ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 78

ตอนที่ 78 พวกเราทำพร้อมกัน

แต่ว่า เขาก็ยังคงไม่ละสายตา เขารีบกินอาหารที่วางอยู่ด้านหน้าไปหนึ่งคำ เย่ซือเฉินถึงกับตะลึงไปเลยทีเดียว เขาคิดไม่ถึงว่าอาหารที่เธอทำจะอร่อยขนาดนี้ ฝีมือระดับนี้ คงไม่ใช่ทำครั้งแรกแน่นอน

เธอหัดทำอาหารตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？ก่อนที่จะกลับบ้านตระกูลเวิน เธอก็ยังเป็นแค่เด็ก แล้วแม่ของเธอก็รักเธอมาก เธอคงไม่ได้ทำอะไรแบบนี้เท่าไหร่นัก ตอนที่กลับบ้านตระกูลเวินก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้เข้าไปใหญ่ ความเป็นไปได้อย่างเดียวคือในสี่ห้าปีมานี้ตอนที่เธออยู่ประเทศM

แต่ เขาคิดว่า ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวคงฝึกทำกับข้าวออกมาได้ไม่ถึงขั้นนี้หรอก เธอไปที่ประเทศMเพื่อรักษาหรือเปล่าเนี่ย?

เย่ซือเฉินช้อนสายตามองไปที่เธอ

“มีอะไรหรอ？”พอเห็นเขาที่พึ่งทานไปได้คำเดียวแล้วหยุดลง เวินลั่วฉิงตกใจเล็กน้อย：“ไม่อร่อยหรอ？”

หรือว่าอาหารที่เธอทำไม่ถูกปากเขาหรือยังไง？

“เธอทำอาหารเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่？”เย่ซือเฉินกระพริบตาเล็กน้อย จู่ๆเขาก็รู้สึกว่า เขานั้นไม่รู้จักเธอเลยจริงๆ

เวินลั่วฉิงตกใจเล็กน้อย คนนี้ช่างสังเกตเกินไปแล้ว แค่กินข้าวยังสงสัยเธอเลย รู้อย่างนี้ไม่ทำให้กินไม่ก็ทำไปมั่วๆสะก็ดี

เห้อ ทำคุณบูชาโทษจริงๆ

แต่จะว่าไป ที่เขาสงสัยก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล ถ้าไม่ใช่เพราะเด็กๆทั้งสองคนละก็ เธอคงไม่ฝึกทำอาหารจนอร่อยขนาดนี้แน่นอน

“ตอนอยู่ต่างประเทศ ฉันไม่ค่อยคุ้นกับอาหารการกินที่นั่นสักเท่าไหร่ เพราะงั้นฉันเลยหาข้อมูลในอินเตอร์เน็ตแล้วลองทำดู แล้วก็ค่อยๆฝึกมาเรื่อยๆ”ที่เวินลั่วฉิงพูดนั้นเป็นความจริง ก็แค่ไม่ได้พูดถึงเด็กๆแค่นั้น

“เป็นไงบ้าง？อร่อยใช่ไหมละ？”เวินลั่วฉิงมองไปที่เขา ใบหน้าแฝงไปด้วยความอยากได้รับคมชมและรอยยิ้มนิดๆ

“อื้ม ไม่เลวหนิ”พอเขาเห็นรอยยิ้มของเธอแล้ว นัยตาเย่ซือเฉินก็สั่นเล็กน้อย เวลาเธอยิ้มแล้วนั้นสวยมากจริงๆ

เย่ซือเฉินคงจะหิวมากจริงๆ อาหารที่เธอทำนั้นเหลือเพียงนิดหน่อยเท่านั้น

พอเย่ซือเฉินทานเสร็จ เวินลั่วฉิงก็เก็บถ้วยและตะเกียบ：“ที่รัก คุณกลับห้องเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันจะเก็บชามกับตะเกียบไปล้าง”

เวินลั่วฉิงกำลังคิดว่า เขากินอิ่มแล้ว ก็ควรจะกลับห้องไปได้แล้ว？

เย่ซือเฉินคงจะไม่เข้าใจสิ่งที่เธอจะสื่อ เธอชัดเจนว่าอยากให้เขาไปได้แล้ว เขายกมุมปากขึ้นเล็กน้อย：“ฉันรอเธอไปด้วยกัน”

