ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 816

“จื่อซี อย่าพูดไปเรื่อยนะคะ หนูอาจจะฟังผิดก็ได้”บัดนี้สีหน้าเฟิ่งเหมียวเหมียวดูแย่มาก ถ้าเป็นผู้หญิง พวกเขาจะดีใจมากๆ แต่ถ้าเป็นผู้ชาย งั้น……งั้น……

“หนูไม่ได้ฟังผิดหรอกค่ะ คนนั้นพูดชัดเจนมาก หนูก็ฟังได้ชัดเจนมากค่ะ”ถังจื่อซีเน้นย้ำอย่างจริงจัง เธอหยุดพูด จากนั้นก็เสริมอีกว่า：“เหมือนเป็นเจ้าชายอะไรเนี่ยแหละค่ะ”

ได้ฟังถังจื่อซีพูดแบบนี้ คนในบ้านต่างก็แข็งค้าง

เป็นผู้ชาย？

ยังเป็นเจ้าชายอีกต่างหาก？

สถานการณ์อย่างนี้？！จะไขคดีได้อย่างไร？

ไขได้อย่างไร？！

“เอ่อ ไม่ ไม่จริงใช่ไหม？”บัดนี้ไม่อาจพรรณนาอารมณ์ของเฟิ่งเหมียวเหมียวได้เลย ถ้าเป็นผู้ชายจริงๆ แล้วอนาคตลูกชายของเธอจะไปสู่ขอเมียได้ไหม？

ชาตินี้เธอจะได้อุ้มหลานไหม？

“คุณย่าค่ะ หม่ามี้หนูก็บอกว่าหลังจากวิเคราะห์หลายรอบแล้วก็สามารถสรุปคร่าวๆได้แล้วค่ะ คนที่ไปในห้องคุณลุงคืนนั้นคือหนึ่งในเจ้าชายสองคนค่ะ”เด็กน้อยถังจื่อซีเสริมอีกหนึ่งประโยคอย่างซื่อสัตย์

“จื่อซี แม่หนูพูดอย่างนี้จริงๆหรือ？”เฟิ่งเหมียวเหมียวยังคงตั้งความหวังไว้ ได้ยินเด็กน้อยถังจื่อซีพูด หัวใจของเธอก็หล่นวูบถึงเบื้องล่างสุด

เธอรู้ความสามารถของเวินลั่วฉิงดี โดยเฉพาะทางด้านนี้ การวิเคราะห์ของฉิงฉิงไม่มีทางผิดเพี้ยนแน่นอน

เช่นนั้น ลูกชายของเธอทำเจ้าชาย……

“ใช่ค่ะ หม่ามี้พูดแบบนี้แหละค่ะ”ถังจื่อซีรีบพยักหน้า

เฟิ่งเหมียวเหมียวตัวแข็งทื่อ ขยับไม่ได้ และไม่อยากขยับด้วย วินาทีนี้ จู่ๆเธอก็รู้สึกว่าโลกเป็นสีเทา หาสีสันไม่เจอเลยสักนิด

“ถ้าเป็นอย่างนี้จริงๆ ถังหลินบ้านเราจะแต่งเมียได้อีกไหม？”ท่านย่าถังก็อึ้งไปครึ่งค่อนวันจึงจะได้สติกลับมา จากนั้นก็ถามด้วยความตกตะลึงปนสั่นเทา

สิ่งที่ท่านใส่ใจที่สุดก็คือหลานชายของตนจะแต่งภรรยาได้หรือไม่

“ถามเรื่องนี้ฉิงฉิงจะดีกว่า？ถามว่าเป็นยังไงกันแน่？”ถือว่าท่านปู่ถังสงบมากที่สุด เพราะอย่างไรเสียถังจื่อซีก็เป็นเพียงเด็กคนหนึ่ง อาจฟังบางคำผิดความหมายก็เป็นได้

“ใช่ค่ะ ใช่ค่ะ ถามฉิงฉิงดู”เฟิ่งเหมียวเหมียวดึงสติกลับมา รีบลุกขึ้น จากนั้นก็เอามือถือโทรหาเวินลั่วฉิง

ทว่าไม่มีคนรับสายเบอร์ของเวินลั่วฉิง เฟิ่งเหมียวเหมียวโทรติดต่อกันหลายครั้ง ปลายสายก็ไร้การตอบรับ

เฟิ่งเหมียวเหมียวรู้สึกร้อนใจ บัดนี้เธอร้อนรุ่มประหนึ่งมดในหม้อเดือด กระเทือนเท้าไม่หยุด เดินวนเป็นรูปวงกลมตลอด

ส่วนอีกฝั่งหนึ่ง เวินลั่วฉิงก็รู้สึกร้อนรน มือถือของเธอมีสายเรียกเข้าหนแล้วหนเล่า แต่เธอก็ไม่อาจรับสายได้ เพราะเย่ซือเฉินไม่ให้เธอรับ

“เย่ซือเฉิน มือถือของฉัน มือถือของฉัน”เวินลั่วฉิงพยายามผลักผู้ชายที่ทาบทับร่างกายเธอออก

มือถือดังติดต่อกันหลายครั้งแล้ว คนโทรต้องมีเรื่องเร่งด่วนเป็นแน่

ทว่าไร้ประโยชน์อย่างเห็นได้ชัด ไม่มีประโยชน์เลยสักนิด เวลานี้ เกรงว่าฟ้าพังทลาย คุณชายสามเย่ก็ไม่แยแส ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสายเรียกเข้าเลย

คุณชายสามเย่เห็นเธอสนใจเรื่องอื่นพลันแสดงความไม่พอใจออกมา เขาจงใจใช้แรงหนักขึ้น……

เวินลั่วฉิงอดร้องด้วยความตกใจไม่ได้ จากนั้นเธอก็กัดไหล่ของเขาแรงๆ