The king of War นิยาย บท 560

“กะ……กะ แกเป็นใครกันแน่?”

อวี๋เหวินปิงถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

“เฉียนเปียว คุณช่วยบอกเขาทีสิ ว่าผมเป็นใคร!”

หยางเฉินพูดออกมาอย่างเฉยชา

พอเฉียนเปียวได้ยินอย่างนั้น ก็รู้ในทันทีว่าตอนนี้หยางเฉินต้องการปิดปากอย่างสมบูรณ์แล้ว ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ยอมเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมาแน่นอน

เขาก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว มองอวี๋เหวินปิงด้วยสายตาที่เย็นชาแล้วถามไปว่า “คุณรู้จัก ชายแดนเหนือที่หนาวเย็นในตอนนี้มั้ย?”

พอได้ยินแบบนั้น รูม่านตาของอวี๋เหวินปิงก็หดเล็กลง จะบอกว่า หยางเฉินมาจากที่แห่งนั้นอย่างนั้นเหรอ?

“คนในประเทศจิ่วโจว มีใครบ้างที่ไม่รู้จักสถานที่ที่หนาวเย็นอย่างชายแดนเหนือกัน?”

“จิ่วโจวนั้นแบ่งเป็นห้าเขตใหญ่ๆ ถูกปกป้องโดยราชวงศ์แห่งจิ่วโจว แต่ว่า นอกจากห้าเขตปกครองนี้แล้ว ยังมีชายแดนเหนือใต้ออกตกอีกสี่ชายแดน ชายแดนที่ส่วนต่างก็อยู่กันอย่างยากลำบาก ต้องมีทหารกล้าเป็นล้านคนคอยปกป้องเอาไว้”

“ในบรรดาชายแดนทั้งสี่นั้น ชายแดนเหนือที่หนาวเย็นถือเป็นสถานที่ที่อันตรายที่สุด และเป็นชายแดนที่ป้องกันการรุกรานได้ยากลำบากที่สุด แต่ชายแดนเหนือกลับเป็นชายแดนที่ปลอดภัยที่สุดของประเทศจิ่วโจว”

“เป็นเพราะที่นั่น ได้มีจอมพลที่อายุน้อยที่สุดที่เคยมีมาของประเทศจิ่วโจวปรากฏตัวขึ้น มีสมญานามว่า เทพสงครามผู้ชนะ เป็นจอมพลที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาชายแดนทั้งสี่”

“เคยมีผู้นำของประเทศที่แข็งแกร่งที่สุดประกาศต่อหน้าสาธารณชนว่า หยางปูไป้แห่งประเทศจิ่วโจว (มีอายุเท่ากับประเทศ) เพียงคนๆเดียวก็สามารถต่อกรกับทหารกล้านับล้านได้!”

อวี๋เหวินปิงนั้นรู้จักชายแดนทั้งสี่ของจิ่วโจวเป็นอย่างดี ตอนที่คำพูดเหล่านี้ถูกพูดออกมา แววตาก็ดูนับถือมาก

หลังจากที่เขาพูดจบ จึงได้จ้องมองหยางเฉินและพูดด้วยสีหน้าที่ตื่นตกใจ “หรือจะบอกว่า แกเองก็มาจากชายแดนเหนือเหมือนกัน เป็นทหารที่อยู่ใต้บัญชาของจอมพลหยางปูไป้?”

พูดจบ ไม่รอให้เฉียนเปียวพูด เขาก็หัวเราะออกมาทันที “ในที่สุดฉันก็เข้าใจสักที ว่าทำไมห้าปีที่แกหายตัวไป ต่อให้ค้นหายังไงก็หาไม่เจอ ที่แท้ แกก็ไปอยู่ที่ชายแดนเหนือนี่เอง”

” และฉันก็เข้าใจแล้วว่า ทำไมแกถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้”

“นั่นก็เพราะว่า แกเป็นทหารของหยางปูไป้ มีหยางปูไป้คอยให้ท้าย แกถึงได้ไม่กลัวอะไรเลย ต่อให้เป็นแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู แกก็ไม่ได้เกรงกลัวเลยสักนิด”

