ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 886

ถ้าหากทำเรื่องนี้สำเร็จ เธออาจจะมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับหัวหน้าขององค์กรโกสต์ซิตี้ ถึงตอนนั้นเธอก็ไม่ต้องพึ่งพาเจิ้งฉงแล้ว

ถ้าไม่ใช่เพื่อแก้แค้น ผู้หญิงที่เป็นเหมือนดอกไม้อย่างเธอคงไม่มาอยู่กับผู้ชายแก่ที่โหนกแก้มเต็มไปด้วยเนื้ออย่างนี้หรอก

หลายปีมานี้ทุกครั้งที่ต้องอยู่กับเจิ้งฉง เธอได้แต่อดทนอดกลั้นต่อความขยะแขยงเอาไว้

เจิ้งฉงไม่ได้จริงใจกับเธอ เธอเองก็ไม่ได้จริงใจต่อเจิ้งฉงเช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้นเธอมีคนคนหนึ่งอยู่ในใจแล้ว คนที่เธออยากรักแต่รักไม่ได้ คนที่เธอต้องการแต่กลับครอบครองไม่ได้

หลายปีที่ผ่านมาไม่มีใครรู้ถึงความเจ็บปวดที่อยู่ในใจของเธอ

และที่ยิ่งทำให้เธอเจ็บปวดมากขึ้นไปอีกก็คือผู้ชายที่เธอรักอย่างสุดหัวใจกลับรักคนอื่น......

ผู้ชายที่เธอรักมากมายคนนั้น ดันไปรักคนที่เธอเกลียดชังมากที่สุด!!

มือของไป๋หยิงกำแน่นขึ้น เธอออกแรงกำหมัดจนแน่น จนปลายแหลมของเล็บจิกเข้าไปในผิวหนัง แต่เธอกลับไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด

เพราะว่าในใจของเธอตอนนี้มีแต่ความเกลียดชัง เธอแทบจะอยากจับเวินลั่วฉิงมาถลกหนังเลาะเส้นเอ็น ฉีกศพออกเป็นชิ้น ๆ

เพราะเกลียดจนเข้ากระดูก ใบหน้าของไป๋หยิงในตอนนี้จึงบูดเบี้ยว ดูน่ากลัวมาก

เจิ้งฉงผละออกจากซอกคอของเธอแล้วแหงนหน้าขึ้นก็เห็นใบหน้าที่ดูบูดเบี้ยวน่ากลัวของเธอ แต่เจิ้งฉงกลับไม่ได้ตกใจ ทว่ากลับยิ่งตื่นเต้นดีใจมากขึ้นด้วยซ้ำ : “ฉันชอบเธอที่เป็นแบบนี้จัง ดูไม่ปลอม ดูมีรสชาติดีจัง”

ผู้หญิงสำหรับเจิ้งฉงนั้นที่จริงก็เหมือนอ้อยเข้าปากช้าง แต่ว่า ประเภทที่อ่อนแอบอบบางนั้นไม่มีอะไรน่าสนใจ เขาชอบแบบดุร้ายอย่างไป๋หยิง ชอบความร้ายกาจของไป๋หยิง

ดังนั้นการที่ไป๋หยิงได้อยู่ข้างกายเขามานานหลายปี จึงไม่ใช่เพียงเพราะไป๋หยิงฉลาดเท่านั้น

“จริงสิ ฉันเตรียมของชิ้นใหม่ให้เธอจำนวนหนึ่ง จะได้ลองใช้ดูพอดีเลย” เจิ้งฉงมองเธอ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเนื้อตรงโหนกแก้มเมื่อยิ้มขึ้นมาทำให้แทบจะมองไม่เห็นดวงตาเลยทีเดียว

เขาที่เป็นแบบนี้มองดูแล้วยิ่งน่าเกลียด บวกกับรอยยิ้มที่น่าขยะแขยงของเขา ทำให้ไป๋หยิงที่ค่อนข้างเป็นคนกล้าหาญ ทำอะไรทุ่มสุดตัวกลับรู้สึกกลัวจนตัวสั่นขึ้นมา

เธอรู้ดีอยู่แล้วว่าของชิ้นใหม่ที่เจิ้งฉงพูดถึงคืออะไร เธออยู่กับเขามานานขนาดนี้ ย่อมรู้ดีว่าเขาชอบอะไร ผู้ชายคนนี้ไม่เคยอ่อนโยนกับผู้หญิง ถึงขั้นป่าเถื่อนเลยด้วยซ้ำ

อายุยิ่งมาก วิธีการทรมานคนของเขาก็ยิ่งโหดร้ายทารุณมากยิ่งขึ้น ไป๋หยิงเองก็กลัวการทรมานที่ป่าเถื่อนของเขา

ทุกครั้งที่จบลง เธอรู้สึกเหมือนได้ลอกผิวหนังออกหนึ่งครั้ง หลายวันกว่าจะฟื้นตัว ทุกครั้งเธอรู้สึกเหมือนสูญเสียพลังชีวิตไปครึ่งหนึ่ง

แต่ไม่ว่าเธอจะกลัวแค่ไหนก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ และไม่กล้าปฏิเสธด้วย

ไม่เพียงเพราะเธอต้องการใช้หลอกใช้ผู้ชายคนนี้เท่านั้น แต่เป็นเพราะผู้ชายคนนี้ไม่ยอมให้ปฏิเสธเลย ถ้าหากปฏิเสธเขาไป เขาจะยิ่งหาวิธีมาทำให้เธอเหมือนตายทั้งเป็น

ความเกลียดในใจของไป๋หยิงยิ่งเพิ่มทวีมากขึ้น เพื่อแก้แค้นทำให้เธอต้องทนมาหลายปี ถึงเวลาเธอต้องทำให้เวินลั่วฉิงได้ลิ้มรสความขมขื่นที่เธอได้รับตลอดหลายปีนี้แน่นอน

เจิ้งฉงโอบเธอไว้แล้วพาเดินไปยังในห้องห้องหนึ่ง เป็นห้องที่ทำขึ้นเป็นพิเศษ ด้านในมีสิ่งของมากมายที่คนนอกคิดไม่ถึง

ร่างกายของไป๋หยิงในตอนนี้แข็งทื่อไปหมด ในใจรู้สึกกลัวและต่อต้าน เมื่อยิ่งต่อต้านร่างกายของเธอก็ยิ่งแข็งทื่อมากขึ้น

เจิ้งฉงที่กำลังโอบเธออยู่ในตอนนี้ รับรู้ได้ว่าเธอตัวแข็งทื่อ แต่เจิ้งฉงไม่ได้รู้สึกไม่พอใจอะไรเลย ทว่าเขากลับยิ่งยิ้มอย่างได้ใจมากกว่าเดิม

เขาชอบความรู้สึกแบบนี้ เขาชอบที่เธอกลัวแทบตายแต่กลับไม่กล้าที่จะปฏิเสธเขา

ไป๋หยิงเห็นรอยยิ้มที่ดูได้ใจของไป๋หยิง ก็รู้สึกเกลียดจนตาแดง ทำไม? ทำไมต้องเป็นแบบนี้?

ทำไมต้องทำแบบนี้กับเธอ?

ทำไมเวินลั่วฉิงถึงได้รับอะไรมากมายมาง่าย ๆ ทำไมเวินลั่วฉิงถึงได้รับความรักจากผู้ชายมากมายอย่างง่ายดายขนาดนั้น? ทำไมเวินลั่วฉิงถึงได้กลายเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลถัง? ทำไมถังหลินกับเย่ซือเฉินถึงต้องปกป้องเวินลั่วฉิงขนาดนั้นด้วย?