ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 997

“แกให้คุณอาต่งเตรียมเงินไว้ให้พร้อม ฉันยังต้องแข่งกับเย่ซือเฉินต่อนะ ถ้าหากรอบต่อไปฉันเกิดผิดพลาดจนแพ้ขึ้นมาอีกล่ะ” หัวหน้าน้อยไม่ได้คิดถึงเรื่องที่อะเฉียงพูดเลยสักนิด ตอนนี้เขาคิดแค่ว่าจะทำยังไงให้ชนะเย่ซือเฉิน

อะเฉียงได้ยินที่หัวหน้าน้อยของตัวเองพูด ก็ได้แต่เบะปากแรง ๆ

ถ้าเกิดแพ้ขึ้นมา? ผิดพลาดจนแพ้อีก?

หัวหน้าน้อยแพ้เป็นเรื่องที่ผิดพลาด เป็นเรื่องที่อาจจะเป็นไปได้งั้นเหรอ?

ที่หัวหน้าน้อยแพ้ให้กับคุณชายสามเย่มันเป็นเรื่องที่แน่นอนจนแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วต่างหาก

เขารู้สึกว่าที่หัวหน้าน้อยคิดว่าอาจจะแพ้ อาจจะผิดพลาด เป็นการคิดมากเกินไปแล้ว

แต่อะเฉียงรู้ดีว่าตัวเองห้ามปรามหัวหน้าน้อยไม่ได้ อะเฉียงรู้ว่าเรื่องที่หัวหน้าน้อยตัดสินใจไปแล้วไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงได้ บางครั้งความคิดของหัวหน้าน้อยก็แปลกประหลาดมากจริง ๆ ทำให้คนอื่นยากที่จะเข้าใจ

อะเฉียงถอนหายใจออกมาเบา ๆ เขาทำได้แค่ติดต่อคุณอาต่ง เพื่อให้คุณอาต่งเตรียมเงินไว้ให้พร้อม ยังไงซะหัวหน้าน้อยก็ต้องจ่ายค่าหยกแขวนที่ประมูลมาสามร้อยล้าน ส่วนหนึ่งล้านก่อนหน้านั้น ไม่ต้องนับแล้วล่ะ

อะเฉียงส่งข้อความไปหาคุณอาต่ง บอกว่าหัวหน้าน้อยต้องการใช้เงิน ให้คุณอาต่งช่วยเตรียมเงินไว้ให้หน่อย

คุณอาต่งตอบกลับทันที : “ในบัญชีมีเงินอยู่แล้ว หัวหน้าน้อยต้องการใช้ก็ใช้ได้เลย ยังต้องเตรียมอะไรอีก?”

อะเฉียงคิดไปคิดมา จึงตัดสินใจส่งข้อความไปหาคุณอาต่งอีกครั้ง เพื่อคุณอาต่งว่าครั้งนี้หัวหน้าน้อยอาจต้องใช้เงินค่อนข้างมาก

อะเฉียงใช้คำว่าค่อนข้างมาก อะเฉียงทำงานกับหัวหน้าน้อยมาหลายปีแล้ว ถึงแม้เขาเป็นเพียงบอดี้การ์ดคนหนึ่ง แต่ค่าตอบแทนของเขาถือว่าสูงมาก

เงินจำนวนหลายร้อยล้าน พันกว่าล้าน แม้กระทั่งหลายพันล้าน สำหรับคนทั่วไปเรียกได้ว่าเป็นจำนวนเงินที่มากมายเหลือเกิน สำหรับธุรกิจก็ถือว่าเยอะมากเช่นกัน แต่สำหรับองค์กรโกสต์ซิตี้กลับไม่ถือว่าเยอะเท่าไหร่

ที่อะเฉียงพูดไปอย่างนั้น เพราะกลัวว่าอีกเดี๋ยวหัวหน้าน้อยจะคุมตัวเองไว้ไม่อยู่

คุณอาต่งตอบกลับอย่างรวดเร็ว : “หัวหน้าน้อยจะใช้เงิน ต้องการเท่าไหร่ก็มีพอ”

คุณอาต่งตอบกลับอย่างเรียบง่ายตรงไปตรงมา แต่ความหมายนั้นชัดเจนมาก

อะเฉียงเห็นข้อความที่ตอบกลับของคุณอาต่งก็อึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นก็นึกขึ้นได้แล้วหันไปมองหัวหน้าน้อยของตัวเองแวบหนึ่ง เขาเหมือนจะเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้วว่าทำไมหัวหน้าน้อยถึงไม่แคร์เรื่องเงินขนาดนี้

หรือเป็นเพราะก่อนหน้านี้เขากังวลมากเกินไปจริง ๆ

ก็ใช่ แม้ว่าบางครั้งหัวหน้าน้อยจะทำอะไรไม่ได้เรื่อง แต่เวลามีเรื่องสำคัญก็เก่งกาจมาก การที่หัวหน้าน้อยไม่กังวลใจแสดงว่าเรื่องนี้ไม่มีทางมีปัญหาเด็ดขาด

