ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 846

พูดอย่างไม่เกินจริง อำนาจลับนี้ได้กระจัดกระจายไปทุกภาคส่วนทุกแวดวงธุรกิจในเมืองAเป็นที่เรียบร้อย เรียกได้ว่าเข้าไปอยู่ในทุกตรอกทุกซอกเลยก็ว่าได้

และที่สำคัญอำนาจนี้มีหัวหน้าเป็นผู้ควบคุมดูแลเอง พวกเขาฟังคำสั่งเฉพาะหัวหน้า ทุกครั้งที่เขาไปถ่ายทอดคำสั่งของหัวหน้า เขาก็จำเป็นต้องพกป้ายคำสั่งจากหัวหน้าไปยืนยันทุกครั้ง

หากอำนาจนี้รวบรวมมาใช้เมื่อไหร่ อย่าว่าแต่ตามหาคนคนหนึ่งเลย กระทั่งหัวหน้านำใบหน้าจำนวนหนึ่งใบทิ้งไปอยู่ในกองใบไม้

พวกเขาก็สามารถหาออกมาได้อย่างรวดเร็วทันใจ

สำหรับปัญหาที่มีเกี่ยวกับคุณนายก็คือ ไม่มีใครรู้จักคุณนายมาก่อน ไม่มีใครรู้ประวัติรายละเอียดของคุณนายเลยแม้แต่น้อย

ไม่มีใครรู้ว่าคุณนายมีหน้าตาเช่นไร กระทั่งหัวหน้าก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณนายมีหน้าตาเป็นเช่นไร

หัวหน้าวาดภาพเหมือนมากมาย แต่ทุกภาพก็ไม่เคยมีวาดออกมาอย่างชัดเจน

เขานำภาพวาดเหมือนให้ลูกน้องดู ลูกน้องก็ดูอะไรไม่ออก

ถึงแม้กิริยาท่วงท่าและความสง่าของคุณนายจะเหมือนกันทุกภาพ แต่สิ่งเหล่านี้มันเลือนราง ไม่ค่อยชัดเจน เกรงว่ามีเพียงหัวหน้าเจอตัวคุณนายแล้วถึงจะดูออก

สำหรับคนรอบกาย การใช้กิริยาท่วงท่าและความสง่างามในภาพวาดเหมือนเพื่อตามหาคนที่สอดคล้องกัน มันเป็นโจทย์ยากมาก

แน่นอนหลายปีมานี้ก็หาลักษณะที่คล้ายคลึงกันมาได้อยู่บ้าง แต่หัวหน้ามองเพียงแวบเดียวก็ปฏิเสธทันควัน

ดังนั้นหลายปีมานี้ ถึงแม้อำนาจนี้จะซึมแทรกเข้าไปทุกที่ในเมืองAแล้ว แต่ยังคงไร้ผลเช่นเดิม

แน่นอน ในเมืองAก็มีสาขาขององค์กรโกสต์ซิตี้ด้วย เพียงแต่เรื่องตามหาตัวคุณนาย ไม่ได้ใช้สาขานี้ได้ร่วมด้วย แถมสาขานี้ก็ไม่รู้เรื่องนี้เลย

เพราะเหตุการณ์ถูกหักหลังเมื่อยี่สิบห้าปีก่อน หัวหน้าจึงยิ่งมีความคลางแคลงใจเพิ่มขึ้น ระมัดระวังตัวเพิ่มขึ้น โดยเฉพาะเรื่องของคุณนาย

“หัวหน้าครับ ผมบอกอะเหลียงให้มาแล้วครับ เขาน่าจะใกล้มาถึงแล้วครับ”บัดนี้อะจ้งร้อนใจมาก กระวนกระวายใจมาก ดังนั้นระดับเสียงจึงยกขึ้นด้วยสัญชาตญาณ

ทว่าถึงแม้เสียงของอะจ้งจะดังขึ้น ซ่างกวนหงยังคงเหมือนไม่ได้ยิน ยังคงยืนอยู่กับที่โดยไม่ขยับ ไม่ตอบสนองใดๆ

เห็นหัวหน้าเป็นเช่นนี้ อะจ้งก็รู้สึกสลดใจ พูดไม่ออกไปชั่วขณะ

“หัวหน้า ผู้ดูแลจ้ง”บังเอิญในเวลานี้ ผู้ชายอายุประมาณสี่สิบปรากฏตัวข้างกายผู้ดูแลจ้ง

“อะเหลียง นายมาแล้วหรือ”ผู้ดูแลจ้งดึงสติกลับมา รีบอำพรางสีหน้า ก่อนจะมองไปยังอะเหลียง：“ครั้งนี้หัวหน้ามาด้วยตัวเอง

นายใช้กำลังพลทั้งหมดไปตามหาคุณนายให้พบ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม”

ประโยคนี้ของผู้ดูแลจ้งเป็นคำสั่งตายที่ต้องปฏิบัติให้ได้ แต่เขาก็รู้ว่าเป็นเรื่องยากแสนยาก เพราะไร้ข่าวคราวตลอดยี่สิบห้าปีที่ผ่านมา หากแต่เพื่อหัวหน้าแล้ว เขาจำเป็นต้องสั่งการเช่นนี้

หากแม้สามารถให้ความหวังแก่หัวหน้าเพียงริบหรี่ก็ยังได้

อะเหลียงชะงัก มองไปยังซ่างกวนหงซึ่งอยู่ด้านหน้าที่ไม่ไกลเท่าใดนัก เห็นซ่างกวนหงไม่ขยับไม่ตอบสนองเลยสักนิด มุมปากอะเหลียงขยิบ แต่สุดท้ายก็เก็บคำพูดไว้ในใจ

“นายไปเถอะ”อะเหลียงไม่ได้เอ่ยคำคัดค้านใดๆ ผู้ดูแลจ้งรู้สึกปลื้มปีติยิ่งนัก ตอนนั้นหัวหน้าเป็นคนเลือกอะเหลียงกับมือ โดยให้รับผิดชอบเรื่องตามหาคุณนายในเมืองAเป็นการเฉพาะ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาอะเหลียงจึงเข้าใจความรู้สึกนึกคิดของหัวหน้าเป็นอย่างดี

“ครับ”ในเมื่อเมื่อสักครู่อะเหลียงกล้ำกลืนคำพูดไว้แล้ว บัดนี้จึงไม่ได้พูดมาก อะเหลียงรู้ว่าเรื่องนี้สำคัญต่อหัวหน้าแค่ไหน ยี่สิบห้าปีมานี้ เขาไม่เคยหยุดนิ่ง เขาขยายอำนาจและออกตามหาคุณนายอย่างไม่ลดละ