ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 845

แต่เขารู้ดีว่ามันเป็นเพียงการเพ้อฝันเท่านั้น

สวรรค์ช่างโหดร้ายเหลือเกิน ไม่ให้เขามีความหวังเลยแม้แต่เศษเสี้ยว

ร่างกายที่ยืนตรงของเขาเริ่มโยกกะทันหัน ริมฝีปากบางอ้าขึ้น ก่อนจะสำลักเลือดสดออกมา

“หัวหน้า……”อะจ้งตกใจจนหน้าเปลี่ยนสี รีบตรงเข้าไปเพื่อประคองเขา：“หัวหน้าครับ ผมส่งคุณไปโรงพยาบาลนะครับ”

“ไม่ต้องหรอก”ซ่างกวนหงยืนตัวตรง สุ้มเสียงแผ่วเบาราวกับลมที่พัดกระจัดกระจาย เป็นการล่องลอยที่ไม่ค่อยมีจริงเท่าใดนัก

อะจ้งยิ่งรู้สึกช็อก สภาพในตอนนี้ของหัวหน้าทำให้เขารู้สึกกลัว เขากลัวว่าหัวหน้าจะ……

“อะจ้ง ผมอยากไปหาเธอ”อะจ้งกำลังใช้ความคิด สุ้มเสียงของซ่างกวนหงก็ค่อยๆดังขึ้น ซึ่งเสียงดังขึ้นเล็กน้อย แต่ฟังดูแล้วยิ่งเหมือนไกลห่างกว่าเดิม

อะจ้งชะงัก หลายปีมานี้หัวหน้าตามหาเธอมาตลอดอยู่แล้วไม่ใช่หรือ？ที่มาเมืองAในครั้งนี้ก็เพื่อตามหาเธอไม่ใช่หรือ แล้วสิ่งที่หัวหน้ากล่าวในเวลานี้หมายความว่าอย่างไร？

บัดนี้เขาไม่ค่อยเข้าใจความหมายของหัวหน้ามากนัก หัวหน้าเสียใจจนพูดเหลวไหลแล้วหรือ？

“แต่ผมกลัว ผมกลัวว่าผมตายแล้วยังหาตัวเธอไม่เจออีก”ซ่างกวนหงเงยหน้ามองจุดสุดสูงของตึก ใบหน้าของเขาถูกแสงแดดสอดส่อง มันช่างน่ามองยิ่งนัก แต่กลับให้ความรู้สึกเลือนรางเสียจนเกือบไม่มีแล้ว

เดิมทีเขาเป็นคนที่ดึงดูดสายตาผู้อื่นนับล้านชีวิต เป็นผู้สูงศักดิ์มาโดยตลอด แต่ ณ ตอนนี้กลับทำให้ตัวเองทรุดโทรมด้วยเหตุเพียงเพราะออกตามหาเธอแล้วไม่เจอ

หลายปีมานี้ เขาเคยคิดว่าเธออาจเสียชีวิตแล้ว ดังนั้นเขาจึงเคยมีความคิดที่ว่า หากเขาตายไปคงได้เจอเธอ แต่เขาก็ยังกลัวว่าถึงแม้เขาจะตายแล้ว แต่ก็ยังคงไม่เจอเธออยู่ดี

เขาไม่กลัวตาย กลัวเพียงไม่เจอเธอเท่านั้น

“หัวหน้าไม่ได้เด็ดขาดเลยนะครับ”อะจ้งเข้าใจความหมายของเขาก็ต้องตัวสั่นเทาด้วยความตกใจ รู้สึกเย็นหนาวไปทั่วร่าง

“หัวหน้าครับ พวกเราออกตามหาต่อเถอะครับ มันต้องมีหวังอยู่แล้วครับ……”อะจ้งรู้ดีว่าคำเกลี้ยกล่อมของเขานั้นไร้น้ำหนักมาก ไม่มีผลในการโน้มน้าวใจหัวหน้ามากนัก เพราะหัวหน้าตามหามายี่สิบห้าปีแล้ว แต่ยังคงไร้ความคืบหน้าใดๆ

ทว่า เขาทนมองหัวหน้ามีใจใฝ่หาความตายไม่ได้

“มีหรือ？”ใบหน้าของซ่างกวนหงที่มีพระอาทิตย์ส่องแสงรู้ความซีดเผือดเล็กน้อย เกิดความรู้สึกไม่ใช่ความจริงหลายส่วน

“มีครับ ต้องมีแน่ๆ หัวหน้าอย่าเพิ่งท้อแท้ใจสิครับ ครั้งนี้พวกเราเพิ่งมาถึงเมือง Aนะครับ ยังไม่ทันได้เริ่มตามหาเลย ไม่แน่ครั้งนี้อาจเจอตัวคุณนายก็ได้ครับ”อะจ้งไม่มั่นใจเลยสักนิด แต่เขาจำเป็นต้องพูดเช่นนี้ หัวหน้าท้อใจ เขาจะท้อใจตามไม่ได้

ทว่าสิ่งที่อะจ้งเป็นกังวลมากที่สุดในตอนนี้ก็คือ เขาเกรงว่าหากตามหาตัวคุณนายไม่เจอ หัวหน้าจะยืนหยัดต่อไปไม่ไหว……

เวลานี้อะจ้งไม่รู้ว่าตัวเองเกลี้ยกล่อมให้หัวหน้าออกมาครั้งนี้จะเป็นเรื่องถูกหรือผิดกันแน่？

หวังเพียงสวรรค์เมตตา ครั้งนี้ได้โปรดดลบันดาลให้หัวหน้าได้เบาะแสคุณนายด้วยเถอะ

“อะจ้ง นายติดตามผมมากี่ปีแล้ว？”ซ่างกวนหงหันไปมองพ่อบ้านคนสนิทที่เก่าแก่ สายตาราบเรียบ น้ำเสียงแผ่วเบาและเนิบช้า

ฟังดูเหมือนเป็นการพูดคุยทั่วไป

อะจ้งกลับตกตะลึงจนเหงื่อชุ่มกาย เขารู้ดีว่าหัวหน้าคงไม่ถามโดยไร้สาเหตุ

“หัวหน้าครับ ผมติดตามท่านตั้งแต่อายุสิบหกปีครับ ตอนนี้ก็สามสิบห้าปีแล้วครับ”อะจ้งตื่นตระหนกตกใจ แต่ก็ยังคงตอบคำถาม ระหว่างที่อะจ้งตอบ สีหน้ามีความอ่อนโยนหลายส่วน