The Novel’s Extra นิยาย บท 559
บทที่ 559 ประตูแห่งอาณาจักรปีศาจ (6)
ผมไม่แน่ใจว่าพลังการปฏิเสธเป็นสิ่งที่แน่นอน แต่ผมตรวจสอบพลังเวทมนต์ของรอยสักก่อน วิ้งงง…โชคดีที่ผมยังคงมีรอยสักครบทั้ง 5 อย่างไรก็ตามอาวุธที่ผมเก็บไว้ภายในรอยสักหายไป ทั้ง Desert Desert และ เอเธอร์
“เดี๋ยวก่อนอาวุธของฉันอยู่ที่ไหน”
ผมถามแต่ไม่ตอบกลับ ผมเริ่มกังวล ผมไม่สามารถทำอะไรได้เลยหากไม่มีอุปกรณ์และแล้ว…….
– ถึงเวลาอาหารแล้ว~! ออกมาเลยทุกคน ~!
เสียงตะโกนของใครบางคนดังออกมาจากข้างนอกประตู มันดังมากจนแม้แต่ห้องก็สั่นสะเทือน ผมสะดุ้งแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเป็นเวลาพลบค่ำ พวกเขากำลังกินในเวลานี้ เนี้ยนะ?
– อาหาร~!
เสียงอื่นๆดังขึ้น ผมเปิดประตูเพื่อตรวจสอบสิ่งที่เกิดขึ้น โถงทางเดินทอดยาวออกไปนอกประตูและผมเห็นคนอื่นวิ่งไปทางเดียวดูเหมือนผมจะอยู่ในหอพักบางอย่าง
“ฉันกำลังไป~”
ผมเปลี่ยนเป็นชุดที่แขวนในตู้เสื้อผ้าที่ชำรุดและไล่ตามพวกเขาไปไม่ถึง 5 นาที ผมก็มาถึงโรงอาหารคล้ายกับที่ผมเห็นเมื่อฉันอยู่ในกองทัพเกาหลีในโลกดั้งเดิม ผมทำตามที่คนอื่นกำลังทำหลังจากได้รับอาหารผมก็นั่งลงที่โต๊ะแบบสุ่มๆ
“…อ๊ะ นาย…..ไอ้คนงี่เง่านั้น!”
แต่ในขณะนั้นเองคนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าหรือผู้ฝึกสอนบางคนชี้ไปที่ผมแล้วตะโกน ทุกคนในโรงอาหารหันมาหาผมและผมก็ลุกขึ้นยืนตรงกลางความวุ่นวาย ผมทำปฏิกิริยาแบบเดียวกับที่ผมทำเมื่อผมทำเรื่องวุ่นวายในกองทัพ
“นายเป็น ระดับ D งั้นเหรอ! ทำไมนายนั่งที่นั่ง ระดับ D?!”
“…ขอโทษครับ!”
ผมเดาได้ว่าผมทำอะไรผิด ผมอยู่ในระดับ F ตามบัตรประจำตัว
ผมขอโทษออกมาทันที
“นั่งลงในตำแหน่งที่ถูกต้อง เข้าใจไหมไอ้โง่!”
“ครับ! ขอโทษด้วยครับ!”
“ไปเดี๋ยวนี้เลย”
ผมเหลือบมองอาจารย์ผู้สอนก่อนที่จะดูโต๊ะเมื่อกี้ จริงๆแล้วตัวอักษร ‘D’ นั้นถูกสลักไว้อย่างชัดเจน ผมเริ่มมองหาโต๊ะที่มีสลักคำว่า F
“อา.”
ที่มุมของโรงอาหารผมพบโต๊ะที่อยู่ริมๆ ผมรีบไปหามันและนั่งข้างๆคนที่ผมไม่รู้จัก หลังจากนั้นไม่นานชายผู้มีผมยุ่งๆก็มานั่งลงเช่นกัน
“… .”
ผมมองไปที่ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างหน้าผม ผมดูชุดเครื่องแบบที่เขาใส่ บนหน้าอกของเขามีแผ่นป้ายรูปดาบและชุดของเขาเป็นสีเขียวอ่อนเหมือนที่ผมมี ต่อมาผมหันไปดูโต๊ะเดิมคนที่นั่งอยู่ที่นั่นมีเครื่องแบบที่เป็นสีเขียวแก่
“อืม ~”
ดูเหมือนว่าสีของเครื่องแบบเป็นตัวบ่งชี้ที่ดีในระดับหนึ่ง ผมพยักหน้าและคุยกับผู้ชายที่นั่งถัดจากผม
“ขออนุญาตนะ.”
“… ?”
ชายคนนั้นมองมาที่ผมอย่างสงสัย ผมคิดสิ่งที่ต้องถามก่อนที่จะยอมแพ้ ดูเหมือนว่าความคิดที่ไม่ดีถ้าจะถามว่าเราอยู่ที่ไหนหรือทำอะไรที่นี่
“…ไม่มีอะไร. นายอยากแบ่งของฉันไปกินบ้างไหม?”
“อะ…? เอ่อ แน่นอน”
*************************************************************************
– 1 2! 1 2! 1 2!
หลังอาหารเช้า ทุกคนก็เริ่มการฝึกซ้อมในตอนเช้า ผมใช้พลังเวทมนต์ของรอยสักเพื่อทำให้ดูเหมือนแขนขวาของผมเน่าเปื่อยดังนั้นผมจึงสามารถหยุดพักและไปรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับโลกใบนี้ได้
“…กองทัพ”
ด้านขวาของสนามฝึกทหารเป็นปราสาทขนาดใหญ่ ตามที่มองด้วย
「การสังเกตและการอ่าน」มันเป็น [ปราสาทของ เดรก ลอเรนซิโอ] น่าจะเป็นผู้บัญชาการทางทหารของสถานที่แห่งนี้
ผมหันไปมองทางด้านซ้ายของสนามฝึกทหารที่ซึ่งหอพักของผมตั้งอยู่ สิ่งก่อสร้างที่คล้ายกับอาคารวิทยาลัยหลายแห่งยืนอยู่ที่นั่น สถานที่ทั้งหมดดูเหมือนจะถูกเรียกว่า [ศูนย์ฝึก ลอเรนซิโอ] เมื่อเปรียบเทียบกับพื้นที่ฝึกทหารและหอพักมันเป็นเหมือนที่เก็บขยะ
“หืมม.”
ผมค่อยๆเดินไปทางซ้าย หลังจากเดินไปประมาณ 500 ก้าวจากสนามฝึกซ้อมผมก็มาถึงอาคารขนาดใหญ่ คำว่า ‘ห้องสมุด’ ถูกเขียนทับเอาไว้โชคดีที่ผมมาถึงที่ที่เร็ว ที่นี่สมบูรณ์แบบที่จะช่วยผมเรียนรู้เกี่ยวกับโลกใบนี้
ผมเดินเข้าไปโดยไม่ลังเล อาจเป็นเพราะการฝึกฝนมีในตอนเช้าเลยไม่มีใครอยู่ข้างใน
“มาดูกัน. ประวัติศาสตร์ ประวัติศาสตร์ ประวัติศาสตร์….”
ผมไปที่ส่วนประวัติศาสตร์ของห้องสมุดและหยิบหนังสือหลายเล่มออกมาอ่าน ข้อมูลที่ผมได้รับจากการอ่าน 30 นาทีมีดังนี้:
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: The Novel’s Extra