ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 953

เมื่อได้ยินคำพูดของซ่างกวนหง มู่เฉิงก็อึ้งไป ด้วยความตกใจเล็กน้อย ความดื้อรั้นบนใบหน้าของเขาก็หายไปในทันที

ให้ตายเถอะ ท่านมาสนใจเขาด้วยหรือไง？

ท่านไม่เคยพูดกับเขามาหลายปีแล้ว และยิ่งไม่อยากจะยุ่งกับเขาเลยแม้แต่น้อย หลายปีมานี้ในสายตาท่าน มีเพียงแค่รูปของเขาเท่านั้น

ท่านมักจะนั่งอยู่ในห้องทั้งวันทั้งคืน เขาคิดว่าท่านไม่ต่างอะไรกับพระที่ออกจากล้านไปบวชเลยล่ะ

วันนี้ท่านลาสิกขาแล้วเหรอ？

เขามองไปทางซ่างกวนหง ก่อนจะชะงักไป จากนั้นก็ค่อยๆ เดินมาที่เก้าอี้ข้างๆ ซ่างกวนหง จากนั้นก็นั่งลงอย่างเงียบๆ

หัวหน้าน้อยนั่งลง จากนั้นก็เหยียดขายาวอย่างคุ้นชิน ในตอนนั้น แววตาของซ่างกวนหงก็หันมา

หัวหน้าน้อยเอาขาที่ยกขึ้นวางกลับไปเหมือนเดิมอย่างเชื่อฟัง จากนั้นก็นั่งอย่างหลังตรง เหมือนเด็กประถมเลยล่ะ

มุมปากของผู้ดูแลจ้งยิ้มขึ้นเล็กน้อย เด็กบ้า คุณยังจะดื้อดึงอีกเหรอ？

เมื่อครู่กวนประสาทจนเกือบตายแล้ว หัวหน้าพูดเพียงครั้งเดียวก็เชื่องเหมือนแมวเลยล่ะ

อารมณ์ของผู้ดูแลจ้งนั้นดีขึ้นมาในทันที

แน่นอน คนน่ารังเกียจก็ต้องมีคนปราม

หัวหน้าน้อยก็ต้องให้หัวหน้าเป็นคนปราม

หลายปีมานี้หัวหน้าไม่สนใจเรื่องในองค์กรโกสต์ซิตี้ และไม่สนใจเรื่องของหัวหน้าน้อยด้วย หัวหน้าน้อยเลยแทบจะลอยอยู่แล้ว

เฉิงโหรวโหรวในตอนนี้ยังไม่มีสติกลับมา เธอยังคงมองหัวหน้าน้อยด้วยความเหม่อลอย เมื่อหัวหน้าน้อยขยับตัว แววตาของเธอก็ขยับไปตามหัวหน้าน้อยเหมือนกัน

หลังจากที่หัวหน้าน้อยนั่งลง แววตาของเธอก็หยุดตามหัวหน้าน้อย จากนั้นก็ยังคงมองหัวหน้าน้อย เหมือนกับว่าแววตานั้นตามติดหัวหน้าน้อย จนไม่ขยับไปไหนเลยล่ะ

หัวหน้าน้อยหน้าตาดี ผู้หญิงธรรมดาคนไหนที่ได้เห็นหัวหน้าน้อยก็มองไม่ห่าง และอดไม่ได้ที่จะมองให้มากกว่านี้อีกหน่อย แต่ว่าไม่มีใครที่มองนานเท่าเฉิงโหรวโหรวเลย

คนที่อยู่ตรงนั้นต่างเห็น แต่ว่าทำเป็นเหมือนไม่เห็น และไม่พูดอะไรด้วย เจ้าเก้าอยากจะเตือนเฉิงโหรวโหรวสักหน่อย เจ้าเก้าใช้มือแตะไหล่ของเฉิงโหรวโหรวเบาๆ แต่ว่าเฉิงโหรวโหรวก็ยังไม่รู้สึกตัว ยังคงมองหัวหน้าน้อยอย่างเหม่อลอย

เจ้าเก้าอึ้งไป โดยไม่พูดอะไรเลย

เมื่อถูกเฉิงโหรวโหรวจ้องแบบนั้น หัวหน้าน้อยกลับไม่ได้รู้สึกอะไรเท่าไหร่

สำหรับหัวหน้าน้อยคนนี้ สิ่งที่สามารถกระทบกับคนและงานของเขาได้นั้นมีไม่มาก นอกเสียจากเขาจะใส่ใจ

คนหรือเรื่องที่เขาไม่สนใจนั้น เขาก็ไม่เคยชายตามองเลยแม้แต่น้อย

หัวหน้าพูดพลางส่งสายตา หัวหน้าน้อยนั่งอย่างเงียบๆ ในตอนนี้ โดยที่ไม่ขยับไปไหน และไม่พูดอะไรเลยด้วย

อะเฉียงมองพลางรู้สึกตื่นตกใจไม่น้อยเลย เขาอยู่กับหัวหน้าน้อยมานาน นี่เป็นครั้งแรกที่หัวหน้าน้อยนั่งเงียบเป็นเวลานานขนาดนี้ และไม่พูดอะไร？

หัวหน้านั้นเก่งกาจจริงๆ ด้วย

ซ่างกวนหงมองมู่เฉิงสักพักก่อนจะไม่ได้สนใจเขาอีกเลย มู่เฉิงยกถ้วยน้ำชาตรงหน้าขึ้นมา ก่อนจะค่อยๆ จิบชา

หัวหน้าน้อยมาเร็วเกินไป ผลการตรวจดีเอ็นเอยังไม่ออกมา หัวหน้าน้อยดื่มชาไปห้าแก้วแล้วจนสุดท้ายก็ทนไม่ไหว

หัวหน้าน้อยมองซ่างกวนหง ก่อนจะลองพูดขึ้น： “ท่าน……”

ปกติตะโกนจนติดเป็นนิสัยแล้ว เลยเกือบจะเรียกว่าท่านออกมาแล้ว

เมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่นหัวหน้าน้อยจะกวนประสาทอย่างไร แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าหัวหน้าก็ไม่กล้าทำตัวแบบนั้นเลย เขาเลยรีบเปลี่ยนคำพูด： “หัวหน้า……”

“หัวหน้าคนเก่าเสียไปเกือบสามสิบปีแล้ว” ซ่างกวนหงหันไปมองเขาเล็กน้อย ก่อนจะมองด้วยความไร้อารมณ์ใดๆ

หัวหน้าน้อยกลับนั่งตัวตรงขึ้นมาทันที ก่อนจะมีความกลัวเล็กน้อย วันนี้ท่านเป็นอะไรกันแน่นะ？

จริงจังขนาดนั้นเลยหรือไง？