The Novel’s Extra นิยาย บท 446
บทที่ 446 ตอนใหม่ (8)
[ทวีป อคทรีน่า]
… 5 สัปดาห์สู่การเอาชีวิตรอดใน อคทรีน่า
ในช่วงเวลานี้เมืองหลวงของ พัลซาร์ ได้รับการปรับปรุงเล็กน้อย
การฟื้นฟูดำเนินไปอย่างราบรื่นและการก่อสร้างที่พักพิงส่วนกลางสำหรับประชาชน 8,633 คนนั้นเสร็จสมบูรณ์ วัสดุก่อสร้างถูกจัดหาโดย [ลูกเต๋าแบบสุ่ม] การก่อสร้างนั้นใช้พลังเวทมนต์ของ ไอลีน และไฟของ อียองอา
ผมสร้างปศุสัตว์ใหม่เกือบทุกวัน พวกเรามีไก่ทั้งหมด 53 ตัวหมู 12 ตัวและวัว 6 ตัว ยุ้งข้าวใหม่ถูกสร้างขึ้นเพื่อชาวบ้าน เสียงร้องดังอย่างต่อเนื่องจากไก่เต็มเล้าที่อัศวินเฝ้ายามทั้งกลางวันและกลางคืน ผมจะมีความสุขที่ได้ทำมากขึ้น แต่เนื่องจากพลังในชิ้นส่วนคริสตัลมีจำกัด
ผมจึงไม่สามารถสร้างไก่ออกมาได้เยอะๆด้วย รอยสัก 5 เส้นในตอนนี้
เห็นได้ชัดว่าจินเซยอนมีความกระตือรือร้นอย่างมากเกี่ยวกับงานอาสาสมัคร ซอยองจี ช่วยเธอ พวกเขา 2 คนพร้อมกับผู้คนทำงานในทุ่งนาและขุดบ่อน้ำอย่างใจดี ต้องขอบคุณการทำงานหนักของพวกเขาทำให้การขโมยของหายไปและมันฝรั่งกับข้าวโพดก็โตเต็มที่ใน 4 สัปดาห์และแจกจ่ายให้ทุกคนอย่างเท่าเทียมกันโดยไม่เสียค่าใช้จ่าย
นอกจากนี้จินซาฮยอค ก็มีความหลงใหลในการศึกษาของเด็กน้อยมาก ผมไม่แน่ใจว่าเธอกำลังจะทำอะไร แต่จินซาฮยอคสอนเด็กน้อยเกี่ยวกับการประยุกต์ใช้พลังเวทมนต์ขั้นพื้นฐานและทรมานเธอด้วยการยัดไส้ทฤษฎีการปกครองของมาเชเวลลิในสมองของเธอ
แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง จินซาฮยอค ไม่ได้คุยกับผมเลย เธอคอยหลีกเลี่ยงผมโดยไม่แม้แต่จะสบตากับผม
ตอนนี้ที่ผมคิดเกี่ยวกับมัน เธอก็ไม่ได้หลบผม เธอมองสายตาผมอย่างเงียบๆหรือตามผมมาจากระยะไกล จากนั้นเมื่อใดก็ตามที่สายตาของพวกเราสบกันเธอก็จะวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว
ตอนแรกผมคิดว่าเธอพยายามจะฆ่าผม แต่วันเวลาผ่านไปโดยที่เธอไม่ได้แสดงให้เห็นถึงความเป็นปรปักษ์แม้แต่น้อย ความสับสนของผมก็เพิ่มขึ้นทุกวัน
“…ฉันคิดว่าถึงเวลาที่ต้องไปหาเศษคริสตันแล้ว”
พวกเราจะอยู่บนกำแพงปราสาทที่ซ่อมแซมอย่างสมบูรณ์แบบ ผมก็แนะนำให้ทุกคนมองไปดูด้านล่าง
“ฉันรู้สึกเหมือนสิ่งเลวร้ายกำลังจะเกิดขึ้นหากพวกเราจากไป” ไอลีน
กล่าว ดูเหมือนว่าเธอจะชอบ อคทรีน่า มากขึ้นไม่น้อย
“นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันวางแผนจะไปคนเดียว”
“นั่นมันไม่อันตรายเกินไปเหรอ? พวกเราไม่มีเงื่อนงำเวลานี้น่า”
จินเซยอน พูดอย่างกังวล
ผมส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นไรเศษคริสตัลที่ผมมีจะตอบสนองเมื่อมีเศษอื่นๆอยู่ใกล้ๆมันอาจใช้เวลาไม่นานในการรวบรวมพวกมันทั้งหมด”
“อย่าดูถูกโลกภายนอก”
คราวนี้อัศวินแห่งหนึ่งของเด็กน้อยซึ่งยืนเฝ้าอยู่ที่กำแพงก็ออกมาข้างหน้า ชื่อของเขาคือ ลีโอ อัศวินผู้ชายที่ถืออาวุธเคลย์มอร์หนัก
“ไม่ใช่แค่ ชูเบิร์ท และมอนสเตอร์แต่รวมถึง ‘ศาลเตี้ย’ ภายนอกด้วย”
“ศาลเตี้ย?”
