The Novel’s Extra นิยาย บท 449
บทที่ 449 ลางบอกเหตุของการพบเจอ (3)
[แต่งใหม่ – ไดอารี่ของ คิมชุนดง]
[…เสียงร้องของนกทำให้ผมตื่นขึ้นมา หญ้าแห้งๆจั๊กจี้หลังของผม ใบไม้สั่นไหวต่อหน้าต่อตาผม เห็นได้ชัดว่าผมไม่ได้อยู่ในห้องของผม]
คำถามที่เกิดขึ้นในใจของผม ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่? มีคนลักพาตัวผมมางั้นเหรอ
ไม่ว่ายังไงมันก็ไม่สำคัญ ผมไม่ได้ตกใจเลยแม้แต่น้อย ผมเหมือนจมน้ำมาตลอดชีวิต ตลอดหลายปีที่ผ่านมาผมรู้สึกไม่มีความสุขหรือโศกเศร้า ด้วยเหตุนี้ผมจึงไม่ได้ตกใจอะไรมากนักกับปรับการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้
ยังไงผมก็คิดว่าอย่างน้อยผมควรหาที่พัก ผมค่อยๆลุกขึ้นและเริ่มเดินผ่านป่า ยิ่งผมเดินมากเท่าไหร่ สิ่งที่ผมรู้สึกก็ปรากฏเหนือหัวของผม ดวงจันทร์ 2 ดวงส่องแสงและดวงดาวนับไม่ถ้วนเปล่งประกายแวววาว
ผมได้ยินคนพูด ผมเดินไปตามเสียง ผมไล่ตามเสียงของพวกเขา
ผมมาถึงหมู่บ้านแปลกๆหลังจากนั้นไม่นาน ชาวบ้านทุกคนแต่งตัวแบบโบราณและอาคารดูราวกับว่าพวกมันถูกสร้างขึ้นในยุคกลาง
อย่างไรก็ตามผมยังคงใจเย็น ความสับสนชั่วครู่ลดลงอย่างรวดเร็ว
พลังเวทมนต์น้ำแข็งของผมยังไม่แน่ว่าจะเยือกเย็นขนาดนี้
ผมถามชาวบ้านว่าผมอยู่ที่ไหน พวกเขาตอบผมว่าผมอยู่ที่
‘ชานเมืองของ พัลซาร์ ปี 533’
หลังจากนั้นผมก็เข้าใจสถานการณ์อย่างรวดเร็ว นี่ไม่ใช่ความฝันหรือการลักพาตัวหรือว่าเกมส์ ผมได้มายังต่างโลก
ใครพาผมมาที่นี่ พวกเขาพาผมมาที่นี่ได้ยังไงและทำไม?
คำถามเหล่านี้ไม่มีความหมายสำหรับผม ผมยังมีชีวิตอยู่เพียงเพราะผมยังไม่อยากตาย ผมอยู่คนเดียวมาตั้งแต่เกิด ดังนั้นคำถามที่ว่าผมอยู่ที่ไหนมันเป็นเรื่องไม่สำคัญสำหรับผม
ผมเริ่มชีวิตใหม่ของผมใน ‘พัลซาร์’
ผมเริ่มการฝึกฝนเพื่อความอยู่รอด โชคดีที่ พัลซาร์ เต็มไปด้วยพลังเวทมนต์ ผมฝึกฝนทักษะการใช้ดาบและขัดเกลาพลังเวทมนต์ของผม หลังจากผ่านไป 10 ปีผมก็กลายเป็นสมาชิกของ ราชองครักษ์
หน้าที่ผมในฐานะอัศวินคือการปกป้องนางสนมของราชวงศ์ผู้ให้กำเนิดลูกสาวชื่อ ‘เฟฮี’ แต่นางสนมไม่เคยได้มีโอกาสได้พบกับ เฟฮี ด้วยตนเอง ในฐานะเจ้าหญิงองค์ที่ 3 เฟฮี เติบโตขึ้นในพระราชวังต้องห้าม
มิให้มารดาเข้ามา นางสนมได้รับอนุญาตแค่มองดูลูกสาวของเธอจากระยะไกล
3 ปีผ่านไป วันหนึ่งมีเด็กคนหนึ่งมาเยี่ยมผม ชื่อของเด็กคนนี้คือ เฟฮี เธออยากพบแม่ของเธอ ผมมองร่างเล็กๆของเธอและดวงตาเป็นประกายน่ารัก
