The Novel’s Extra นิยาย บท 561
บทที่ 561 เส้นทางใหม่ (2)
ผมแลกเปลี่ยนคำทักทายกับทหารและเอาอาวุธมาจากนั้นผมก็มุ่งหน้าสู่สนามยิงปืน ภารกิจของผมคือการเริ่มต้นในวันพรุ่งนี้และผมรู้สึกว่าจำเป็นต้องฝึกฝนทักษะของผมที่สนามซ้อม
“กว้างดี”
ระยะทางกว้าง 15 เมตรและยาว 500 เมตร ดูเหมือนว่าจะได้รับการดูแลอย่างดี
ผมยืนกลางช่องและหยิบหน้าไม้ออกมา
เอี้ยดดดดดดดดดด
ผมเอียงและใส่ลกศรไปที่หน้าไม้และเล็งไปที่เป้าหมายจากนั้นผมก็ยิงออกไป
เพี้ยววว!
ทันทีหลังจากที่ผมยิงศรออกไปดอก 2 ก็ตามไปทันที
เพี้ยววว!
ดอกที่ 2 ของผมไล่ตามไปอย่างรวดเร็วมันเหมือนกับว่าผมยิงพวกมัน
2 ดอกในเวลาเดียวกัน เทคนิค ‘ยิงซ้อน’ นี้สามารถทำได้โดยพรสวรรค์ของผม
ฉึก-! ฉึก-!
เสียงดังขึ้นดอกแรกทะลุตรงกลางและดอกที่2ทะลุช่องแรกตามไปทันที
“…”
ผมพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ แม้ว่าค่าสถานะของผมจะลดลง
แต่ผลลัพธ์ก็ยอดเยี่ยม ด้วยการผสมผสานระหว่างความแม่นยำและ
รอยสักของผม ผมมั่นใจว่าผมสามารถเอาชนะศัตรูเกือบทั้งหมดได้ด้วยการยิงเพียงนัดเดียว
“…สงสัยจังเลยว่าทุกคนทำอะไรอยู่”
ความอยากรู้อยากเห็นอย่างฉับพลันดึงความสนใจของผมโลกนี้มีทั้งหมด 200 คนที่มาที่นี่ พวกเขาทั้งหมดเริ่มต้นที่ระดับล่างสุดอย่างผมหรือไม่พวกเขาก็เริ่มจากระดับกลาง? หรือบางคนกลายเป็นขุนนางและอยู่ในตำแหน่งที่ดีและรู้เรื่องต่างๆอย่างรวดเร็ว ผมหยิบหนังสือแห่งสัจธรรมออกมาเพื่อค้นหาคำตอบ
“คิมซูโฮอยู่ที่ไหนในโลกนี้?”
ผมคิดว่าคำถามนี้จะใช้รอยสักถึง 2 เส้นซึ่งเป็นความเสี่ยงสำหรับผมในตอนนี้แต่ผมอยากรู้ว่า คิมซูโฮ อยู่ที่ไหนกันแน่
[…คิมซูโฮ อยู่ในสาธารณรัฐลีโอทางใต้]
“โอ้?”
ดวงตาของผมเบิกกว้าง
“นั่นคือที่ๆเราจะไปนี่น่า”
เสียงหัวเราะเบาๆออกมาจากริมฝีปากของผม ผมต้องขอบคุณโชคชะตาอีกครั้งแล้วสินะ
*************************************************************************
อรันเฮลล์, 8 มีนาคมของปฏิทิน ไครอส ดินแดนแห่งลอเราซิโอ
“…เฮ้ออออออ.”
ผมสั้นสีน้ำเงินและใบหน้าที่คมชัด แม้จะผ่านชุดเกราะขนาดใหญ่ก็ไม่สามารถซ่อนความงดงามที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่ดึงดูดทั้งราชอาณาจักรไปได้
ใครก็ต้องเห็นผู้หญิงที่ลึกลับแต่ไร้มลทินนางนี้ความจริงเรื่องนี้ทำให้
‘ฮาริน’ เป็นผู้รอดชีวิตคนสุดท้ายของ ลีออน เธอสั่นไหวด้วยความกลัว
“เฮ้ออออออออออ… .”
ในคอกม้าใกล้กำแพงปราสาทเธอหลงทางเพียงลำพังด้วยความกลัว เธอพยายามที่จะมาถึง ดินแดนแห่ง ลอเรนซิโอ ด้วยความช่วยเหลือของอัศวิน ปัจจุบันเธออยู่คนเดียว เพื่อนเพียงคนเดียวของเธอบอกว่าจะช่วยเธอ
– รอก่อน!
เมื่อเธอได้ยินเสียงชายคนหนึ่งตะโกน
“อะ!”
ฮารินซ่อนตัวอยู่หลังกำแพงและปิดปากของเธอเอาไว้
– หาให้ทั่ว! เด็กนั้นหนีไปไม่ได้หรอก แยกกันหา
– เป็นความคิดที่ดี! ไปกันเถอะ!
“…เฮ้อออออออ.”
เธอรออยู่ในที่มืดเพื่อขอความช่วยเหลือจาก ไอรัน เธอได้ยินเสียงเท้าของผู้คนและสัตว์ป่าอย่างต่อเนื่อง
“ฉันต้องรออีกนานแค่ไหน…?”
ฮาริน รู้สึกละอายใจที่เธอต้องขอความช่วยเหลือจาก ไอรัน แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่น เธอตัดสินใจว่าการมีชีวิตอยู่มีความสำคัญมากกว่าศักดิ์ศรีของเธอ เธอขอนักแม่นปืน เพื่อหนีจาก อรันเฮลล์ เธอต้องข้ามภูเขาที่ทุรกันดารไป
“เดี๋ยวก่อนเธอ……”
แต่เธอไม่สามารถแยกแยะความเป็นไปได้ที่ไอรันจะหักหลังเธอได้ เธอรู้ว่า ไอรัน ไม่ใช่คนประเภทที่จะพูดตามใจเธอ แต่…. ฮาริน จับมือกันแล้วสวดอ้อนวอนให้ ไอรันจดจำสิ่งดีๆทั้งหมดที่ตระกูลลีออนทำเพื่อเธอ
และแล้ว………
“นั่นเธอเหรอ?”
เสียงหนึ่งดึงดูดความสนใจของ ฮาริน ฮารินเดินถอยหลังและเงยหน้าขึ้นมอง เธอเห็นเงาบนกำแพงปราสาทเป็นชายที่ซ่อนตัวอยู่ใต้เสื้อคลุมของเขา ฮาริน สะอึกและมองไปที่ชายคนนั้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: The Novel’s Extra