ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 97

บทที่97สุดยอดของความเลว（5）

เย่ซือชวนประโยคนี้พูดตรงยิ่งกว่าเวินลั่วฉิง ยิ่งชัดเจน คำของเขาที่ว่า ‘ตอบสนองใหญ่ขนาดนี้’ที่เน้นถึงการเปลี่ยนแปลงของเฉียววี่หนานเมื่อครู่

ในตอนนี้คำพูดของเย่ซือชวนสามารถพูดได้ว่าเป็นพระเจ้าที่มาช่วยเวินลั่วฉิง

เวินลั่วฉิงเงยขึ้นไป มองเขา นี่เขาไม่ได้ตั้งใจ หรือว่า……

“พี่วี่หนานตอบสนองแบบนี้ คนไม่รู้จะคิดได้ว่าระหว่างพี่วี่หนานกับมู่หรงดัวหยางเคยมีความสัมพันธ์อะไรกันมาก่อนนะครับ”เย่ซือชวนยิ้ม ทันใดนั้นก็พูดต่อ ความหมายของคำพูดนี้ชัดเจนยิ่งขึ้น

ครั้งนี้ ไม่ใช่แค่สีหน้าเฉียววี่หนานจะแย่ แม้แต่สีหน้าท่านหญิงเย่ก็เปลี่ยนไปนิดๆ

แต่ว่าเย่ซือเฉินเหมือนเดิม ไม่มีอะไรผิดปกติ

เวินลั่วฉิงยกคิ้วขึ้นนิดๆ นี่เย่ซือชวนจงใจก่อเรื่องเหรอ？

ในใจเฉียววี่หนานช็อก แต่ว่าเธอควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ไว และยังคิดวิธีที่ถูกต้องได้ไวอีกด้วย

เฉียววี่หนานมองเวินลั่วฉิง ยิ้มบางๆ：“ฉันกับอาจารย์มู่หรง？เราแค่เป็นอาจารย์กับศิษย์ ฉันไม่ได้โชคดีแบบคุณเวิน คุณเวินกับอาจารย์มู่หรงเป็นความสัมพันธ์ตั้งแต่เล็กจนโต อาจารย์มู่หรงปฏิบัติกับคุณเวินไม่เหมือนกับทุกคนอยู่แล้ว ฉันจำได้ว่าตอนนั้นอาจารย์มู่หรงสอนแค่เราห้องเดียว เวลาของอาจารย์มู่หรงมีค่ามาก ตอนนั้นผู้อำนวยการโรงเรียนขอร้องถึงได้อาจารย์มู่หรงไปสอนแทนที่โรงเรียน แต่ว่าอาจารย์มู่หรงตอบรับไปได้แค่อาทิตย์ละสองคาบ”　

“แต่ว่าต่อมาจู่ๆอาจารย์มู่หรงกลับลงสอนห้องใหม่ด้วยตัวเอง รับผิดชอบวิชาออกแบบทั้งหมดของห้องใหม่ด้วยตัวเอง ดูจากเวลาแล้ว ตอนนั้นน่าจะเป็นช่วงที่คุณเวินเข้าเรียนพอดีนะคะ อาจารย์มู่หรงลงสอนเองก็น่าจะเป็นห้องของคุณเวินใช่ไหมคะ？ที่จริงอาจารย์มู่หรงเป็นแค่อาจารย์พิเศษของโรงเรียน ทีแรกยืนยันว่ารับได้แค่หนึ่งปี แต่ได้ยินว่าจนถึงตอนนี้อาจารย์มู่หรงก็ยังอยู่ที่โรงเรียน ตอนนี้อาจารย์มู่หรงก็ยังสอนห้องคุณเวินสินะคะ？”

ไม่พูดไม่ได้ เฉียววี่หนานตอบสนองได้ไวจริง ประโยคนี้ย้ายความสนใจของทุกคนได้อย่างสำเร็จ

ผลักเวินลั่วฉิงเข้าไปที่การวิจารณ์ของผู้คนอย่างร้ายแรงอีกครั้ง！！

ตอนนั้นทุกคนต่างมองไปที่เวินลั่วฉิง รวมทั้งเย่ซือเฉิน สายตาเย่ซือเฉินมีความเยือกเย็นและลมแฝงไว้

เวินลั่วฉิงยิ้ม อยากจะพูด ตอนนี้เอง โทรศัพท์เธอก็ดัง

เวินลั่วฉิงหยิบโทรศัพท์ พอเห็นเบอร์ที่ปรากฏบนหน้าจอ เธอก็แอบหายใจ

มู่หรงดัวหยางโทรหาเธอในตอนนี้？เกิดะอะไรขึ้น？

เวินลั่วฉิง คิดถึงเรื่องที่ก่อนหน้านี้เธอเอาผมของเย่ซือเฉินไปให้มู่หรงดัวหยางตรวจดีเอ็นเอ เธอกลัวว่ามู่หรงดัวหยางโทรมาเพราะเรื่องนี้ ดังนั้น ตอนนี้ เวินลั่วฉิงเลยลังเล

“เป็นสายของอาจารย์มู่หรง ทำไมคุณเวินไม่รับ？”เฉียววี่หนานมองเห็นชื่อมู่หรงดัวหยางสี่ตัวนั้นที่ปรากฎบนหน้าจอโทรศัพท์เวินลั่วฉิง มุมปากอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา ดูเหมือนพระเจ้าจะช่วยเธอแล้ว

สายตาเย่ซือเฉินหม่นลงหน่อยๆ

“สายนี้โทรมาได้บังเอิญจัง”สายตาเย่ซือชวนก็มีประกายของรอยยิ้ม มือของเขายื่นไป กดรับแทนเวินลั่วฉิงและยังกดโหมดแฮนด์ฟรีให้ด้วย

สายตาของเวินลั่วฉิงหรี่ลง จากความสามารถเธอแล้ว หากอยากจะหยุดเย่ซือชวนก็ไม่มีปัญหา แต่เธอรู้ว่าสถานการณ์แบบนี้ เธอไม่สามารถ บุ่มบ่ามได้