์ ปกติรายได้เธอก็ไม่น้อย แต่เงินครึ่งหนึ่งของเธอใช้ไปกับการอุปถัมภ์ผู้ยากไร้ที่ซินเจียง ส่วนอีกครึ่งที่เหลือก็หมดไปกับค่าใช้จ่ายของเด็กๆทั้งสองคน

“ค่ะ ค่ะ”พนักงานยิ้มจนตาหยี

“ทำไมเธอซื้อเยอะแยะเลย ต้องใช้เงินมากเลยนะเนี่ย”เวินลั่วฉิงอึ้งเล็กน้อย ยัยเห้อถงถงนี้บ้าไปแล้วหรือเปล่า？

“ชุดพวกนี้โดนใจฉันมานานแล้ว ตอนนั้นฉันคิดว่าพอออกขายจะซื้อสักสองแบบ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าสวยทุกแบบเลย งั้นก็ซื้อให้หมดเลยดีกว่า”เห้อถงถงมักจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษที่ได้ซื้อเสื้อผ้าให้เด็กๆทุกครั้ง

“ตัวผลาญเงินจริงๆ”มุมปากเวินลั่วฉิงกระตุก“ซื้อสองชุดก็พอ เด็กโตเร็ว ปีหน้าก็ใส่ไม่ได้แล้ว สิ้นเปลือง”

แต่เห้อถงถงไม่ฟังเธอพลันเดินไปรูดบัตร เวินลั่วฉิงยอมจำนง นั่นมันบัตรของเห้อถงถงนี่ ยัยคนนี้พึ่งลำแข้งตัวเอง ก่อนจะแต่งงานกับจี้หซี เธอคงไม่ใช้จ่ายเงินจี้หซีสุรุ่ยสุร่าย

เห็นได้ชัดว่าเธอยังไม่รู้ว่าจี้หซีโอนทรัพย์สินของเขาทั้งหมดให้เธอหมดแล้ว