ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 952

เฉิงโหรวโหรวมองเจ้าเก้าเล็กน้อย ก่อนจะพูดขอบคุณเบาๆ จากนั้นก็หยิบของหวานวางไว้ในมือ ก่อนจะมองด้วยความอึ้งไป พลางมีความน้อยใจอยู่บนใบหน้า

ลุงเหลียงหันตัว ไม่มองเธออีก

เจ้าเก้าเองก็ไม่รู้จะพูดอะไร

เวลาค่อยๆ ผ่านไป แต่ไม่มีใครออกจากตรงนั้นเลย อาหารเที่ยงนั้นให้ลุงเหลียงให้คนเอามาส่งให้ ซ่างกวนหงเองก็มากินกับคนอื่นด้วย

ตอนที่กินข้าวนั้น เจ้าเก้าดึงเฉิงโหรวโหรวมานั่งด้วย เฉิงโหรวโหรวถือชามข้าวมานั่งกินตรงนั้น ก่อนจะก้มหน้าลง โดยไม่คุยกับใคร และไม่คีบอาหารด้วย

เจ้าเก้านั่งลงข้างๆ เธอ ก่อนจะช่วยเธอคีบอาหาร เธอยังคงขอบคุณเบาๆ โดยที่ไม่พูดอะไรอย่างอื่นออกมาอีก

ท่าทีแบบนั้นของเธอเหมือนอยากจะไม่ให้คนอื่นเห็นอย่างไรอย่างนั้นเลยล่ะ

เพียงแค่ว่า เสียงเบาๆ ของเธอนั้นก็ยังฟังความน้อยใจออกอยู่ดี

อันที่จริงตั้งแต่แรกนั้น ท่าทีที่ทุกคนทำกับเธอออกจะเกรงใจทั้งนั้น ไม่มีใครเคยพูดจาแรงๆ กับเธอเลยแม้แต่น้อย

ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างดูดี ไม่มีความโหดร้ายอยู่ในนั้นเลยแม้แต่น้อย

ทุกคนเข้าใจความตึงเครียดของเธอได้ แต่ว่าไม่มีใครเข้าใจความกลัวของเธอได้เลย

ความกล้ามันน้อยเกินไปแล้ว

แถมท่าทีน้อยใจของเธออีกด้วย……

แต่ถึงอย่างไรการตรวจดีเอ็นเออีกครั้งนั้นมันไม่ค่อยยุติธรรมกับเธอไปหน่อย

แต่ว่านี่มันไม่ใช่แค่การหาลูกสาวธรรมดาๆ แต่นี่คือการตามหาเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ เรื่องนี้จะให้เกิดความผิดพลาดไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

องค์กรโกสต์ซิตี้มีอำนาจมากมาย แต่สิ่งที่ต้องการนั้นคงจะไม่เหมือนกับสิ่งที่แสดงออกมา ไม่อย่างนั้นตอนแรกหัวหน้าคงไม่บาดเจ็บมากขนาดนั้น จนเกือบจะเสียชีวิตไปแล้ว

หัวหน้าเคร่งขรึมนั้นก็ไม่ได้ผิดอะไร ถ้าเกิดเธอพูดอะไรที่รู้สึกได้ออกมา เรื่องคงจะอธิบายได้ง่ายๆ

แต่ว่าเธอไม่พูดอะไรเลย แต่กลับแสดงออกว่าน้อยใจเหมือนมีคนคอยแกล้งเธอตลอดเวลา จนทำให้คนอื่นไม่รู้จะพูดอะไรดี

ครั้งนี้ไม่มีใครพูดอะไรเลย ขนาดคุณชายหานหลังจากที่เห็นเฉิงโหรวโหรวก็เบ้ปากใส่ทันที

เวลาใกล้เย็น ในที่สุดหัวหน้าน้อยก็มา เขามาตามเวลา เทคโนโลยีขององค์กรโกสต์ซิตี้นั้นดีกว่าการตรวจดีเอ็นเอขององค์กรอื่นๆ มาก ดังนั้นเลยตรวจเร็วกว่าเล็กน้อย

หัวหน้าน้อยนั้นมาเพื่อดูความสนุก เมื่อผลใกล้จะออกมาเท่านั้น

ครั้งก่อน ไป๋หยิงพาเฉิงโหรวโหรวไปเจอเขา ดังนั้นเมื่อเขาเห็นเฉิงโหรวโหรว เลยไม่ได้มีท่าทีอะไร

เพียงแค่เห็นเฉิงโหรวโหรวนั่งอยู่คนเดียว ตัวแข็ง และขดตัวอยู่ตรงมุมนั้น มีท่าทีเหมือนเต่าที่หดอยู่ในกระดอง หัวหน้าน้อยเลยยักคิ้วขึ้นมาเล็กน้อยทันที

คนพวกนี้ทำอะไรเหรอ？ทำไมถึงได้ต้องกลัวขนาดนั้นด้วย？

ตอนที่เฉิงโหรวโหรวเจอเขาครั้งก่อน ถึงแม้ว่าจะระแวงระวังเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีหัวหดแบบนี้

แต่ว่าหัวหน้าน้อยเองก็กวาดตามองเฉิงโหรวโหรวด้วยความรวดเร็ว

“คนมาครบขนาดนี้ เป็นไปได้ยากจริงๆ เลย” หัวหน้าน้อยเดินเข้ามา ก่อนจะมองไปที่ทุกๆ คน แล้วยิ้มขึ้นในทันที