The king of War นิยาย บท 2274

“หยางเฉิน !”

เห็นหยางเฉินโดนหมัดของหลีหยวนชิงชกจนแขนขาดทั้งสองข้าง อู๋สงป้าก็เปลี่ยนสีหน้าไปในทันที ขยับเท้า อยากจะพุ่งไปปกป้องหยางเฉิน

“อู๋สงป้า !”

อู่ชางตะโกนด้วยความกราดเกรี้ยว ขวางทางของอู๋สงป้าไว้ในทันที เว้นเสียแต่อู๋สงป้าจะเอาชนะเขา ไม่อย่างนั้นไม่มีทางช่วยหยางเฉินได้หรอก

อู๋สงป้าพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก : “อู่ชาง ไว้ชีวิตหยางเฉิน ฉันสามารถยกเมืองไป๋หู่ให้ได้เลย !”

เมื่อเปล่งคำพูดนี้ออกมา ทุกคนต่างตกตะลึง !

อู๋สงป้าถึงกับยอมยกเมืองไป๋หู่ให้ เพื่อช่วยหยางเฉินเอาไว้ ?

เขาเป็นถึงเจ้าเมืองของเมืองไป๋หู่เชียวนะ หากว่ายกเมืองไป๋หู่ให้ ยังนับว่าเขาเป็นเจ้าเมืองของเมืองไป๋หู่ได้งั้นเหรอ ?

แม้กระทั่งอู่ชางก็ชะงักไปในทันทีด้วยเหมือนกัน เขานึกไม่ถึงเลย อู๋สงป้าถึงกับทำเรื่องแบบนี้ได้ เพื่อตัวแสดงประกอบเล็ก ๆ คนหนึ่ง

แต่ว่าเป็นเพียงชั่วพริบตาเท่านั้น เขาก็ได้สติกลับมา

ม่านพลังระหว่างโลกบู๊โบราณกลางกับโลกมนุษย์ในตอนนี้กำลังค่อย ๆ หายไปอย่างต่อเนื่อง ใช้เวลาไม่นาน ทั้งสองโลกก็จะหลอมรวมเป็นโลกเดียวกันโดยสมบูรณ์

ถึงตอนนั้น สถานที่เล็ก ๆ อย่างเมืองไป๋หู่แบบนี้ จะนับว่ามีค่าอะไร ?

เมื่อถึงตอนนั้นจริง ๆ อย่าพูดว่าเป็นเมืองไป๋หู่เลย กองกำลังชั้นยอดของโลกบู๊โบราณกลาง ก็จะทิ้งเขตอิทธิพลเดิมกันหมด จากนั้นเริ่มแย่งชิงเขตอิทธิพลที่ใหญ่กว่าและดีกว่าที่โลกใหม่

หลังจากคิดประเด็นนี้จนเข้าใจแล้ว อู่ชางแสยะยิ้ม มองอู๋สงป้าแล้วบอกว่า : “นายเห็นฉันเป็นคนโง่หรือไง ?”

อู๋สงป้าถลึงตาด้วยความโกรธเกรี้ยว จับจ้องอู่ชางอย่างเอาเป็นเอาตาย แล้วพูดด้วยความโมโห : “นายต้องการอะไรกันแน่ ถึงจะยอมไว้ชีวิตหยางเฉิน ?”

เขาวางเดิมพันทุกอย่างไว้ที่ตัวของหยางเฉินแล้ว ถึงขั้นนี้แล้ว ก็ต้องปกป้องชีวิตของหยางเฉินเอาไว้

ทว่าอู่ชางกลับไม่ไว้หน้าเขาเลยสักนิดเดียว ยิ้มเย็นชาแล้วพูดว่า : “คาดไม่ถึงเลย เจ้าเมืองของเมืองไป๋หู่ที่โลกบู๊โบราณกลางที่สง่าผ่าเผย ถึงกับทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้ เพื่อคนต่ำต้อยที่มาจากโลกมนุษย์คนหนึ่ง”

“อยากจะไว้ชีวิตเขา ไม่ใช่ว่าไม่ได้หรอก เพียงแต่ฉันคิดว่าเจ้าเมืองอู๋อย่างคุณทำไม่ได้น่ะสิ”

อู๋สงป้าพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา : “มีเงื่อนไขอะไร นายเอ่ยมาได้เลย !”