พอเขาพูดถึงคำว่าด้วยกัน ก็เน้นเสียงเป็นพิเศษ ราวแฝงไปด้วยความหมายมีเลศนัย

พอได้ฟังคำพูดของเขาแล้ว ท่วงท่าของเวินลั่วฉิงก็เชื่องช้าลงทันที และหายใจช้าลง วันนี้คนคนนี้จะถ่วงเธอให้ถึงที่สุดเลยใช่ไหม？

เวินลั่วฉิงถอนหายใจ สุดท้ายก็ทำได้เพียงหยิบถ้วยตะเกียบเข้าไปในห้องครัวเท่านั้น

เวินลั่วฉิงคิดว่าจะอยู่ในห้องครัวให้นานสักหน่อย พอเขารอจนเบื่อก็คงจะกลับไปเอง

ท่าทีของเวินลั่วฉิงนั้นไม่ได้รีบร้อนเลย แต่ทั้งหมดนั้นก็มีแค่ถ้วยกับจานแค่สองใบ ไม่นานก็ล้างเสร็จแล้ว จู่ๆเธอก็คิดขึ้นได้ว่าแก้วที่เธอใช้เมื่อกี้ยังไม่ได้ล้าง เวินลั่วฉิงเลยอยากจะเอามาล้างให้สะอาด

เพียงแค่เวินลั่วฉิงหันหลังไป ก็ได้เจอเขาที่เดินเข้ามาในห้องครัวแล้ว แถมยังยืนอยู่ข้างๆเธออีกด้วย

เธอหมุนตัวไปอย่างกะทันหัน ทำให้อีกนิดเดียวก็จะชนเข้ากับแผงอกของเขาแล้ว

เย่ซือเฉินยังคงถือแก้ว และไม่ได้ไปไหน เพียงแค่ยืนพิงประตูเบาๆแล้วมองไปที่เธอ เขาค่อยๆยกมุมปากขึ้น ทำเรื่องนี้ต่อหน้าเธอ แล้วไม่ให้เธอสงสัยนั้น มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ

เย่ซือเฉินที่หันหลังมา แล้วเห็นท่าทางของเย่ซือเฉินนั้น ก็กระพริบตาเล็กน้อย และเห็นเขาที่ยังถือแก้วใบนั้นอยู่ ในแก้วระดับน้ำก็ไม่ได้ลดลงไปเท่าไหร่ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้หิวน้ำอะไรขนาดนั้น

ในเมื่อไม่ดื่ม แล้วถือแก้วไว้ทำไมกัน？เวินลั่วฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย

เขาถือแก้วแล้วหมุนไปมาเล็กน้อย มันดูธรรมชาติมาก แต่สายตาของเขากลับจ้องมองไปที่เธออย่างไม่ลดละ

โดนเขาจ้องแบบนี้ เวินลั่วฉิงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ และก็ไม่ได้คิดเรื่องแก้วน้ำอีกแล้ว พอเห็นเขาไม่ได้พูดอะไร เธอเลยเดินออกไปข้างนอก

พอเธออกจากห้องครัว ก็ขึ้นชั้นสองไปทันที เธออยากจะกลับไปที่ห้องของตัวเอง แต่เย่ซือเฉินก็เดินตามหลังเธอมาติดๆ

เวินลั่วฉิงไม่ได้หันหลังกลับไป แต่ก็รู้สึกได้ถึงเย่ซือเฉินที่เดินตามหลังมาติดๆ ในใจเธอสั่นแปลกๆ ไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆก็รู้สึกกังวลขึ้นมาแปลกๆ

พอขึ้นมาถึงชั้นสอง เธอก็รีบเปิดประตูห้องของตัวเอง แล้วรีบเดินเข้าไป และปิดประตูทันที

เย่ซือเฉินอึ้งไปชั่วขณะ ทำไมเขารู้สึกว่า สำหรับเธอแล้วเขาเหมือนคลื่นยักษ์ที่ซัดกระหน่ำ เขาน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ？

เมื่อกี้ท่าทางของเธอน่าจะกำลังกังวลอยู่ เขารู้สึกว่า เวลาเธอกังวลจริงๆแล้วก็ดูน่ารักดีนะ

เย่ซือเฉินละสายตามามองแก้วที่อยู่ในมือ แล้วรีบโทรหาคุณชายห้าฉิงทันที：“ฉันจะออกไปหาเดี๋ยวนี้”

เขารู้ว่าเรื่องบางเรื่อง ยิ่งเร็วก็ยิ่งดี