The king of War นิยาย บท 30

บทที่ 30 ฉินยีหายสาบสูญ

เหมือนว่าฉินซีจะระบายความไม่เป็นธรรมที่ได้รับมาในหลายวันนี้ระบายออกมาทั้งหมด ร้องไห้ฟูมฟาย

ตระกูลซูส่งของขวัญที่มีมูลค่ามากมาให้ เธอจึงคิดเอาเองว่ามันคือสินสอดที่มอบให้เธอตามที่เห็นว่าควรจะเป็น

ตระกูลซูส่งรถมารับพวกเธอทั้งครอบครัวไปโรงแรมสตาร์ไลท์โดยเฉพาะ เธอก็คิดเอาเองว่าตระกูลซูจัดงานเลี้ยงหมั้นหมายเพื่อเธอ

จนกระทั่งซูเฉิงอู่กล่าวปฏิเสธทุกอย่างจากปาก เธอถึงจะได้รู้ความจริง

นายท่านฉินกลับไม่เชื่อคำพูดของฉินยี พูดด้วยใบหน้าโมโหว่า “ต่อให้ซูเฉิงอู่ไม่มีลูกชาย ตระกูลซูก็ยังมีผู้ชายหลายคนที่ยังไม่ได้แต่งงาน รายการแสดงสินค้าจั่วหัวไว้ว่าเป็น ‘รายการสินสอด’ ในบ้านเธอมีแค่เธอที่ยังไม่ได้แต่งงาน ถ้าหากของพวกนี้ไม่ได้ให้เธอ ถ้างั้นจะให้ใครได้?”

ได้ยิน ‘รายการสินสอด’ ฉินยีก็นึกขึ้นได้ ใบหน้าโศกเศร้าเสียใจเป็นอย่างยิ่ง “ที่แท้ก็เป็นสินสอดจริง ๆ เพียงแต่ไม่ใช่ของฉัน”

พูดประโยคนี้จบเธอก็หันหลังจากไป

วันนั้นตอนที่ซูเฉิงอู่พูดว่าเป็นของขวัญขอบคุณที่มอบให้กับหยางเฉินเธอก็ไม่แน่ใจ ตอนแรกในตอนที่ของขวัญมากมูลค่านั้นส่งมา รายการยืนยันก็คือรายการสินสอด เดิมเธอยังนึกว่าตัวเองเข้าใจผิดไป

จนกระทั่งวันนี้ถึงได้เข้าใจว่าของพวกนั้นก็คือสินสอด เป็นสินสอดที่ตระกูลซูมอบให้กับฉินซีแทนหยางเฉิน

“เสี่ยวยี เธออย่าไปนะ!”

นายท่านฉินเห็นฉินยีจากไปก็ร้อนรนขึ้นทันที

“คุณพ่อคะ ท่านอย่าตื่นเต้นไปเลย ให้เวลาพวกเราสักหน่อย พวกเราจะเกลี้ยกล่อมเสี่ยวยีให้ได้ค่ะ” โจวยู่ชุ่ยยืดอกพูดทันที

“ถ้าหากวันนี้ไม่สามารถแก้ไขวิกฤตการณ์ของตระกูลฉินได้ ทั้งหมดก็จบแล้ว!”

นายท่านฉินตวาดออกมาอย่างเดือดดาล พูดขึ้นต่ออีกว่า “วิกฤตการณ์ของตระกูลฉินทั้งหมดเกิดจากครอบครัวของพวกเธอเป็นคนทำ ถ้าหากก่อนฟ้าสว่างพวกเธอยังขอร้องให้ตระกูลซูให้อภัยไม่ได้ อย่าว่าแต่กลับเข้าตระกูลอีกครั้งเลย ฉันจะต้องให้พวกเธอชดใช้ทั้งหมด!”

พูดจบนายท่านฉินก็เดินสะบัดแขนจากไป โจวยู่ชุ่ยรีบร้อนตามไปทันที “คุณพ่อ งั้นที่ท่านพูดว่าจะให้ต้าหย่งรับตำแหน่งรองผู้จัดการใหญ่และยังเรื่องที่จัดเตรียมคฤหาสน์ไว้ให้พวกเราในคฤหาสน์ตระกูลฉินนั่นยังนับอยู่ไหมคะ?”