ผมแอบให้เธอเข้ามา เฟฮี กลับมาหลังจากได้คุยแค่ 10 นาทีมันเป็นการสนทนาสั้นๆกับแม่ของเธอ เธอยิ้มให้ผมและแสดงความขอบคุณ
เด็กที่มีอายุเพียง 3 ขวบมาเยี่ยมแม่ทุกสัปดาห์ ใบหน้าของพวกเขาสดใสขึ้นทุกวัน
ผ่านไปอีก 1 ปี
ไม่มีการแจ้งให้ทราบล่วงหน้าผมถูกย้ายไปยัง ศูนย์กลางราชองครักษ์ ห่างจากนางสนม ผมได้ยินว่า เฟฮี เองก็ไม่ทราบถึงการย้ายมาของผมแต่เธอมาเยี่ยมแม่ของเธอตามปกติและถูกพ่อของเธอจับได้จนถูกลงโทษ มีข่าวลือว่าเขาตีเธอจนน้ำตาแห้ง
ต่อจากนั้นผมใช้เวลาไปกับการเยี่ยมเจ้าหญิงและนางสนม
เมื่อเวลาผ่านไปความหายนะก็เริ่มปรากฏขึ้นทั่วทั้งทวีป เรื่องยิ่งแย่ลงกษัตริย์ก็ล้มป่วย
เฟฮี อายุ 5 ขวบมาหาผม เธอบอกผมว่าแม่ของเธอจากไปแล้วและ
พี่ชายของเธอก็จะฆ่าเธอ เฟฮี ระงับน้ำตาของเธอและขอความช่วยเหลือจากผม
‘…ได้โปรดเป็นอัศวินของข้าด้วยเถอะ แม่ของข้าตายไปแล้วและข้าเองก็ไม่มีอำนาจอะไร…. ‘
ตอนนั้นผมก็ตระหนักว่านี้ครั้งแรกที่ผมสามารถเป็นความหวังให้กับคนอื่นและผมก็อยากมอบความหวังให้กับเธอเช่นกัน
เจ้าหญิงยังไม่รู้ชื่อของผม ผมแนะนำตัวเองฐานะ คิมสปริง เธอถามผมว่าชื่อของผมคือ ‘ไคด์สปริง’ เพื่อให้ชัดเจนผมพยักหน้า
ชีวิตที่อ้างว้างไม่มีผู้ปกครอง เพื่อนและความรัก
‘…ผมสาบานด้วยชื่อของผมว่าจะรับใช้ฝ่าพระบาทตลอดไป’
[แน่นอนผมไม่เสียใจที่อุทิศชีวิตให้กับใครบางคน]
[นี้คือเนื้อเรื่องของ คิมชุนดง]
ผมหัวเราะกับตัวเองในขณะที่ผมอ่านไดอารี่ของ คิมชุนดง สรุปโดยรวมเมื่อผมแทนที่ คิมชุนดง บนโลก คิมชุนดง ตัวจริง ก็ได้ถูกส่งไปต่างโลกไม่สิเป็น ‘อดีต’ ของต่างโลก
“มีอะไรตลกงั้นเหรอ?”
จินซาฮยอค ขมวดคิ้ว ตอนนี้เธอจริงจังมาก ผมเริ่มเตรียมคำตอบในหัวของผม แต่ผมควรจะพูดอะไรในสถานการณ์แบบนี้?
ไม่ว่าผมจะคิดนานแค่ไหนผมก็ไม่มีคำตอบที่ ‘ถูกต้อง’
“…อะแฮ่ม.”
ผมล้างคอของผม จินซาฮยอค ถามด้วยสีหน้าขมขื่น
“…นายยังเกลียดฉันอยู่เหรอ”
“… .”
ผมจ้องมองไปที่ จินซาฮยอค อย่างเงียบๆ อารมณ์หลายอย่างอยู่ในดวงตาของผม ผมควรจะบอกว่าไม่ผมควรจะยืนยันว่าผมไม่ใช่คิมชุนดง หรือเปล่านะ…? แต่จิตใจของผมไม่ยอมโกหก [การซิงโครไนซ์] ทำให้เกิดการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงภายในตัวผม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: The Novel’s Extra