“หยางเฉิน ต่อให้แกฆ่าฉันไป ฉันก็ไม่พอใจ เพราะแกแค่ใช้ประโยชน์จากฐานะของหยางปูไป้ทำให้ตระกูลอวี๋เหวินไม่กล้าทำอะไรแก”

“แล้วมันจะยังไงล่ะ? ถ้าแกฆ่าฉัน ตระกูลของแม่ฉันก็ไม่มีทางปล่อยแกไว้แน่นอน นอกจากว่าแกจะเป็นหยางปูไป้เองไม่อย่างนั้นก็มีแต่ต้องตายสถานเดียว”

อวี๋เหวินปิงหัวเราะออกมาเสียงดัง ตอนนี้เขาคิดว่าตัวเองเข้าใจทุกอย่างแล้ว และไม่ได้มีความรู้สึกหวาดกลัวความตายอะไรอีกแล้ว

โจวยู่ชุ่ยที่นั่งอยู้ข้างๆ ไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับอวี๋เหวินปิง จึงไม่เข้าใจเรื่องที่เขาพูดมาสักนิด รู้เพียงแค่ว่าเบื้องหลังของหยางเฉินนั้นแข็งแกร่งมาก แม้แต่แปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูยังไม่เกรงกลัว

หยางเฉินจ้องมองอวี๋เหวินปิงด้วยสายตาที่ไม่ชอบใจ โดยไม่ได้พูดอะไร รู้สึกแค่ว่าอวี๋เหวินปิงนั้นน่าสงสารมาก เป็นแค่คุณชายที่คิดเองเออเองของตระกูลเศรษฐีเท่านั้น

ทันใดนั้น เฉียนเปียวก็ได้ขำออกมาอย่างไม่ชอบใจ แล้วพูดไปว่า “คุณผิดแล้ว!”

“ผิดเหรอ?”

อวี๋เหวินปิงหยุดหัวเราะลง กัดฟันแล้วถามไปว่า “ฉันพูดอะไรผิดเหรอ? มันก็แค่อาศัยว่าตัวเองเป็นทหารของชายแดนเหนือ มีหยางปูไป้คอยหนุนหลัง ตระกูลอวี๋เหวินไม่กล้าทำอะไรมัน เลยกล้าเหยียบเข้ามาในเยี่ยนตู ถึงกล้าที่จะฆ่าฉัน”

“ถ้าไม่ได้อยู่กับหยางปูไป้ มันก็ไม่มีอะไรเลย เป็นได้แค่มดปลวกตัวหนึ่ง ถ้าตระกูลอวี๋เหวินต้องการฆ่ามัน ก็เป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก!”

“หยางปูไป้เป็นแค่หนึ่งในฉายาของจอมพลแห่งชายแดนเหนือที่ผู้คนมากมายเรียกขานด้วยความเคารพนับถือเท่านั้นคุณรู้แค่ว่า หยางปูไป้นั้นเป็นจอมพลที่อายุน้อยที่สุดที่ประเทศจิ่วโจวเคยมี แล้วคุณรู้รึเปล่าว่า หยางปูไป้นั้นมีชื่อจริงๆ ว่าอะไร?”

เฉียนเปียวถามออกมาเสียงดัง

คำพูดนี้ของเฉียนเปียวทำให้อวี๋เหวินปิงใจเย็นลงไปทันที จู่ๆ ในหัวของเขาก็มีความเป็นไปได้ที่น่าตกใจผุดขึ้นมา

“หยางปูไป้จะชื่ออะไร แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน?”

อวี๋เหวินปิงไม่กล้าคิดต่อ พูดพร้อมกับกัดฟันว่า “ฉันรู้แค่ว่า ถ้าไม่ใช่เพราะเขา หยางเฉินมันก็ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น”

“เทียบกับฉันแล้ว หยางเฉินมันก็แค่ลูกนอกสมรสคนหนึ่ง เป็นลูกที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง มันจะเอาอะไรมาเทียบกับฉัน? เอาอะไรมาแข่งกับฉัน?”

อวี๋เหวินปิงคำรามออกมาด้วยความโมโห

“แสงจากหิ่งห้อยรึจะสู้แสงจากดวงจันทร์ได้?”

เฉียนเปียวขำออกมาอย่างไม่ชอบใจ