The Novel’s Extra นิยาย บท 458
บทที่ 458 รวมพล (6)
“…จริงเหรอๆ พวกเราจะได้พบกันครั้งจริงๆเหรอ”
เฟฮี ถามเสียงของเธอเต็มไปด้วยความสงสัยและความคาดหวัง
“แน่นอน. ฉันไม่ได้โกหก”
“… .”
เฟฮี มองมาที่ผมพร้อมน้ำตา ดูเหมือนเธอกำลังจะร้องไห้ แต่เธอไม่ทำ เธอยังคงความสงบในฐานะกษัตริย์เอาไว้ จินเซยอนซึ่งยืนอยู่ข้างหลังผมก้าวมาข้างหน้า
“ผู้ที่พบกันต้องแยกจากกัน และสักวันจะมีการพบกันอีกครั้ง”
“…ใช่. นั่นคือหนทางของโลก”
เฟฮีพยักหน้าและเช็ดดวงตาของเธอ เธอเอาคริสตัลชิ้นสุดท้ายที่เธอถือครองไว้ออกมา
“นี่…รับมันไป มันเป็นเศษคริสตัลชิ้นสุดท้าย”
===
[ชิ้นส่วนของอดีต]
– คริสตัลที่เก็บรักษาอดีตที่ผ่านมา
– เพิ่มภูมิปัญญาและความฉลาดของผู้ถือครอง
===
ในที่สุดพวกเราก็มีผลึกทั้ง 6 แต่ดูเหมือนว่า เฟฮี จะมีอย่างอื่นให้ผม
“ยังก่อน…”
คราวนี้มันเป็นคริสตัลที่แตกต่างกัน คริสตัลขนาดเท่าเบสบอลส่องแสงสีขาวมากกว่าสีน้ำเงิน
เฟฮี อธิบาย
“นี่คือคริสตัลที่ออกมาจากมารที่นายฆ่า เอามันติดตัวไปกับนายด้วย”
แน่นอนนี่คือ [คริสตัลบริสุทธิ์] ผมจับคริสตัลแต่ เฟฮี ก็ต้องการคริสตัลนี้เช่นกัน ดังนั้นผมจึงใส่พลังเวทมนต์ของรอยสักลงไปในนั้น
พลังเวทมนต์ของสติกมาทำให้คริสตัลสั่นสะเทือนจากภายในและแบ่งออกเป็นสอง ขนาดของเศษทั้งสองในแง่ของอัตราส่วนจะเท่ากับ 8 : 2 ผมคืนเศษที่เล็กกว่าและเอาอีกส่วนคืน เฟฮี
“คริสตัลนี้จะเป็นประโยชน์ต่อฝ่าบาทเช่นกัน โปรดปกป้องโลกด้วยในขณะที่ท่าน ต้องรอการพบกันใหม่ของพวกเรา”
ในขณะที่ผมกำลังอธิบายกับ เฟฮี ผมก็รู้สึกได้ถึงสายตารุนแรงจากด้านหลังศีรษะของผม ผมหันกลับเพราะกลัวว่าการจ้องมองนี้จะเจาะรูกะโหลกศีรษะของผม และผมก็เจอ จินซาฮยอค จ้องมองมาที่ผม สายตาของเธอเป็นการผสมผสานระหว่างความเศร้า ความเสียใจ
ความโกรธและความหึงหวง
“… เอาล่ะ ขอบคุณ. ฉันจะทำตามที่นายบอกนะ”
ในขณะนั้น เฟฮี ก็ยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่สดใส จินซาฮยอค จ้องมองลงไปที่หัวของ เฟฮี ผมจับมือ จินซาฮยอค เอาไว้แล้วดึงเธอมาหาผม
“ดีมาก. ถ้างั้นแล้วเจอกันใหม่นะ”
ผมบอกลาเธอและผมก็นำเศษทั้ง 6 ชิ้นมารวมกัน ในเวลานี้ เฟฮี และเหล่าอัศวินก็ล้อมพวกเราเอาไว้ อัศวินพยายามอำลาพวกเราในขณะที่รักษามารยาทที่เคารพ
– ขอบคุณสำหรับทุกสิ่ง! เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้ร่วมงานกับพวกคุณ!
