ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 847

ปกติหัวหน้ามักจะเป็นผู้ปกป้องลูกน้อง ไม่ปล่อยให้ใครหน้าไหนมารังแกคนในองค์กรได้ ซึ่งอันนี้ถือเป็นเรื่องดี เพียงแต่หลายปีมานี้เมื่ออยู่ภายใต้การดูแลของอะเฉิงก็มีความเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่เกิดขึ้น

เขาโน้มน้าวให้หัวหน้าไปดูแลองค์กรอยู่ตลอดเวลา เพื่อจะได้คุมสถานการณ์ไว้ในกำมือ แต่เสียดายที่ใจของหัวหน้าไม่ได้อยู่ในองค์กรโกสต์ซิตี้

“ผมไม่เคยไปสืบ ไม่รู้สาเหตุครับ”อะเหลียงรับคำสั่งจากซ่างกวนหงโดยตรง ถึงแม้ตำแหน่งจะสูงกว่าหัวหน้าผู้ดูแลในสาขาเมือง Aก็ตาม แต่ถึงอย่างไรเขามีหน้าที่ตามหาคุณนายโดยเฉพาะ จึงไม่สะดวกเข้าแทรกแซงเรื่องอื่นโดยไร้เหตุผล

ปกติคนในสาขาเมืองAทำอะไร เขาก็ไม่เคยถามไถ่ เพียงแต่ครั้งนี้เกิดความบาดหมางกับถังหลินเสียใหญ่โต เขาไม่อยากรู้ก็คงยาก

“อืม นายไปทำหน้าที่ของนายเถอะ ผมจะจัดการเรื่องนี้เอง ผมจะไปที่สาขา”ผู้ดูแลจ้งมีความคิดในใจ สีหน้าก็กลับมาเย็นเยียบเฉกเช่นปกติ เรื่องบางเรื่องไปดูให้เห็นกับตาถึงจะน่าเชื่อถือกว่า

เขาจะไปเสียหน่อยว่าสาขาในเมืองAของพวกเขากับตระกูลถังขัดแย้งด้วยเรื่องอันใด พวกเขาถึงกับต้องโจมตีตระกูลถังอย่างอึกทึกเช่นนี้？

ระหว่างนี้ ตั้งแต่จนยันจบซ่างกวนหงยืนอยู่กับที่โดยไม่กระดุกกระดิกใดๆ ไม่มีการตอบสนองอะไรเลยสักอย่าง ราวกับไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขา หรือเขาไม่ได้ฟังบทสนทนาระหว่างผู้ดูแลจ้งกับอะเหลียงเข้าหูเลยด้วยซ้ำ

ผู้ดูแลจ้งแอบถอนหายใจหนึ่งเฮือก ตอนนี้นอกเสียจากเรื่องของคุณนาย เกรงว่าคงไม่ส่งผลกระทบต่อหัวหน้าแล้วละ

อะเหลียงก็เข้าใจจุดนี้ ก้นบึ้งของแววตามีความกังวลแวบผ่าน แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่หันหน้าเดินออกไปโดยเร็ว หวังว่าครั้งนี้จะได้เบาะแสเกี่ยวกับคุณนายบ้าง

“หัวหน้าครับ เข้าไปพักผ่อนก่อนเถอะครับ”ผู้ดูแลจ้งเห็นหัวหน้าของตนยืนไม่ขยับมาหลายชั่วโมงแล้ว จึงเป็นห่วงทนดูต่อไปไม่ได้

หลายปีมานี้หัวหน้าคิดถึงคำนึกหาจนล้มป่วย ร่างกายไม่แข็งแรงมาโดยตลอด เมื่อสักครู่หัวหน้ายังสำลักเลือดออกมาด้วย ขืนยืนแบบนี้ต่อไป เกรงว่าร่างกายคงรับไม่ไหว

ยังดีที่บริเวณรอบๆถูกหัวหน้ากวาดซื้อหมดแล้ว ดังนั้นจึงไม่มีคนมารบกวน

บริเวณนี้เป็นจุดรุ่งโรจน์ที่สุดของใจกลางเมือง เรียกได้ว่าพื้นที่ทุกตารางนิ้วนั้นมีค่าดั่งทองคำ หัวหน้ากว้านซื้อตึกใหญ่ทั้งตึกและร้านค้าใกล้เคียงไว้หมดแล้ว แต่กลับปิดกิจการ ปล่อยทิ้งไว้โดยไม่ทำอะไรเลย

เขารู้ว่าทั้งหมดทั้งมวลที่หัวหน้าทำเป็นเพราะต้องการระลึกถึงคุณนาย เพราะที่นี่คือสถานที่ที่หัวหน้ากับคุณนายพบหน้ากัน

พื้นที่มีมูลค่าดั่งทองคำถูกทิ้งให้ว่างเปล่า มันช่างสิ้นเปลืองจริงๆ เพื่อรักษาพื้นที่ส่วนนี้ไว้ แต่ละปีหัวหน้ายังต้องจ่ายภาษีในตัวเลขที่น่าทึ่งอีกด้วย

ต้องบอกว่าหัวหน้ามีความตั้งใจโดยแท้

ทว่าคนนอกไม่ทราบเรื่องพวกนี้ และมีคนน้อยมากที่รู้ว่าตึกใหญ่แห่งนี้กับเขตการค้าระแวงนี้เป็นขององค์กรโกสต์ซิตี้ ดังนั้นจึงเป็นสถานที่ลี้ลับและแปลกพิสดารมากในสายตาคนนอก

“อะจ้ง เธอมีตัวตนจริงๆนะ”ไม่รู้ว่าซ่างกวนหงนึกอะไรออก จึงลั่นวาจาที่แปลกประหลาดนี้ออกมา

“ครับ ครับ คุณนายมีตัวตนอย่างแน่นอนครับ”อะจ้งกลับเข้าใจความหมายหัวหน้าตนในชั่วพริบตา

หลายปีมานี้ เป็นเพราะไม่รู้ข้อมูลเกี่ยวกับคุณนายเลยสักนิด ประกอบกับภาพวาดเหมือนของหัวหน้าก็ไม่ชัดเจน ดังนั้นหลายๆคนจึงอดสงสัยไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนั้นมีอยู่จริงหรือไม่？

เป็นเพียงความฝันของหัวหน้าหรือเปล่า？

เมื่อกี้เขาเห็นอะเหลียงไม่พูดในสิ่งที่คิด เกรงว่าคงสงสัยจุดนี้เช่นกัน

ถึงแม้เมื่อกี้อะเหลียงไม่พูด ถึงแม้เมื่อกี้หัวหน้าตีตัวออกมา ไม่ได้ถามอะไรและไม่ได้มองอะเหลียงสักแวบ แต่หัวหน้ากลับรับรู้ทุกอย่างเป็นอย่างดี