น่าจะพูดว่าหัวหน้าน้อยเชื่อมั่นในตัวหัวหน้า ไม่ว่าหัวหน้าจะมีหรือไม่มีลูกแท้ ๆ เรื่องพวกนี้ก็ไม่มีทางส่งผลกระทบต่อหัวหน้าน้อยเลยสักนิด

ต่อให้ในอนาคตลูกสาวที่หัวหน้าตามกลับมาจะเผด็จการเกินไป แต่ขอแค่มีหัวหน้าอยู่ ตำแหน่งของหัวหน้าน้อยในองค์กรโกสต์ซิตี้ก็ไม่มีทางสั่นคลอนไปได้หรอก

ดูท่าเขาจะคิดมากเกินไปซะแล้ว

อะเฉียงเพิ่งติดต่อกับคุณอาต่งเสร็จ ประตูห้องของพวกเราก็ถูกเปิดออก

“คุณมู่ สวัสดีครับ ผมเป็นผู้จัดการฝ่ายการเงินของสมาคมประมูลหงเยว่ ตามระเบียบของสมาคมประมูลหงเยว่ของพวกเรา คุณจำเป็นต้องจ่ายเงินเต็มจำนวนให้กับสมาคมประมูลหงเยว่ของพวกเราก่อน หรืออาจจะวางหลักทรัพย์ที่มีมูลค่าเท่ากันค้ำประกันไว้ก่อน เมื่อครู่คุณประมูลหยกแขวนไปในราคาสามร้อยล้าน แต่ก่อนหน้านี้คุณไม่ได้จ่ายเงินหรือวางหลักทรัพย์ค้ำประกันให้กับสมาคมประมูลหงเยว่ของพวกเราเลย......” น้ำเสียงของผู้จัดการฟังดูเกรงใจเป็นอย่างมาก แต่ความหมายที่แสดงออกมามีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น นั่นคือมาเอาเงิน

“ผู้จัดการฝ่ายการเงินใช่ไหม? คุณวางใจเถอะ พวกเราองค์กร......คุณชายของพวกเราไม่มีทางจ่ายเงินให้พวกคุณขาดไปแม้แต่สตางค์เดียวแน่นอน” อะเฉียงมองไปทางผู้จัดการฝ่ายการเงิน ในแววตาเต็มไปด้วยความเย็นชาอย่างชัดเจน นี่กลัวพวกเขาไม่มีเงินจริง ๆ สินะ?

แต่อะเฉียงก็เข้าใจที่พวกเขาเป็นกังวล เพราะหัวหน้าน้อยดูเหมือนมาก่อความวุ่นวายจริง ๆ นั่นแหละ!!

“คุณชายครับ อาจต้องให้คุณอาต่งโอนเงินมาให้สักจำนวนหนึ่งก่อน คุณว่าจะให้คุณอาต่งโอนเงินมาให้เท่าไหร่ดีครับ?” เมื่ออยู่กันส่วนตัวอะเฉียงคอยพูดโน้มน้าวหัวหน้าน้อยของตัวเองหลายครั้ง แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าคนนอก เขาต้องไว้หน้าหัวหน้าน้อยของตัวเองอยู่แล้ว

“แกดูตามความเหมาะสมเลย” หัวหน้าน้อยไม่มองผู้จัดการฝ่ายการเงินเลยสักนิด สีหน้าเขาสงบนิ่งมาก ดูไม่สนใจเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย!!

ผู้จัดการฝ่ายการเงินมองไปทางหัวหน้าน้อย เห็นท่าทางของหัวหน้าน้อย ก็มั่นใจว่าหัวหน้าน้อยแสร้งทำเป็นวางมาด ในแววตาของผู้จัดการฝ่ายการเงินดูเยาะเย้ยมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด คนแบบนี้เขาเห็นมานักต่อนักแล้ว ก็แค่แสร้งทำเป็นวางมาดเท่านั้นแหละ

คนที่มีฐานะจริง ๆ เหล่านั้นล้วนแต่จ่ายเงินเต็มจำนวนให้สมาคมประมูลหงเยว่ก่อนล่วงหน้าทั้งนั้น แต่คุณมู่คนนี้กลับไม่จ่ายแม้แต่สตางค์เดียว และคุณมู่คนนี้ก็ไม่ได้อยู่ในรายชื่อแขกที่ถูกเชิญมาด้วย เห็นได้ชัดว่าเข้ามากะทันหันเพื่อก่อความวุ่นวาย แล้วยังจงใจแสร้งทำเป็นวางมาดต่อหน้าเขาอีก น่าขำสิ้นดี