“ใช่ เขาโผล่ขึ้นมาเมื่อ 2-3 ปีก่อนที่สิ่งต่างๆเริ่มแย่ลลงพวกเขามีส่วนร่วมในสงครามกองโจรระหว่างปราสาทของชูเบิร์ทและปราสาทของพวกเราพร้อมขโมยอาหาร ม้าและอาวุธไป”
“อ่า…งั้นเหรอ”
ผมปล่อยให้คำพูดของเขาผ่านไปและพยักหน้า ผมค่อนข้างมั่นใจในความสามารถของผม
“ฉันแค่จะไปลาดตระเวนในพื้นก่อน” ผมพูดสั้นๆก่อนกระโดดลงกำแพง
ตู้ม
หลังจากลงมาแล้วผมก็รู้ว่าจินซาฮยอค กำลังพิงกำแพงไว้ข้างหลังผม เธอจ้องมองมาที่ผม
“อะไร?”
“…ฉันจะไปกับนาย” จินซาฮยอค พูดและยืนข้างผม
ผมสงสัยว่าทำไมเธอหลีกเลี่ยงผมตลอดเวลา ผมปล่อยให้เธอตายไปด้วยมีบางอย่างที่ผมอยากจะพูดกับเธอ
“ทำตามที่เธอพอใจ.”
ผมก็เลยเดินทางไปกับจินซาฮยอค
[เศษคริสตัลสะท้อนแสงเมื่ออยู่ใกล้กัน]
เมื่อเดินผ่านป่าบางครั้งผมตรวจสอบคริสตัลในมือของผม ผมพูดหลังจากเงียบอยู่นาน
“ฉันได้ยินมาว่าเธอกำลังตะลุยคุกใต้ดินและห้องสมุดหลวง…”
“…”
ผมได้ยินมาจากอัศวินว่า จินซาฮยอค ใช้เวลามากมายในคุกใต้ดินและห้องสมุดของราชวงศ์ เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังมองหาใครบางคน
“เป็นใครกัน คิมซูโฮ หรือ พูฮาเรน?”
ในบันทึกโลกใบนี้ คิมซูโฮ ไม่มีอยู่ในโลกนี้อาจเป็นเพราะเขาไม่ธรรมดาเกินกว่าจะสร้างโดยพลังของคริสตัลหอคอยได้ จินซาฮยอค ส่ายหัวคำถามของผม
“ไม่ใช่”.
“…จริงๆเหรอ?”
จากรูปลักษณ์บนใบหน้าผมสามารถบอกได้ว่าเธอพบอะไรบางอย่าง ผมเหลือบมองไปที่ใบหน้าของเธออย่างสงสัย
“เป็น พูฮาเรน ใช่ไหม? เพราะเธอรู้ว่าเมื่อไหร่เขาจะกลายเป็นปีศาจ”
“ฉันบอกนายแล้ว ฉันไม่ได้ตายหาพูฮาเรน”
จินซาฮยอค หยุดและจ้องมองที่ใบหน้าของผมราวกับพยายามหาบางอย่างในตัวฉัน หลังจากนั้นไม่นานจินซาฮยอค ก็เปล่งเสียงเพี้ยนๆออกมา
“ …นายกำลังทดสอบฉันงั้นเหรอ”
ด้วยเหตุผลบางอย่างคำพูดของเธอฟังดูน่าตกใจ ผมมองเธอด้วยความสับสนอย่างสมบูรณ์และใบหน้าของจินซาฮยอคก็บิดเบี้ยว ผมไม่สามารถบอกได้ว่าเธอเศร้าหรือโกรธ
“เธอหมายถึง….”
