บทที่ 633 The Final Name (4)
ใบหน้าของพวกเขาทั้งหมดปรากฏความเด็ดเดี่ยว บาอัลยิ้มอย่างเย็นชา มนุษย์ทั้งหมดเหล่านี้ก็ไม่ใช่สิ่งที่พิเศษอะไรนอกจากตัวละครในนวนิยายเฉกเช่นเดียวกับตัวเขา
’การดำรงอยู่ของเราล้วนแล้วแต่ไร้ประโยชน์ ’
บาอัลเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าไกลโพ้น ก้อนโลหะขนาดใหญ่ลอยอยู่บนหัวของเขาและในนั้นคือคิมฮาจินผู้เขียนผู้ที่สร้างโลกใบนี้
บาอัลรู้สึกถึงแรงกระตุ้นจากความโกรธ เขาจ้องมองไปที่ผู้เขียนและเพิ่มพลังปีศาจของตัวเอง เขาแผ่ขยายพลังปีศาจของตัวเองเหมือนภูเขาไฟ พลังงานแห่งความโกรธเกรี้ยวปกคลุมทั่วทั้งโลกรุกล้ำเข้าไปในธรรมชาติและดึง ‘ตัวละคร’ ทั้งหมดเข้าไปในปราการของ บาอัล
!“-”
บาอัลคำรามในปราการนั้นและสาบานกับตัวเองอีกครั้ง
‘ข้าจะทำลายโลกใบเล็กๆที่หวงแหนของแก ข้าจะไม่เหลือแม้เพียงของเล่นชิ้นเดียว ‘
ดวงตาของบาอัลเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มและความมืดของเขาเริ่มกลืนกินโลก
**
[เรือรบแห่งเกนเคลลอป]
ประมาณ 30 วินาทีหลังจากการ์ดระดับ 9 ดาวหายไป ชิมูริน ก็ปรากฏตัวขึ้นในจุดที่การ์ดใบนั้นหายไป นั่นหมายความว่าการ์ดระดับ 9 ดาวเรียก ชิมูรินออกมาหรือ แต่ทำไมชิมูรินมีความเกี่ยวข้องยังไงกับการ์ดใบนั้น?“ อะไรนะ…. พวกเขาคือทุกคนจากโลกอื่น”
โทเมอร์พึมพำขณะที่เธอสังเกตเห็นทหารของ อาณาจักรลีโอเรส และ อาณาจักรอรันเฮลล์ ผมยักไหล่แล้วหันไปหาเธอ
“ อย่างไรก็ตาม คุณควรเตรียมพร้อมที่จะลงไป”
“ คุณต้องการให้ฉันไปด้วยหรือ”“แน่นอน เราต้องการความช่วยเหลือทั้งหมดที่เราสามารถหาได้”
ผมพยักหน้าและนำกระสุนมิสเทลทีนออกมาจากรอยสัก กระสุนเรียวยาวสี่นัดเปล่งประกายอย่างบางเบา
“…นั่นอะไรน่ะ?”
โทเมอร์ถามพลางมองที่กระสุน ผมถูกระสุนเบา ๆ สักครู่ก่อนเปิดใช้งาน [การสังเคราะห์]
[หลอมกระสุนมิสเทลทีน ….]
ทันทีที่ข้อความของระบบปรากฏขึ้นกระสุนทั้งสี่ถูกรวมเข้าเป็นหนึ่งเดียว นอกเหนือจากการสังเคราะห์ ผมได้ใช้ SP ที่เหลือทั้งหมดของตัวเองเพื่อเพิ่มความพิเศษในหาร”ขจัดปีศาจ” เข้าไปในกระสุนนัดสุดท้าย
“ว้าว มันรวมเป็นนัดเดียวแล้ว”
เช่นเดียวกับที่กระสุนนัดสุดท้ายเกิดขึ้น แต่สิ่งนี้เพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอที่จะจัดการบาอัลได้อย่างสมบูรณ์“ สิ่งนี้น่าจะทำให้บาอัลจนมุมได้อย่างน้อยครั้งหนึ่ง”
อาวุธพร้อมแล้ว ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเวลา“…เกิดอะไรขึ้น?”
โทเมอร์เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่เธอไม่สามารถทำอะไรได้เลย ทันทีที่พื้นของเรือจมลง – ไม่ตัวเรือเองก็หายไปและพวกเราสองคนก็เริ่มตกลงมา 4000 เมตรลงไปที่พื้น
“ Uaaaaaah-” โทเมอร์กรีดร้อง
ผมมองไปรอบ ๆ อย่างประหม่า เรือของ เกนเคลลอป หายไป ท้องฟ้าหายไป ต้นไม้และหญ้าหายไปและเราถูกล้อมรอบไปด้วยความมืดมิดไร้ที่สิ้นสุด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: The Novel’s Extra