รอยยิ้มบนใบหน้าของอู่ชางค่อย ๆ หายไป หรี่ตาจ้องมองอู๋สงป้าแล้วบอก : “ฉันต้องการให้นายคุกเข่าลงแล้วขอร้องฉัน ! ขอเพียงนายทำได้ ฉันจะให้หลีหยวนชิงปล่อยเขาไปตอนนี้เลย !”

“นายว่าอะไรนะ ?”

อู๋สงป้าโมโหจนถึงขีดสุดทันที ปล่อยจิตสังหารออกมาทั่วร่าง จ้องอู่ชางอย่างเอาเป็นเอาตายแล้วบอกว่า : “นายอย่ารังแกคนให้มันมากเกินไปนัก !”

อู่ชางพูดด้วยความโกรธ : “ก็ฉันจะรังแกนาย นายจะทำอะไรฉันได้ ?”

ผู้มีอิทธิพลชั้นยอดของสองโลกบู๊โบราณกลางคุมเชิงกันอยู่ในตอนแรก

พื้นที่ทั้งหมดถูกความกดดันอันอึดอัดปกคลุมไว้อยู่ แต่ละคนที่อยู่ในที่เกิดเหตุ ต่างรู้สึกว่าหายใจไม่สะดวก มีความรู้สึกบีบรัดที่ยากที่จะอดกลั้นอย่างหนึ่งอยู่

จังหวะนี้เอง มีเสียงหนึ่งดังขึ้นกะทันหัน : “เขายังไม่ได้ถึงทางตันซะหน่อย พวกนายทะเลาะอะไร ?”

สายตาของทุกคนมองไปยังต้นตอของเสียงอย่างพร้อมเพรียงกัน เห็นเพียงเซี่ยวชิงหยุนผู้อาวุโสสามที่อยู่ในค่ายของสำนักเทียนไห่มองไปยังทิศทางหนึ่งด้วยใบหน้าที่เปี่ยมด้วยความสงบเงียบ

ทุกคนพากันมองไปยังทิศทางที่เขามองไป และต่างตะลึงงันในทันที

เห็นเพียงหยางเฉินที่เมื่อกี้โดนหมัดของหลีหยวนชิงสะเทือนจนแขนทั้งสองข้างขาด อานุภาพมารเดือดพล่านทั่วร่างในตอนนี้ ผมยาวสีม่วงพลิ้วไหวไปตามลม

หมัดขวาของหลีหยวนชิงกำลังถูกมือข้างหนึ่งของหยางเฉินจับเอาไว้อยู่ ใบหน้าของเขาดุร้าย

“นี่ นี่จะเป็นไปได้ยังไงกัน ?”

“แขนสองข้างของเขาถูกสะเทือนจนขาดไปแล้วไม่ใช่เหรอ ? ทำไมยังใช้มือรับหมัดของหลีหยวนชิงเอาไว้ได้ล่ะ ?”

“ไอ้โง่ นายไม่เห็นอานุภาพมารเดือดพล่านที่แผ่ออกมาจากในร่างกายของหยางเฉินหรือไง ? ไอ้หนูนี่ คาดไม่ถึงเลยว่าเป็นผู้ฝึกมาร !”

“อะไรนะ ? ผู้ฝึกมาร ?”

……

ในตอนแรกนั้น แต่ละคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างตกตะลึง

แม้กระทั่งอู๋สงป้า ในเวลานี้ก็เบิกตาโพลงด้วยเช่นเดียวกัน

หลังจากอู่ชางกำลังประหลาดใจชั่วพริบตานั้น ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะยกใหญ่ หัวเราะจนถึงสุดท้าย เขามองไปยังอู๋สงป้าเหมือนกำลังมองคนโง่คนหนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า : “อู๋สงป้า นายเป็นถึงเจ้าเมืองแห่งเมืองไป๋หู่ คาดไม่ถึงว่าปกป้องผู้ฝึกมารคนหนึ่ง นายช่างกล้าซะจริง ๆ เลย !”