จินซาฮยอค พูดด้วยเสียงสั่น และแล้ว
วิ้งงงงงงงงงงงง…
ทันใดนั้นคริสตัลก็เริ่มสั่นสะเทือน ผมเอามือปิดปากจินซาฮยอค
“…อุ๊บบ!”
“เงียบ มีคนอยู่ที่นี่”
– ไม่จำเป็น
อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่ามันจะสายเกินไป เสียงหนักแทงผ่านหูของผม
ไม่ช้ากลุ่มอัศวินก็ปรากฏตัวขึ้นจากด้านหลังพุ่มไม้ เนื่องจากผมไม่รู้สึกถึงการปรากฏตัวของพวกเขา ผมจึงสันนิษฐานว่ามีศัตรูเพียงคนเดียวในตอนแรก
“บ้าจริงมีมากขนาดนี้เลยเหรอ”
แต่สิ่งที่ปรากฏจากด้านหลังพุ่มไม้…อย่างน้อยอัศวิน 1 กอง ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปหมดมากจนแม้แต่จินซาฮยอค ก็ต้องถอยออกไป
“ดูเหมือนว่า พวกเจ้า 2 คนมาจากปราสาทหลวง”
หัวหน้าของพวกเขายิ้มและก้าวมาข้างหน้า ชุดเกราะของเขาช่างน่าทึ่ง แต่ผมก็จดจ่อกับดาบในมือของเขามากกว่า
มีคริสตัลสีน้ำเงินฝังอยู่ตรงกลางด้ามจับ มันเป็นชิ้นส่วนของแผ่นดิน
ชายคนนั้นมองผมและจินซาฮยอค
“พวกเจ้ามาที่นี่เพื่อลาดตระเวนงั้นเหรอ? ช่างโชคร้ายที่พวกเจ้าต้องมาเจอกับพวกข้า”
เสียงของเขาฟังลื่นไหลราวกับว่ามันถูกทาเนย ผมจะคิดแผนการก่อน
ผมมีแผนที่จะขโมยคริสตัลและหนีไปจากที่นี่ อย่างไรก็ตามจินซาฮยอค จู่ๆก็โกรธขึ้นมา
“เรแลน ไอ้ลูกหมา อยากเจอแกอยู่พอดี”
“…ฮ่าๆๆๆ งั้นเหรอเจ้ารู้จักข้า ไม่น่าแปลกใจเลยมี ปรมจารย์ดาบ เพียงหยิบมือเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่ในโลกนี้”
“ปรมจารย์ดาบ?”
ในขณะนั้นใบหน้าของผมก็แข็งค้าง
“ถูกตัอง. ชื่อของฉันคือ เรแลน, ปรมจารย์ดาบแห่ง ชูเบิร์ท”
ผมไม่แน่ใจว่าคนที่อยู่ข้างหน้าพวกเราเป็น ‘ ปรมจารย์ดาบ’ ตัวจริงหรือเปล่า แต่ถ้าเขาเป็น ถ้างั้นพวกเราก็ตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายจริงๆ ปรมจารย์ดาบไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่พบได้ทั่วไปในเนื้อเรื่องของผม
ปรมจารย์ดาบ ก็ตามชื่อของมันเป็นนัยยะว่า ‘เทพแห่งดาบ’
‘ปรมจารย์ดาบ’ เป็นขอบเขตที่ คิมซูโฮ สามารถเข้าถึงได้ด้วยการเอาชนะราชาปีศาจ ดังนั้นผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าพวกเราในตอนนี้อย่างน้อยก็แข็งแกร่งเท่ากับคิมซูโฮหรือแย่กว่านั้นก็คือแข็งแกร่งกว่า
“แล้ว เจ้าเป็นคนรับใช้ของราชาที่ท่านเคานต์พูดถึงใช่ไหม”
เรแลน ถามขณะที่ยกดาบของเขาขึ้นมา อัศวินที่อยู่ข้างหลังเขาดึงดาบของพวกเขาด้วยเช่นกัน
ซ่าาาาาาาาาา…
พลังเวทมนต์จำนวนมหาศาลแผ่กระจายไปทั่วป่า พลังเวทมนต์ของอัศวิน 1 กองก่อให้เกิดวังวนขนาดเล็ก
“จินซาฮยอค เตรียมพร้อมที่จะวิ่ง”
“…นายหนีไป. ฉันมีหน้าที่ฆ่าไอ้ลูกหมานี้แม้ว่านี่จะเป็นเพียงความฝัน นายเองก็ควรรู้ว่าไอ้สวะนี้ก็เป็นคนทรยศด้วยเช่นกัน”
จินซาฮยอค จ้องมองไปที่ เรแลน และปลดปล่อยพลังเวทมนต์ของเธอ
ออกมา พลังเวทมนต์ของเธอลอยขึ้นไปในอากาศกลายเป็นหอกและดาบ
“-!!!!”
