The king of War นิยาย บท 559

แต่เขาจะทำแบบนั้นไม่ได้ ถึงเขาจะเกลียดอวี๋เหวินเกาหยาง เกลียดตระกูลอวี๋เหวิน แต่ก่อนที่แม่เขาจะเสีย ก็เคยบังคับให้เขาสาบานว่าชีวิตนี้จะไม่ไปหาอวี๋เหวินเกาหยางหรือตระกูลอวี๋เหวินเพื่อแก้แค้นเด็ดขาด

เขายังคงจำได้ ก่อนที่แม่ของเขาจะสิ้นใจ เธอได้กำมือของเขาไว้แน่นๆ และพูดทั้งน้ำตาว่า “เฉิน ถือว่าแม่ขอร้องล่ะนะไม่ว่าอนาคตจะเป็นยังไง ลูกก็ห้ามไปแก้แค้นกับเขาเด็ดขาด ไม่ว่ายังไง เขาก็คือคนที่ให้ชีวิตกับลูกมา”

“แม่สามารถเกลียดเขาได้ เกลียดในความโหดเหี้ยมและไร้เยื่อใยของเขา เกลียดเขาที่ยอมละทิ้งเราสองแม่ลูกเพื่อตำแหน่งผู้นำตระกูล ลูกเองก็สามารถเกลียดเขาได้ แต่ห้ามไปแก้แค้นเขา เพราะเขาคือพ่อของลูก การที่ลูกไปแก้แค้นเขา มันก็ถือเป็นสิ่งที่ผิดศีลธรรมมาก!”

“แม่ต้องการให้ลูกสาบานต่อหน้าแม่ สาบานว่าชีวิตนี้จะไม่ไปแก้แค้นอวี๋เหวินเกาหยางเด็ดขาด!”

ถึงเวลาจะผ่านไปตั้งหลายปี แต่คำพูดของผู้เป็นแม่ก็ยังฝังลึกอยู่ในใจไม่จางหาย

ด้วยเหตุนี้ ถึงเขาจะมีกำลังมากพอที่จะทำลายตระกูลอวี๋เหวินลงได้ แต่เขาก็ยังไม่ได้แก้แค้นกับตระกูลอวี๋เหวินสักที

“หยางเฉิน นี่แกฟังอยู่รึเปล่า? ฉันผิดไปแล้วจริงๆ ตอนนั้นฉันไม่ควรไล่แกกับแม่ออกจากตระกูลเลยจริงๆ ถ้าแกยอมให้โอกาสฉันอีกสักครั้ง ฉันก็ไม่มีทางทำแบบนั้นเด็ดขาด ฉันผิดไปแล้ว ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ แกอย่าฆ่าอวี๋เหวินปิงเลยนะ ฉันขอร้องล่ะ!”

น้ำเสียงของอวี๋เหวินเกาหยางสะอื้นจนแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

อวี๋เหวินปิงที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าหยางเฉิน ก็กำลังทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่า เพื่อเขาแล้ว อวี๋เหวินเกาหยางจะยอมทำตัวสงบเสงี่ยม จนถึงขั้นขอร้องอ้อนวอนแบบนี้

หยางเฉินหายใจเข้าลึกๆ แล้วแววตาก็ดูขัดขืนและเจ็บปวดขึ้นมา

การกระทำทุกอย่างที่อวี๋เหวินปิงทำไปในวันนี้ มันได้แตะต้องจุดเดือดของเขาเข้าแล้ว มีเพียงความตายเท่านั้น ถึงจะสามารถล้มล้างความแค้นในใจของเขาได้

“หยางเฉิน ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันยังไม่เคยเห็นพ่อของเราขอร้องให้ใครมาก่อนเลย ฉันรู้ว่าแกโกรธแค้นเรื่องเมื่อหลายปีก่อนมาก แต่ไม่ว่ายังไง พ่อก็ยังเป็นพ่ออยู่ดี พี่น้องก็ยังคงเป็นพี่น้อง ความผูกพันทางสายเลือดที่เรามี ต่อให้ตายไปก็ยังตัดมันไม่ขาดอยู่ดี”

“หรือแกจะสามารถทนดูพ่อของเราทำตัวต้อยต่ำเพื่อขอร้องแกรึไง?”

อวี๋เหวินปิงพูดพร้อมกัดฟันแน่น

สีหน้าของหยางเฉินมีแต่ความเจ็บปวด ทางหนึ่งก็อวี๋เหวินปิงที่จ้องที่จะฆ่าตัวเอง ส่วนอีกทางก็เป็นอวี๋เหวินเกาหยางที่กำลังขอร้องตัวเองอย่างไม่ยอมหยุด

ตอนแรกเขาก็คิดว่าตัวเองจะสามารถใจแข็งโดยการฆ่าอวี๋เหวินปิงอย่างไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียว แต่พออวี๋เหวินเกาหยางมาขอร้องตัวเองแบบนี้ เขาถึงได้รู้ตัวว่า ตัวเองนั้นไม่ได้ใจแข็งขนาดนั้น

คำพูดก่อนตายของแม่ มันวนเวียนอยู่ในหัวครั้งแล้วครั้งเล่า บอกว่าห้ามเขาไปแก้แค้นตระกูลอวี๋เหวินเด็ดขาด แล้วถ้าเขาฆ่าอวี๋เหวินปิงไปล่ะ มันจะถือเป็นการแก้แค้นมั้ย?

แต่ว่า เป็นอวี๋เหวินปิงที่มาหาเรื่องเขาก่อน เอาคนสำคัญของเขามาข่มขู่เขา ถ้าเขายอมปล่อยอวี๋เหวินปิงไป ถ้าเกิดมีครั้งต่อไปอีกล่ะจะทำยังไง?

เขาไม่สามารถปกป้องคนสำคัญที่อยู่รอบตัวได้ตลอดเวลา ถ้าอวี๋เหวินปิงเข้ามาอีกรอบ เกรงว่ามันจะไม่ได้โชคดีอย่างในครั้งนี้แล้ว

ในหัวของเขา จู่ๆ ก็มีใบหน้าของฉินฉีปรากฏขึ้น ต่อด้วยใบหน้าของเสี้ยวเสี้ยว รวมถึงใบหน้าของฉินยีด้วย

จากนั้นก็มองไปยังฉินต้าหย่งที่หมดสติอยู่ข้างๆ ตอนนี้กำลังเจ็บหนักไปทั้งตัว แล้วหัวใจของหยางเฉินก็ค่อยๆ เย็นชาลงไป

“ผมเตือนคุณไปนานแล้ว ถ้าตระกูลอวี๋เหวินมีเรื่องอะไรก็ให้มาหาเขาได้เลยไม่มีปัญหา แต่กับคนที่อยู่รอบตัวผม มันถือเป็นจุดเดือดของผม ใครที่แตะต้อง ตายสถานเดียว!”

หยางเฉินพูดพร้อมกัดฟันแน่น ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจได้แล้ว

อวี๋เหวินปิงทำหน้าหวาดกลัว เขานึกไม่ถึงจริงๆ ว่าทั้งๆ ที่ตัวเองคุกเข่าขอร้องอยู่ตรงพื้นแล้ว อวี๋เหวินเกาหยางก็ขอร้องแล้ว หยางเฉินก็ยังไม่ยอมปล่อยเขาไปอีก

“หยางเฉิน ฉันขอร้องล่ะ แกอย่าฆ่าอวี๋เหวินปิงเลยนะ ฉันขอร้องแกจริงๆ!”

อวี๋เหวินเกาหยางที่รู้สึกร้อนรนได้ตะโกนออกมาทันที