The Novel’s Extra นิยาย บท 423

ยูยอนฮา พยายามคุยกับ แชนายอน แต่ แชนายอน ไม่มีพลังพอที่จะรักษาสติของเธอ เมื่อ ยูยอนฮา วางมือลงบนหน้าผากของ แชนายอน เธอตกใจมาก ร่างกายของ แชนายอน เหมือนถูกไฟไหม้อุณหภูมินั้นสูงจนทนไม่ได้ถ้า ยูยอนฮา เป็นมนุษย์ธรรมดาคงแย่ไปแล้ว

แชนายอน ยืนกรานที่จะถามเธอ แต่ ยูยอนฮา บังคับให้เธอเข้านอน

ในฐานะธีโร่แชนายอนแข็งแกร่งกว่า ยูยอนฮา หลายเท่าแต่ ยูยอนฮา สามารถลากเธอเข้าไปนอนได้อย่างง่ายดาย แชนายอน เหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจ

ยูยอนฮา มอบยาให้กับ แชนายอน และให้นอนบนเตียงที่ทำจากมือของ คิมฮาจิน เธอกอด แชนายอน แน่นและในไม่ช้าเธอก็หลับไป

เมื่อเห็นแชนอยอนหลับสนิทแล้วยูยอนฮาก็คิดถึงวิธีอธิบายทุกอย่าง สกิล ‘ระดมสมอง’ ของเธอถูกใช้อย่างเต็มกำลัง

แต่วิธีแก้ปัญหาเรื่องความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนนี้เธอคิดไม่ออก ทางเดียวที่เธอคิดได้ก็คือ บอกกันตรงๆ

ในเวลานั้นเองแสงจันทร์ส่องเข้ามาในห้องจากหน้าต่าง แสงจันทร์ส่องประกายราวกับอัญมณี ยูยอนฮา ลูบตาของเธออย่างน่าประหลาดใจเมื่อเห็นภาพนี้ นิ้วของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา

‘ฉันคิดว่าต่อมน้ำตาของฉันแห้งไปแล้ว แต่ฉันยังร้องไห้อยู่สินะ”

ยูยอนฮา ถอนหายใจขณะที่รวบผมขึ้น

“เฮ้อออออออออ… .”

เธอนั่งถัดจาก แชนายอน และรอ เธอจัดระเบียบทุกสิ่งที่เธออยากจะพูดในหัวของเธอ

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ

รุ่งเช้าฝนก็หยุดตก โลกเปล่งประกายราวกับว่าฝนพัดฝุ่นละอองจนหมดยูยอนฮา รู้สึกถึงสายตาจ้องมองเธอเธอ มองไปที่เตียงก็เห็นแชนายอน จ้องมองเธออยู่

“…นอนลงเถอะ” ยูยอนฮาพูดเบา ๆ

แน่นอนว่า แชนายอน ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะพักผ่อนได้ง่ายๆ เธอยกร่างกายส่วนบนของเธอขึ้นมา เป็นเพราะเตียงหรือเพราะพลังฟื้นฟูตัวเองที่ไม่เหมือนใครของ แชนายอน กันนะ? เธออยู่ในสภาพดีขึ้นกว่าเดิมอย่างไม่ต้องสงสัย

“ …เธอดีขึ้นไหม?” ยูยอนฮา ถาม แชนายอน

แชนายอน พยักหน้าอย่างเงียบๆจากนั้นพึมพำ “…บอกทุกอย่างที่เธอรู้ มาได้เลย ฉันรับได้ ฉันยอมรับได้ทุกอย่าง สิ่งที่เธอรู้เป็นเรื่องที่ฉันไม่รู้อย่างแน่นอน”

เสียงของเธอเต็มไปด้วยความตั้งใจจริง อย่างไรก็ตาม ยูยอนฮา ไม่เชื่อเธอ ไม่ใช่เพราะเธอเป็นคนไม่น่าไว้วางใจแต่มันเป็นเพราะ แชนายอน หลงลืมหลายสิ่งหลายอย่าง เธอไม่รู้เกี่ยวกับอุบัติการณ์ควังโอ ว่าเป็นครอบครัวเธอที่ทำต้องคิมฮาจินต้องโดดเดี่ยว

ถ้าเธอรู้เธอจะสามารถทนได้งั้นเหรอ

“…เธอสามารถทนรับได้จริงๆเหรอ?” ยูยอนฮา ถามอย่างกังวล

แชนายอน ยิ้มอย่างมั่นใจ “เธอคิดว่าฉันเป็นใคร ตอนนี้ฉันจริงจังมากๆฉันอาจทุบตีเธอก็ได้ ถ้าเธอยังไม่พูด”

เมื่อได้ยินคำพูดตลกๆของ แชนายอน ยูยอนฮา ด็ยิ้มอย่างขมขื่น เธอเริ่มพูดอย่างระมัดระวัง

“ศพนั้น…มีหลักฐานไหม”

