The king of War นิยาย บท 562

หยางเฉินที่เมื่อกี้ยังอยู่ห่างตั้งหลายสิบเมตร ตอนนี้กลับมาปรากฏตัวอยู่ข้างเขาแล้ว

ในตอนนี้ อวี๋เหวินปิงรู้แค่ว่าตัวเองนั้นขนลุกไปทั้งตัวแล้ว

หยางเฉินไม่มีความลังเลเลยแม้แต่น้อย เตะขาออกไปอย่างรวดเร็ว จนร่างกายกลายเป็นภาพซ้อน และไปขวางอยู่ด้านหน้าของอวี๋เหวินปิงทันที

อวี๋เหวินปิงรู้สึกแค่ว่าขนลุกไปทั้งตัว สีหน้าซีดเซียวจนถึงขีดสุด ในแววตาก็มีเพียงความหวาดกลัวที่เต็มเปี่ยมเท่านั้น

เเล้วเห็นหยางเฉินซัดหมัดมาที่เขา พละกำลังอันมหาศาลก่อให้เกิดเสียงแหวกอากาศที่ดังลั่น

“หยางเฉิน แกห้ามฆ่าฉันนะ!”

อวี๋เหวินปิงตะโกนออกมา “ฉันรู้ความลับอย่างหนึ่งของแม่แก!” หยางเฉินที่ตั้งใจจะปลิดชีพอวี๋เหวินปิง หลังจากได้ยินความลับของแม่ตัวเองแล้ว หัวใจก็เริ่มสั่นคลอนขึ้นมาอย่างแรง

หมัดที่เขาซัดออกไป ถึงอยากชักมันกลับมา มันก็สายเกินไปแล้ว

“ตุบ!”

ในจังหวะหน้าสิ่วหน้าขวานนี้ หมัดที่ซัดออกไปของหยางเฉินก็ได้แปรเปลี่ยนเป็นฝ่ามือ การโจมตีที่ต้องการเล็งไปที่หัวใจในตอนแรก ถูกเปลี่ยนตำแหน่งไปนิดหนึ่ง

ฝ่ามือของหยางเฉินซัดไปที่หน้าอกของอวี๋เหวินปิง แล้วเห็นร่างกายของอวี๋เหวินปิงกระเด็นออกไปหลายสิบเมตรราวกับว่าวที่ด้ายขาดไปแล้ว

นี่เป็นผลจากการที่หยางเฉินยั้งมือเอาไว้ ถ้าเมื่อกี้เกิดช้าไปแม้แต่นิดเดียว อวี๋เหวินปิงก็คงจะถูกฆ่าตายไปในชั่วพริบตาแล้ว

ถึงจะเป็นแบบนั้น อวี๋เหวินปิงที่ถูกฝ่ามือซัดใส่นั้น หน้าอกก็ถึงกับยุบ กระอักเลือดออกมาเฮือกใหญ่ จากนั้นก็หมดสติไปเลย

และในตอนนั้นเอง ชายชราในชุดดำก็ได้ไล่ตามมาทัน เขารีบเข้ามาขวางอยู่ตรงหน้าของอวี๋เหวินปิง จ้องมองหยางเฉินด้วยสีหน้าที่โกรธเกรี้ยว แววตาก็เปี่ยมไปด้วยความเย็นชา

“หลีกไป!”

หยางเฉินก้าวไปข้างหน้า และพูดออกมาเบาๆ

“หยาเฉิน นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ!”

สีหน้าของชายชราในชุดจีนเคร่งขรึมจนน่ากลัว น้ำเสียงยังแฝงด้วยความโมโหอย่างรุนแรง

“ผมบอกให้คุณไสหัวไปซะ!”

หยางเฉินตะคอกออกมา

เมื่อกี้ถ้าไม่ใช่เพราะอวี๋เหวินปิงตะโกนมาว่ารู้เรื่องความลับของแม่เขา ตอนนี้ก็คงได้กลายเป็นศพไปแล้ว

ถึงแม้ตอนนี้อวี๋เหวินปิงจะสลบไปแล้ว แต่หยางเฉินก็ยังจะเอาตัวอวี๋เหวินปิงไปด้วยอยู่ดี

ไม่ว่าเรื่องอะไรที่เกี่ยวข้องกับแม่ของเขา เขาก็ไม่มีทางปล่อยผ่านอย่างแน่นอน

ในความทรงจำของเขา เหมือนแม่จะไม่เคยพูดถึงคนในครอบครัวเลย

ตอนนี้ อวี๋เหวินปิงกลับมาบอกว่ารู้เรื่องความลับของแม่เขา แค่คิดก็รู้แล้ว ว่าหยางเฉินนั้นอยากรู้เรื่องความลับนี้มากแค่ไหน

“ไอ้หนู เธอมั่นใจจริงๆ เหรอว่าจะให้ฉันไป?”

“ถ้าฉันไปแล้วจริงๆ เธอจะต้องเสียใจแน่นอน!”

“ตอนนี้ เธออยู่ในที่แจ้ง ฉันอยู่ในที่มืด ถ้าฉันต้องการที่จะทำอะไรที่มันไม่ดีกับเธอ เธอคงต้องทรมานแน่ๆ เลยจริงมั้ย?”

จู่ๆ ชายชราในชุดจีนก็พูดออกมา เป็นคำพูดที่มีแต่การข่มขู่ 

สีหน้าของหยางเฉินค่อยๆ บูดเบี้ยวขึ้นมา ดวงตาสีดำคู่นั้น เหมือนมีลำแสงที่สามารถยิงใส่คนกำลังส่องแสงอยู่

“นี่คุณกำลังข่มขู่ผมอยู่อย่างนั้นเหรอ?”

หยางเฉินถามพร้อมกับหรี่ตา

ต่อให้เป็นชายชราในชุดจีน ในตอนนี้ ก็ยังรับรู้ได้ถึงจิตสังหารอันน่ากลัวที่ปกคลุมอยู่

“ถ้าเธอจะคิดว่ามันเป็นการข่มขู่ ก็ย่อมได้!”

ชายชราในชุดจีนพูด วันนี้ ฉันจำเป็นต้องได้ตัวอวี๋เหวินปิงไป!”

หยางเฉินไม่ได้พูดอะไร สายตาที่เย็นชาคู่นั้นกำลังจ้องมองไปที่ชายชราในชุดจีน

เขานั้นเข้าใจความหมายของอีกฝ่ายอยู่แล้ว เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับอีกฝ่ายเลย แต่ข้อมูลทุกอย่างของเขานั้นกลับถูกเปิดเผยออกมาอย่างชัดเจน

ถ้าชายชราในชุดจีนอยากทำอะไรคนที่อยู่รอบตัวของหยางเฉินจริง ต่อให้หยางเฉินเก่งกาจแค่ไหน ก็ไม่มีทางดูแลได้อย่างทั่วถึงแน่นอน