The Novel’s Extra นิยาย บท 461

เมื่อเขาลืมตาความคิดแรกของเขาคือท้องฟ้าเป็นสีฟ้า ความคิดนี้เป็นสัญชาตญาณและไม่ใช่สัญชาตญาณในเวลาเดียวกัน มันเป็นผลผลิตของการรับรู้และสติปัญญา

มอนสเตอร์จ้องมองมาที่ท้องฟ้าด้วยความงุนงง ท้องฟ้าสีฟ้าสวยงาม แต่ความคิดแรกของเขาดูเหมือนจะไม่เป็นการเปิดเผยมากนัก

มอนสเตอร์ไม่สามารถบอกได้ว่าความคิดของท้องฟ้าสีฟ้าเป็นมรดกจากในอดีตหรือยังไงกับแน่เพราะพวกเขาพึ่งได้เห็นของจริงในวันนี้

ดังนั้นมอนสเตอร์จึงพยายามดิ้นรนอย่างสุดชีวต สติปัญญาของมันกลายเป็นสัญชาตญาณ

โกรกกกกกกกกกก …

ท่ามกลางความสับสนมอนสเตอร์ได้ยินเสียงคำรามของมอนสเตอร์อีกตัว เห็นได้ชัดว่ามันเป็นสัญญาณของความเกลียดชัง

ความคิดที่สองปรากฏขึ้นในใจของมันในขณะที่พบกันครั้งแรก

ใครคือมอนสเตอร์ที่เผชิญหน้ากับมอนสเตอร์อีกตัว? มอนสเตอร์นั้น

ทนทุกข์ทรมานกับการดำรงอยู่ของมันงั้นเหรอ?

สำหรับมอนสเตอร์ความฉลาดของพวกมันไม่มีอะไรมากไปกว่าภาระ มันรู้สึกสับสนและกังวลในเวลาเดียวกัน มอนสเตอร์ก็ได้รับความรู้สึกสงบพร้อมด้วยสติปัญญา

ในท้ายที่สุดออร์เดนก็อยู่ในความว่างเปล่า

ไม่มีใครสามารถเข้าใจ ออร์เดน คือมอนสเตอร์ตัวแรกที่เกิดมาพร้อมความฉลาด เขาไม่ใช่มนุษย์ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถเป็นส่วนหนึ่งของสังคมมนุษย์ได้ แต่สติปัญญาทำให้เขาไม่อาจใช่ชีวิตดังมอนสเตอร์ได้ การเกิดมาพร้อมกับสติปัญญาในดินแดนของมอนสเตอร์นำไปสู่ความเจ็บปวดอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

แต่ออร์เดนไม่เคยหยุดคิดแม้แต่ในท่ามกลางความว่างเปล่า เขาขยายขอบเขตการรับรู้และฝึกฝนสติปัญญาของเขา เขาไม่เคยหยุดตั้งคำถามกับความรู้สึกของตัวเอง

การดำรงอยู่ของเขา ชีวิตของเขา เอกลักษณ์ของเขา อารมณ์ความรู้สึกค่านิยมของเขา

อย่างไรก็ตามยิ่งเขาพยายามและเข้าใจต้นกำเนิดของเขามากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งรู้สึกกลวงมากขึ้นเท่านั้น เขาตระหนักว่าความว่างเปล่าของเขาไม่สามารถถูกทำลายได้

ดังนั้นเขาจึงหันไปหามนุษย์ตามธรรมชาติ

ออร์เดนค้นหาคำตอบสำหรับการดำรงอยู่ของเขาในหมู่มนุษย์

เขาศึกษามนุษย์และพฤติกรรมของอีกฝ่าย เช่นเดียวกับที่มนุษย์ใช้ชีวิตอย่างอิสระและเป็นธรรมชาติ ออร์เดนก็ต้องการที่จะรู้สึกสบายใจกับการดำรงอยู่ของเขาเอง

…จากนั้นออร์เดนเข้าใจมนุษย์ไหม?

ออร์เดนสามารถกินมนุษย์และให้กำเนิด ‘มอนสเตอร์ที่มีสติปัญญา’ เหมือนตัวเอง เขาสามารถสนทนากับมอนสเตอร์ที่เขาสร้างขึ้นมาเอง และแม้ว่าจะสนุก แต่ก็ไม่ได้คงอยู่ตลอดไปในท้ายที่สุดเขาก็ตระหนักว่าความอยากรู้อยากเห็นของเขาไม่สามารถอดกลั้นเอาไว้ได้

ออร์เดนต้องการคำตอบ เมื่อ ‘ปัญญา’ เป็นของมนุษย์ เขาคิดว่ามนุษย์เป็นกุญแจสำคัญในคำตอบที่เขาต้องการ ออร์เดนต้องการทำลายมนุษยชาติด้วยเหตุผลนั้น คำตอบจะเปิดเผยตัวเองออกมาในตอนที่

สูญสิ้นมนุษยชาติ

ในท้ายที่สุดเป้าหมายของ ออร์เดน ไม่ใช่การพิชิตหรือควบคุมมนุษย์ ความปรารถนาของเขาไม่ใช่ทางร่างกาย เขาเพียงต้องการที่จะเข้าใจตัวเอง ออร์เดนในฐานะราชาแห่งมอนสเตอร์ เขาพยายามทำความเข้าใจกับมนุษย์