“มะ…มี” แชนายอน ตอบอย่างยากลำบาก แขนขวาของ แชจินยูน นั้นกลายเป็น ‘มาร’

“…ฉันเข้าใจ” ยูยอนฮา พยักหน้า ถ้าเป็นแบบนี้เธอก็สามารถพูดต่อไปได้ แต่ก่อนหน้านั้นเธอต้องการเวลาในการเตรียมใจ

“เฮ้ออออ….” ยูยอนฮา ปล่อยลมหายใจออกมา จากนั้นมองไปที่

แชนายอน

“ทำไมเธอไม่บอกฉันก่อนหน้านี้”

ดูจากที่ แชนายอน ที่ถามเรื่องนี้ … ยูยอนฮา ก็จะได้เริ่มอธิบายว่าทำไม คิมฮาจิน ถึงฆ่า แชจินยูน และทำไมเขาถึงรู้เรื่องนี้

“เขานั้นไม่ยอมบอกให้ฉันบอกอะไร”

“…เขา? คิมฮาจิน บอกงั้นเหรอ?”

“ใช่ นั่นคือสิ่งที่เขาพูด เธอในเวลานั้นไม่สามารถจัดการความจริงได้ เขาไม่อยากให้จิตใจเธอแตกสลายดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะอดทนรับมันไว้เพียงคนเดียว”

– อย่าบอก แชนายอน ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม ฉันเป็นคนที่ฆ่า

แชจินยูน จริงๆ

ยูยอนฮา จำได้อย่างชัดเจนว่าคิมฮาจินพูดแบบนี้พร้อมรอยยิ้มเศร้าๆ บนใบหน้าของเขา

“…ฉันรับความจริงไม่ได้งั้นเหรอ?”

แชนายอน กัดฟันของเธอ ‘ฉันจะเป็นคนตัดสินใจว่าจะยอมรับความจริงได้ไหม นายมาตัดสินใจให้ฉัน…ได้ยังไง’ เธอเย้ยหยันความคิดแบบนี้

ในขณะเดียวกัน ยูยอนฮา ก็กล่าวต่อว่า “ใช่นั่นคือสิ่งเขาคนนั้นคิดและเขาพูดถูก เขาสามารถจัดการกับมันได้แต่เธฮทำไม่ได้”

ยูยอนฮา พูดด้วยความมั่นใจ เขามีความกล้าหาญที่จะถูกเกลียดชังและความกล้าหาญของเขานั้นมีรากฐานมาจากความเชื่อมั่นในจิตใจของเขา

“เพราะเขาเป็น ผู้หวนคืน”

“…อะไรนะ?”

แชนายอน ขมวดคิ้วมันเป็นปฏิกิริยาที่ ยูยอนฮา คาดเอาไว้แล้วดังนั้นเธอจึงเริ่มอธิบายเพิ่มเติม มันอาจยากที่จะเชื่อแต่ทุกอย่างมันตรงล็อก

เขาเริ่มเปลี่ยนจากดาบเป็นปืน ช่วยแชนายอน เรเชลและแม้แต่ตัวเธอจากปีศาจ เกลี้ยกล่อมให้แชนายอนเปลี่ยนเป็นดาบและรู้ว่าแชจินยูนมีเมล็ดพันธุ์ปีศาจอยู่ภายในร่างกายของเขา…การเสียสละทุกอย่างที่เขาทำไม่สามารถอธิบายได้หากเขาไม่ใช่ผู้หวนคืน

“…ในไทม์ไลน์ที่จากมา จิตใจเธอคงพังทลายเพราะแชจินยูนกลายเป็นปีศาจ นั่นเป็นเหตุผลที่เขาปิดบังความจริงจากเธอและฆ่าแชจินยูนด้วยตัวคนเดียว”

ยูยอนฮา จับมือของ แชนายอน อย่างไรก็ตาม แชนายอน ส่ายหัวของเธออย่างดุเดือด

“ธะ-เธอ เธอคิดว่านั่น…เรื่องจริงเหรอ”

แชนายอน ไม่อยากจะเชื่อ แม้ว่าจะมีปาฏิหาริย์มากมายเกิดขึ้นในโลกแต่การย้อนเวลามันเป็นเรื่องที่ไม่น่าจะเป็นไปได้มากที่สุด แต่ในทางกลับกันภาพลักษณ์ของคิมฮาจินก็ปรากฏขึ้นในจิตใจของเธอ วิธีที่เขามั่นใจเสมอในการกระทำและคำพูดของเขา ทำให้ปลูกเมล็ดพันธุ์แห่งความสงสัยไว้ในใจของเธอ

“ฉัน-มะ..มันไม่สมเหตุสมผล เขาจะเป็น….” ได้ยังไง แชนายอน ยังกล่าวประโยคของเธอไม่จบ

เมื่อเห็นอย่างนี้ ยูยอนฮา ก็ลุกขึ้นอย่างช้าๆจากนั้นเธอหยิบสมุดบันทึกออกมาจากลิ้นชักโต๊ะทำงานของเธอ