คำโกหกที่พวกเราเป็นนักบวชได้ถูกเปิดเผยมานานแล้ว พวกเราตอบกลับด้วยรอยยิ้มขนาดใหญ่
“นับเป็นเกียรติสำหรับพวกเราเช่นกัน”
ผมโค้งคำนับ ในขณะนั้นเฟฮีก็มองไปที่จินซาฮยอคพร้อมพูดด้วย
เสียงเล็กๆของเธอ
– ฉันจะไม่เป็นแบบเธอแน่นอน
เธออาจจะพยายามดูถูก จินซาฮยอค แต่ จินซาฮยอค มองดู เฟฮี ด้วยความประหลาดใจ เฟฮี ส่งรอยยิ้มลึกลับออกมา
“ไปได้แล้ว. ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งนะ.”
เฟฮีพูดพร้อมรอยยิ้ม
“ใช่แล้ว มันเป็นประสบการณ์ที่น่าสนใจสำหรับพวกเราเช่นกัน ~”
ไอลีนตอบ ตรงกันข้ามกับน้ำเสียงสงบของเธอ เธอดูราวกับว่าเธอกำลังจะร้องไห้จมูกของเธอเป็นสีแดงเหมือนมะเขือเทศ ผมเริ่มใช้คริสตัลก่อนที่เธอจะเริ่มร้องไห้
“พวกเราจะกลับละนะ”
แสงที่ส่องประกายแวววาวจากผลึกทั้ง 6 นี้รวมกันเป็นหนึ่งเดียว
วิ้งงงงงงงงงงงงงงง…
แสงจากคริสตัลบดบังทัศนวิสัยของพวกเรา
*************************************************************************
[อาณาเขตของ ออร์เดน]
เมื่อพวกเราลืมตาของพวกเราขึ้นมาในโลกแห่งความจริงจากจุดที่
พวกเราพบกันครั้งแรก จินเซยอน, ไอลีน, อียองฮา, ซอยอนจี, ชินจงฮัก …. ทุกคนอยู่ที่นี่ยกเว้น จินซาฮยอค
“อา พวกเรากลับมาแล้วเหรอ? ฉันเสียใจมากจริงๆ”
ไอลีน เหยียดร่างกายของเธอ น้ำตาไหลลงมาที่แก้มของเธอ
“อะไรกัน ฉัน..ฉันไม่ได้ร้องไห้ ฉันแค่ง่วงเท่านั้น ฉันบอกว่าฉันไม่ได้ร้องไห้ไงละ”
ผมตรวจสอบการเชื่อมต่อของผมกับ สปาร์ตัน ก่อน สปาร์ตันที่อยู่บนโลกในขณะที่ผมอยู่ใน อคทรีน่า มันรีบแจ้งให้ผมทราบถึงสถานการณ์ปัจจุบันทันที
“ …ดูเหมือนว่าพวกเราจะไม่มีเวลาพักผ่อนแล้วนะ”
“หืม?”
ไอลีนเอียงศีรษะของเธออย่างสงสัย
“ทำไมละ?”
“เพราะภารกิจลอบสังหารออร์เดนของพวกปีศาจกำลังดำเนินการอยู่ สมาคมฮีโร่เองก็เข้าร่วมกับพวกเขาเช่นกัน”
ผมใช้นิ้วชี้ไปที่ Smart Watch ด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น
“จริงๆเหรอ?”
“ใช่. ตามฉันมา…”
ขณะที่ผมกำลังจะออกเดินทาง ผมก็ค้นพบบางสิ่งบนพื้นดิน มันเป็นอัญมณีประกายสีรุ้ง
‘นี่มันอะไร’
ผมก้มลงและหยิบมันขึ้นมา
===
[เมล็ดพันธุ์แห่งหอคอย]
– ได้บรรจุโลกที่เปลี่ยนแปลงของ ‘อคทรีน่า’
===
ในขณะนั้นยุนซึงอาก็สังเกตเห็นใครบางคน เมื่อเธอเห็นเขาความสงสัยทั้งหมดของเธอก็จางหายไป
“รุ่นพี่ ฮันโฮ!”