…ความคิดในอดีตยังคงอยู่ในหัวของเขา

ต๊อกๆ

ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าเล็กๆก็ขัดจังหวะขบวนความคิดของออร์เดน

ออร์เดนลืมตาขึ้นก็เจอเด็กคนหนึ่ง ผู้หญิงที่ตายไปแล้วหนึ่งครั้ง

ออร์เดนกลืนกินร่างกายของเด็กผู้หญิงที่ตายแล้วสร้างขึ้นมาใหม่ภายในตัวเองและปล่อยเธอออกมาจากปากของเขา นั่นคือวิธีการที่ทำให้เด็กคนนี้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง แน่นอนว่าเธอไม่เหมือนเดิม

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”

ออร์เดนถามเด็กก็ตอบอย่างหวาดกลัว “พ่อบอกให้ฉันซ่อนตัว….

เขาบอกว่าที่นี่คือที่ๆปลอดภัยที่สุด….”

‘พ่อ’ ที่เธอหมายถึงคือ ปาร์คฮันโฮ

เขาเป็นมนุษย์ที่มีประโยชน์มากที่สุดจากมนุษย์ทุกคนที่เขาเคยเจอแถมเขายังมั่นว่าอีกฝ่านสาบานจะจงรักภักดีต่อเขาจากใจจริง

ออร์เดน พูดอย่างเย็นชา “กลับไปหาพ่อของเธอ”

แต่เด็กไม่ขยับเขยื่อน เขาไม่สามารถบอกได้ว่าเธอกลัวหรือไม่กลัว

ออร์เดนมองดูเด็กคนนั้นด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย

“อืม … อืมม … อืมมม … .”

เด็กอ้าปากพูดราวกับว่าเธอมีอะไรจะพูดแต่ลังเลจนไม่กล้าพูดออกมา ความอดทนเป็นหายากในหมู่ราชา

“ถ้าเจ้ามีบางสิ่งที่เจ้าอยากพูดก็จงพูดออกมา”

“อ้า…ก็แค่…พ่อกำลังต่อสู้อยู่…คุณช่วยเขาได้ไหม…? ฉันไม่ชอบเลยตอนที่ พ่อต้อง บาดเจ็บ….”

เธองอตัว เสียงหัวเราะเล็กๆหนีออกมาจากปากของ ออร์เดน และเขาก็สงสัยทันทีว่าทำไมเขาถึงหัวเราะออกมา

“… .”

ออร์เดน ลูบเบาๆที่ปลายปากของเขา ริมฝีปากของเขาโค้งเป็นรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว เด็กคนนั้นยิ้มให้เขา รอยยิ้มของเธอทำให้ออร์เดนสับสนยิ่งขึ้น

“เฮ้ เจ้าตัวน้อย เจ้าหนูน้อย!”

ทันใดนั้นหนึ่งในคนรับใช้ของออร์เดนก็ปรากฏตัวขึ้น เขารีบไปหาหญิงสาวและคว้าข้อมือของเธอเอาไว้พร้อมโค้งคำนับกษัตริย์

“ข้าขอโทษ! ที่มีมนุษย์ผู้โง่เขลามารบกวนท่าน!”

จากนั้นออร์เดนก็ยืนขึ้นมา

“…ไม่.”

เขายังคงสับสนเกี่ยวกับเหตุผลในการยิ้มของเขา ออร์เดนกล่าวต่อ

“เธอพูดถูก ถึงเวลาที่ข้าจะต้องเคลื่อนไหว”

เสียงของราชาปีศาจดังขึ้น

“ข้าจะลงโทษคนที่ทำให้แผ่นดินของข้ามีมลทิน”

*************************************************************************

ลำแสงลึกลับจากเรือลาดตระเวนพาพวกเราขึ้นไปที่เรือ ตอนนี้พวกเราอยู่ในเรือพร้อมกับเห็นภายในเรือรบ

“นี่คือเรือรบที่ทรงพลังที่สุดของ Genkelope มันสามารถรับน้ำหนัก

ผู้โดยสารได้มากถึง 9000 คนและบรรทุกเครื่องบินไอพ่นประมาณ

400 ลำ”

โฮเนอร์ กัปตันเรืออธิบายให้พวกเราฟัง การตกแต่งภายในดูค่อนข้างซับซ้อนราวกับว่ามันออกมาตรงๆจากภาพยนตร์วิทยาศาสตร์ แต่บางส่วนของมันก็ตรงไปตรงมาเนื่องจากเรือเป็นผลรวมของวิทยาศาสตร์และเวทมนตร์

“ว้าว…ฉันจำไม่ได้ว่าเห็นอะไรแบบนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไร นี่เป็นของใหม่งั้นเหรอ?”

โฮเนอร์ พยักหน้าให้ฉัน

“ใช่ มันเรียกว่า ‘Genkelion’ มันเป็นอาวุธขั้นสูงสุดที่สร้างขึ้นโดย AI ‘GenphaGo’”

“…สุดยอดอาวุธ?”

“ใช่.”

โฮเนอร์ยิ้ม