จินซาฮยอค ยิงพวกมันไปหา เรแลน ทันที แต่เรแลนเหวี่ยงดาบของเขาออกมา พวกเราเสียเปรียบที่นี่ มันยากที่จะจัดการกับ ปรมจารย์ดาบแม้จะแค่ 1 คน แต่นี้มันมีอัศวินอีก 100 นาย
“ไม่…..ไม่ต้องดื้อเลย…?”
ตอนนั้นผมหยุดพูดและเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า เงาขนาดใหญ่ปกคลุมพื้นดินที่พวกเรายืนอยู่ คนอื่นๆก็มองดูตามสัญชาตญาณเช่นกัน
“อะไรกัน….”
หอกหลายร้อยด้ามกำลังตกลงมาจากมุมมองที่ห่างไกลบนท้องฟ้าซึ่งครอบคลุมทั้งดวงอาทิตย์ หอกเหล่านี้ไม่ได้เป็นของ จินซาฮยอค
พวกมันเป็นของบุคคลที่สาม
ทันใดนั้นอัศวินก็ตะโกน
“เป็นศาลเตี้ย!”
“ทุกคนเตรียมพร้อมต่อสู้!”
“ไอ้พวกหมาป่า พวกนั้นกลับมาอีกแล้ว!”
หอกร่อนลงบนพื้นทันที อัศวินเองก็เตรียมพร้อมโจมตี พวกมันก่อให้เกิดการระเบิดครั้งใหญ่ หอกหลายร้อยพุ่งเข้ามาและระเบิดทั่วทั้งบริเวณรอบตัวพวกเรา
ตู้มมมมมมมมมมมมมมม!
ควันเป็นฟองออกมาจากการระเบิด วิสัยทัศน์ของผมถูกปิดกั้นโดยควัน แต่ผมปลอดภัยต้องขอบคุณ เอเธอร์ ที่ล้อมรอบเป็นโล่ให้ผม ผมเงยหน้าขึ้นไปมองว่าหอกมาจากไหน
ชายที่ดูเหมือนจะเป็นผู้นำของศาลเตี้ยยืนอยู่ที่นั่น น่าแปลกที่เขาดูคุ้นๆ
เคราหนา ดวงตาบวมคล้ำ เสื้อคลุมโทรม ลอยไปในอากาศ…. แม้ว่า
รูปร่าง หน้าตาของเขาจะเปลี่ยนไปอย่างมากจากที่ผมจำได้ แต่ผมก็สามารถบอกได้ว่าเขาเป็นใคร
เขาคือ ชินจงฮัค อย่างไม่ต้องสงสัยเลย
สถานการณ์ทั้งหมดนี้ค่อนข้างเหมือนเดจาวู ทันทีที่ผมเห็นเขาผมจำได้ทันทีจาก ‘เนื้อเรื่องที่ผ่านมา’ ที่ผมเคยไปในอดีตเมื่อมานานแล้ว การย้อนเวลาที่มีผมเพียงคนเดียวที่ตกหล่นไปในอดีตในช่วงเวลาอื่น
จะเป็นยังไงถ้าเกิดเรื่องนั้นกับ ชินจงฮัก เขาอยู่ในเวลาที่แตกต่างกัน…?
“ชินจงฮัค?”
ชินจงฮัคหันมามองผม ตอนแรกผมคิดว่าเขารู้สึกโล่งใจที่เห็นผม
“… 3 ปี”
แต่มันใช้เวลาไม่นานที่ผมจะรู้ว่าผมคิดผิด
“ฉันรอมาที่นี่ 3 ปีแล้วนะ แกไอ้คนไม่ได้เรื่อง!”
ชินจงฮัคชี้หอกสีแดงเข้มของเขามาที่ผมเพื่อระบายความโกรธ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: The Novel’s Extra