The Novel’s Extra นิยาย บท 467
บทที่ 467 ความหมายของอารมณ์ (3)
หมายเหตุ: เพื่อหลีกเลี่ยงความสับสน ‘หลงไหล’ ได้ถูกเปลี่ยนเป็น
‘ความรัก’ ซึ่งมีความคลุมเครือและสอดคล้องกับสิ่งที่ผู้เขียนต้องการ
ทั้ง 3 อารมณ์ถูกเปิดเผยโดยแว่นขยาย
[ความรู้สึกผิด อยากอยู่ด้วยกันตลอดไป ความรักใคร่]
ผมเข้าใจอารมณ์ความรู้สึกผิด เพราะบอสสารภาพว่าเธอฆ่าพ่อแม่ของคิมชุนดง แต่มันยากที่จะเข้าใจอารมณ์ ‘ความรัก’ แน่นอนว่าความรักมีหลายรูปแบบเช่นความรักแบบพี่น้อง ความรักแบบเพื่อนหรือ……
คิมฮาจิน?
ในขณะนั้นบอสเรียกชื่อผมจน ผมตกใจแต่ผมตอบอย่างใจเย็นที่สุด
“วะ-ว่าไง?”
– …วิคเก็ช ขอความช่วยเหลือจากพวกเรา เธอบอกว่าเธอจะให้เวทีต่อสู้ของ Pandemonium กับพวกเราถ้าพวกเราปล่อยผู้บริหารของเธอที่ถูกคุมอยู่ขังบนชั้น 15 ออกมา
บอสเปลี่ยนหัวข้อของการสนทนา
ความภักดีที่มากเกินไปของโฮเนอร์ก่อให้เกิดความหายนะกับ วิคเก็ช ผมเองก็ไม่ได้รังเกียจอะไร วิคเก็ช เธอมีเหตุผลมากกว่าสมาชิกคนอื่นๆ ใน 9 ปีศาจ
“ได้สิ…เดี้ยวผมจะไปจัดการให้”
– อืมดี
ในที่สุดบอสก็ถอดหัวหมีออก ดวงตาของเธอมั่นคงเหมือนเช่นเคย
ผมจ้องมองที่เธอและเธอก็จ้องมองกลับมาที่ผม
เธออาจไม่รู้ความรู้สึกของตัวเธอเองเช่นกัน
บอสใช้เวลาในวัยเด็กของเธอกับเลือดและความตาย คำสาปและการถูกทำร้าย ถ้าผมเป็นคนธรรมดา ผมคงจะโกรธถ้าผมเห็นเธอ เธอคงจะสูญเสียความรู้สึกของเธอไปกับนรกที่โหดร้ายที่เธอเคยอาศัยอยู่ไปแล้ว
แต่ปัจจุบันผมรู้สึกคุ้นเคยกับบอสอย่างลึกซึ้ง บางครั้งผมก็ต้องพึ่งเธออย่างแท้จริง ทำไมเป็นอย่างนั้น เพราะเธอเป็น ‘ตัวละคร’ ที่ผมสร้างขึ้นงั้นเหรอ? หรือว่าเป็นเพราะผมมีความรู้สึกต่อเธอโดยที่ผมไม่รู้ตัว?
ผมเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเพราะกลัวสายตาของบอส
“….เฮ้ออออออ”
ผมได้แต่ถอนหายใจออกมาโดยไม่รู้ตัว ถ้าบอสมี ‘ความรัก’ ให้กับผมเพราะความรู้สึกผิดที่เธอรู้สึกกับผม ผมจะต้องสารภาพกับเธอในสักวัน ว่า คิมฮาจิน และ คิมชุนดง เป็นคนที่แตกต่างกันซึ่งพ่อแม่ของเขาที่เธอฆ่าไปไม่มีเกี่ยวข้องอะไรกับผม ผมไม่ใช่คนที่เกิดมาบนโลกนี้อดีตในร่างนี้ก็ไม่ใช่ของผมเพราะงั้นเธอไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิด …
ในขณะนั้นเองก็มีแสงตกลงมาจากท้องฟ้ายามค่ำคืน
“หืม?”