นายท่านฉินโมโหจนขึ้นสมองมาแต่เดิมแล้ว ไหนเลยจะขานรับ ขึ้นรถแล้วจากไปเลย

“ต้าหย่ง คุณพ่อหมายความว่ายังไงกันแน่? ไม่ได้พูดว่าจะให้คุณกลับไปเป็นรองผู้จัดการใหญ่ที่บริษัทพรุ่งนี้หรอกเหรอ? แล้วยังคฤหาสน์ที่จะให้พวกเราอีกล่ะ?” โจวยู่ชุ่ยไม่ได้รู้สึกถึงวิกฤตการณ์ของตระกูลฉินเลย

ฉินต้าหย่งถูกคำพูดของภรรยาของตัวเองทำให้โกรธจนแค่นหัวเราะออกมา “ถ้าหากเธออยากจะอยู่คฤหาสน์ พรุ่งนี้ก็ไปคฤหาสน์ตระกูลฉินเองสิ ดูซิว่าเขาจัดเตรียมคฤหาสน์ไว้ให้เธอหรือเปล่า”

“ฉินต้าหย่ง คุณหมายความว่ายังไง?” โจวยู่ชุ่ยเปลี่ยนความอับอายเป็นความโกรธ

“เธอมันโง่เง่า! ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? ตระกูลฉินจะพังทลายแล้ว หลังจากคืนนี้ไปเกรงว่าในเจียงโจวจะไร้ตระกูลฉิน ถ้าหากไม่จนตรอก เขาจะเหยียบเข้ามาในบ้านเราสักก้าวเหรอ?” ฉินต้าหย่งคำรามขึ้นมาด้วยความเดือดดาล

“ไม่ได้ พวกเราจะต้องคิดหาวิธี จะให้ตระกูลฉินพังทลายแบบนี้ไม่ได้ ต้าหย่ง เสี่ยวยีไม่ไปขอร้องตระกูลซู งั้นพวกเราไป”

อารมณ์ของโจวยู่ชุ่ยฮึกเหิมขึ้นอย่างมากในทันที ดึงฉินต้าหย่งแล้วพูดว่า “ขอเพียงพวกเราแก้ไขวิกฤตการณ์ของตระกูลฉินได้ นายท่านฉินจะต้องให้พวกเราเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลฉินแน่ ยังจะให้คุณเข้ารับตำแหน่งรองผู้จัดการใหญ่อีก ไม่แน่ว่าในอนาคตเขาอาจจะส่งมอบตำแหน่งผู้นำตระกูลให้กับคุณ”

ถึงแม้ว่าตระกูลฉินจะรังเกียจพวกเขา แต่ถึงอย่างไรบนศีรษะก็ยังมีสัญลักษณ์ของตระกูลฉิน หลายปีมานี้ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ทำอะไร แต่ก็ยังได้รับกำไรปันผลในทุก ๆ เดือน

ถ้าหากตระกูลฉินพังทลายลง เช่นนั้นก็ไม่เหลืออะไรเลย

“ไสหัวไป!”

ฉินต้าหย่งผลักโจวยู่ชุ่ยออกแล้วพูดด้วยความโมโหว่า “ในสายตาเธอมีแต่เงินจริง ๆ เธอคิดจริง ๆ เหรอว่าตระกูลสูงส่งที่ร่ำรวยที่สุดในเจียงโจวจะยินดีฟังเธอ?”

โจวยู่ชุ่ยสีหน้าไร้วิญญาณ “ตระกูลฉินจะจบลงจริง ๆ เหรอ?”

ผับเย่สื้อ

ฉินยีใช้สองมือประคองแก้วเหล้าขึ้นมา กระดกทีเดียวหมดแก้วอย่างไม่ลังเล

“เสี่ยวยี เธอเป็นอะไรเหรอ?”

ทันใดนั้นเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมา แย่งแก้วเหล้าออกจากมือของเธอไป

“เถียนเถียน เธอมาแล้ว! ดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อย” พอเห็นว่าเป็นซุนเถียน ฉินยีก็ดึงอีกฝ่ายมานั่งข้าง ๆ เธอ

ซุนเถียนยังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เมื่อกี้ตอนที่ได้รับสายจากฉินยี ได้ยินเสียงของเธอผิดปกติก็รีบมาในทันที

เห็นบนโต๊ะมีแก้วเหล้าเปล่า ๆ หลายแก้ววางรวม ๆ กันอยู่ ซุนเถียนก็รู้ว่าฉินยีเมาแล้ว “ยียี เกิดเรื่องอะไรขึ้น เธอบอกฉันสิ ฉันจะออกหน้าให้เธอเอง”

ฉินยีไม่ได้เอะอะโวยวาย ได้ยินคำพูดของซุนเถียนแล้วฉินยีก็กอดเธอร้องไห้ออกมา “ทำไมกัน ทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วย ทำไม?”

ร้องไปร้องมาฉินยีก็ดันตัวซุนเถียนออก ประคองแก้วเหล้าขึ้นมาจะดื่มอีก

ซุนเถียนรีบห้ามในทันที “ยียี ถ้าหากเธอยังอยากดื่มอยู่อีกก็ไปบ้านฉัน ฉันจะดื่มเป็นเพื่อนเธอให้พอ”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: The king of War