ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 817

เธอไม่อาจทำเสร็จได้ในเวลาเพียงห้าวินาที

แต่ถังหลินยืนอยู่นอกประตู กำลังรออยู่ กำลังเร่งอยู่ หากเธอยืดเวลานานเกินไป คาดว่าคงทำให้ถังหลินเกิดความสงสัยได้

เพราะตอนนี้เธอมีสถานะเป็นผู้ชาย ระหว่างผู้ชายสองคนไม่มีอะไรไม่สะดวก เวลาห้าวินาทีเพียงพอต่อการเปิดประตูแล้ว

หากรู้แต่แรก เมื่อกี้เธอไม่ส่งเสียง แกล้งหลับแล้วยังดีกว่าเลย

แต่ตอนนี้สายเกินไปแล้ว

หลินเป้ยลังเลอยู่อย่างนี้ เวลาห้าวินาทีผ่านไปเป็นที่เรียบร้อย

“หลินเป้ย คุณมัวชักช้าอยู่อย่างนี้ ผมสงสัยในตัวคุณมาก……”ถังหลินเห็นประตูห้องไม่เปิดเสียที ไม่เพียงแต่ไม่โกรธ ใบหน้ายังเผยรอยยิ้มออกมา หากหลินเป้ยไม่มีอะไรจริงๆ คงไม่ยืดเวลาเปิดประตูหรอก

ถังหลินจงใจหยุดพูด ปล่อยให้หลินเป้ยไปเดาความหมายด้านหลังเอาเอง

“คุณถัง คุณมีอะไรพวกเราค่อยคุยกันตอนบ่ายนะ ตอนนี้ฉันจะพักผ่อน”หลินเป้ยได้ยินคำพูดของถังหลิน มุมปากของเธอก็ยกขึ้นเล็กน้อย เมื่อกี้เธอไม่เปิดประตู ทำให้ถังหลินสงสัยแล้ว ดังนั้นตอนนี้ยิ่งเปิดไม่ได้แล้ว

ให้ถังหลินสงสัยยังดีกว่าให้เขาเข้ามาในห้อง แล้วเจอความผิดปกติของเธอจริงๆ

หลินเป้ยก้มหน้ามองส่วนหน้าที่ปุ้มปุ้ยของตน ลักษณะที่เด่นชัดเช่นนี้ ขอเพียงมีตาก็ดูออกกันทั้งนั้น

“หลินเป้ย คุณเชื่อไหมว่าผมจะให้พนักงานโรงแรมมาช่วยเปิดประตู？”ถังหลินได้ยินคำพูดของหลินเป้ย มุมปากที่เผยรูปเรเดียนยิ่งแจ่มชัดมากขึ้นหลายส่วน เมื่อเป็นเช่นนี้ ยิ่งยืนยันได้ว่าหลินเป้ยมีเงื่อนงำจริงๆ

เขารู้อยู่แล้วว่าเขาทายไม่ผิด

เช่นนั้นเส้นผมเส้นนั้น หลินเป้ยก็จงใจทำอย่างแน่นอน

ไม่น่าจะใช่เส้นผมของหลินเป้ย หลินเป้ยไม่รู้เอามาจากไหน จากนั้นก็เอามาวางไว้บนหมอนตัวเอง

ดังนั้น หลินเป้ยประเมินไว้แล้วว่าเขาต้องไปที่ห้องนอนของหลินเป้ย！ประเมินได้อย่างแม่นยำว่าเขาต้องเอาเส้นผมไปตรวจดีเอ็นเอ

ดวงตาถังหลินหรี่ขึ้นทีละนิด เจ้าชายน้อยวางแผนร้ายได้เก่งกาจมาก

เพียงแต่มาวางแผนใส่เขา ผลแห่งการกระทำนี้ หวังว่าหลินเป้ยจะแบกรับไหว

“คุณถัง ฉันคือเจ้าชายแห่งประเทศDนะ”หลินเป้ยได้ยินคำพูดของถังหลิน พลางแอบถอนหายใจ ถังหลินพูดจาเย่อหยิ่งเกินไปแล้วเขาเป็นถึงเจ้าชายแห่งประเทศD ส่วนถังหลินเป็นข้าราชการที่ต้อนรับแขกอย่างพวกเขา

ตามหลักแล้ว ถังหลินไม่กล้าทำเช่นนี้

แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด หลินเป้ยรู้สึกอดวิตกกังวลไม่ได้ เธอรู้สึกว่าถังหลินอาจจะกล้าทำอย่างนั้นจริงๆ

“ใช่ คุณคือเจ้าชายประเทศD ดังนั้นตอนนี้ผมเป็นห่วงว่าเจ้าชายน้อยจะเป็นลมอยู่ในห้อง ผมเลยให้คนเอาคีย์การ์ดประตูห้องขึ้นมาเปิด……”เห็นได้ชัดว่าเมื่อกี้ถังหลินไม่ได้พูดพร่ำเพรื่อ เขาวางแผนไว้อย่างดิบดีแล้วต่างหาก

หลินเป้ย：“……”

ภายในห้อง ณ ตอนนี้ หลินเป้ยหงุดหงิดจนอยากตีคน ถังหลินต่ำช้า ไร้ยางอายสิ้นดี

คนอย่างนี้ทำไมถึงปล่อยให้มีชีวิตอยู่บนโลกนี้ได้？！

ไร้คุณธรรมเหลือเกิน！！

“ผมนับถึงสาม……”ถังหลินไม่ได้ล้อเล่น เขาจริงจังมาก！

อีกทั้งไม่ปล่อยให้หลินเป้ยมีโอกาสปฏิเสธได้เลย

“หนึ่ง……”ถังหลินเริ่มนับเลขขึ้นมาอย่างช้าๆ：“สอง……”

ภายในห้อง หลินเป้ยแอบขบกราม แววตาของเธอเปล่งประกาย จากนั้นก็เอามือถือออกมารีบโทรหาเจ้าชายใหญ่：“พี่ใหญ่ ช่วยฉันด้วย”

“ทำไมเหรอ？”ทางโน้น เจ้าชายใหญ่ได้ยินเสียงของหลินเป้ยก็มึนงง：“เกิดอะไรขึ้น？”

“ไอ้บ้าถังหลินจะเข้ามาในห้องฉันให้ได้เลย ฉันไม่อยากให้เขาเข้ามา เขาบอกว่าถ้าฉันไม่เปิดประตู เขาจะเรียกคนในโรงแรมมาเปิด

พี่ชาย พี่หาวิธีไล่เขาไปเขาไปหน่อย”หลินเป้ยรู้ดีว่า สถานการณ์อย่างนี้เธอปล่อยให้ถังหลินเข้ามาไม่ได้เด็ดขาด