ดาวขนาดเล็กเปล่งประกาย
“นั้น…..ดาวตกงั้นเหรอ ต้องขอพร ฉันแน่ใจว่ามันจะต้องเป็นจริง”
บอสดวงตาเบิกกว้างแล้วพูดออกมา แทนที่จะมองดูดาวตกผมกลับรวบรวมความกล้าหาญและจ้องมองบอส บอสมองขึ้นไปบนท้องฟ้า
ผมเห็นอกเห็นใจเธอเกี่ยวกับชีวิตที่ว่างเปล่าที่เธอผ่านมา ความงดงามของเธอทำให้จิตใจผมเต้นรั่ว
“นายเองก็อธิษฐานอะไรไปสินะ”
บอสยิ้มอย่างไร้เดียงสา
“…ไม่ ผมพลาดไป”
ผมพึมพำอย่างงุนงง
“ไม่ต้องกังวลเดี๋ยวก็มีอีก ครั้งต่อไปจะเป็นตาของนายนะ”
ด้วยเหตุนี้พวกเราจึงจ้องมองท้องฟ้าอย่างเงียบๆ บอสรอดาวตกอีกดวงปรากฏขึ้น แต่ไม่มีโชคแบบนั้นและบอสก็หันกลับมาหาผมอย่างหดหู่
“…ฮาจิน.”
เธอเรียกชื่อของผมซึ่งเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ชื่อของ คิมชุนดง
“ว่าไง.”
ผมตอบอย่างเฉยเมย บอสมองตาผมแล้วพูดพึมพำอย่างรวดเร็ว
“…ฉันขอโทษด้วยสำหรับหลายสิ่งหลายอย่าง ฉันไม่สามารถพูดมันออกมาเป็นคำพูดได้”
เสียงของเธอทำให้จิตใจผมเต้นรั่วไปทั่วร่างกายของผม คำขอโทษของเธอทำให้ผมรู้สึกผิด ผมหัวเราะและส่ายหัว
“…ผมบอกคุณแล้วคุณสามารถลืมมันไปได้เลยตอนนี้”
คำอธิษฐานของเธอกับดาวตกยิงไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นเรื่องนี้
*************************************************************************
หลังจากบอกลาคิมฮาจินแล้วบอสก็กลับไปที่ห้องของเธอ สปาร์ตันนอนบนเตียงของเธอ ด้วยเหตุผลบางอย่างมันเปลี่ยนเตียงของเธอเป็นรังของมันเอง
บอสยิ้มและนั่งลงที่โต๊ะทำงานของเธอ เธอมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องจัดการก่อนนอน
ก่อนอื่นเธอส่งข้อความไปหา วิคเก็ช โดยถามว่าผู้บริหารของเธออยากปล่อยให้เป็นอิสระตอนไหน จากนั้นเธอก็เริ่มตอบกลับข้อความลับที่สมาคมฮีโร่ส่งมาเกี่ยวกับภารกิจลอบสังหารออร์เดน
ขณะที่เธอกำลังตอบเธอก็รู้สึกถึงความว่างเปล่าในหัวใจของเธอ
สิ่งนี้ทำให้เกิดความรู้สึกกระสับกระส่ายเธอจึงไม่มีทางเลือกนอกจากวางปากกาของเธอลง
“… .”
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกเหนื่อย
เธอทำสิ่งที่เธอต้องการได้สำเร็จแล้ว Chameleon Troupe ได้เป็นเจ้าของ Pandemonium เธอได้อำนาจของบอสคนก่อนหน้ากลับมาในครอบครองและชื่อของพวกเขาถูกจารึกไว้ในจิตใจของปีศาจและมนุษย์อย่างชัดเจน
เป้าหมายเดียวที่เธอเหลืออยู่คือการแก้แค้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: The Novel’s Extra