‘ปาร์คฮันโฮ’ ประธานวิหารแห่งความยุติธรรม ยุนซึงอารีบวิ่งไปพบกับปาร์คฮันโฮซึ่งถูกขังอยู่ในห้องขังด้านในสุด คิมซูโฮก็จำเขาได้และรีบตามยุนซึงอาไป
ตู้มมม-!
การฟัน 1 ครั้งคิมซูโฮก็เปิดคุกและปาร์คฮันโฮก็ได้รับการปลดปล่อย
“อ้า ขอบคุณพระเจ้า คุณติดอยู่ที่นี่ได้ยังไง รีบออกไป”
ยุนซึงอาปัดฝุ่นออกจากร่างกายของ ปาร์คฮันโฮ
“คุณสบายดีไหม?”
คิมซูโฮถามอย่างกังวล แต่ปาร์คฮันโฮไม่ตอบ เขาจ้องที่ ยุนซึงอา และ คิมซูโฮ ด้วยใบหน้าที่ไม่อาจคาดเดา
“…ผู้อาวุโส? ผมหมายถึงประธาน เกิดอะไรขึ้น”
ปาร์คฮันโฮ เงียบไป ความรู้สึกที่น่ากลัวจากรางสังหรฌ์ปกคลุมพวกเขา โดยปกติแล้วปาร์คฮันโฮใจดีและอ่อนโยน แต่ตอนนี้เขาดูแตกต่างออกไปเล็กน้อย มีบางอย่างเกี่ยวกับเขาเป็นลางไม่ดี
ยุนซึงอาถอยออกไปอย่างช้าๆ
ตู้มมมมม
แต่ก็มีบางอย่างวิ่งเข้าหาเธอ ฮีโร่ที่คิมซูโฮปล่อยออกมานั้นล้อมรอบทั้งคู่เอาไว้แล้ว
“…ประธานปาร์คฮันโฮ?”
คิมซูโฮพึมพำในขณะที่เขาจับดาบของเขาโดยสัญชาตญาณ เขาคุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้
“โอ้ ใช่ สวัสดีฉันเดาว่าพวกเธอ 2 คนมาที่นี่เพื่อช่วยฉัน”
ในที่สุดปาร์คฮันโฮก็พูด ไม่มีคำใบ้ในคำตอบที่ไม่สนใจของเขา
ลางสังหรณ์บางอย่างปรากฏในจิตใจของยุนซึงอา เธอพูดพยายามที่จะระงับความสงสัยของเธอ
“ใช่. พวกเรามาที่นี่เพื่อช่วยชีวิตคุณผู้อาวุโส คุณก็รู้เหมือนครั้งแล้วคุณช่วยฉันเอาไว้ ครั้งนี้….”
“หืมมม ฉันเข้าใจแล้ว.”
ปาร์คฮันโฮพยักหน้า
อย่างไรก็ตามทันใดนั้นพลังเวทมนต์สีโลหะก็ปรากฏขึ้นมารอบตัวเขา
“แต่…เธอไม่จำเป็นต้องทำ”
พลังเวทมนต์ของ ปาร์คฮันโฮ นั้นแข็งแกร่งที่สุดในโลก เขามีคุณสมบัติ
‘ไม่มีวันแตกสลาย’ ที่หายากมาก ปาร์คฮันโฮผู้ซึ่งยืนอยู่แถวหน้าเพื่อปกป้องพันธมิตรของเขาเสมอคือฮีโร่ที่คนอื่นๆให้ความเคารพและพึ่งพา
“…ซูโฮ ชักดาบออกมา”
แต่ในปัจจุบันมีบางอย่างที่แตกต่างเกี่ยวกับ ปาร์คฮันโฮ บางสิ่งเกี่ยวกับเขาเปลี่ยนไป ยุนซึงอากัดฟันและชักดาบออกมา
“ฉันมีความสุขที่ได้อยู่ที่นี่”
ปาร์คฮันโฮ พูดเบาๆ
ตู้มมมมมมมมมมม…
ทันใดนั้นเสียงดังกึกก้องก็ดังขึ้นมาจากเพดานของคุกใต้ดิน
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: The Novel’s Extra