ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 12

ปลดล็อคตอนฟรีทุกๆ 2 วัน

ชี้แจงนิดหน่อย ทำไมถึงไม่เรียกพระเอกว่า ผู้อาวุโส แต่กลับเรียกว่าผู้เชี่ยวชาญหรือปรมาจารย์ เพราะอังกฤษใช้คำว่า Young Master น่ะครับ ถ้าจะใช้คำว่า ปรมาจารย์ ก็ไม่เหมาะกับตำแหน่งหรือลักษณะของพระเอก บางครั้งอาจใช้คำว่า อาวุโส เพราะ แปลตามที่ตัวละครเรียก

———————————————————-

ทันทีที่นกฟีนิกซ์เพลิงปรากฏขึ้นอุณหภูมิของทั้งภูเขาก็สูงขึ้นอย่างกะทันหัน ท้องฟ้าเต็มไปด้วยเปลวไฟสีชาด
พื้นที่โดยรอบดูเหมือนจะแคบลงและทุกคนเหมือนไม่สามารถขยับได้
“ห๊ะ! ตายซะ
ปีศาจดาบเปล่งเสียงคำรามพัลงฉีปีศาจพลุ่งพล่านออกมาเมื่อเทียบกับฟีนิกซ์มันเหมือนกับแสงเทียนและดวงจันทร์ที่สว่างไสว
ฟีนิกซ์กางปีกออกมาโดยไม่ได้มองไปที่ปีศาจดาบหางของมันกวาดปลี่ยนพื้นที่โดยรอบให้กลายเป็นทะเลเพลิง เปลวไฟมหึมาราวกับมังกรปกคลุมไปทั่วตัวปีศาจดาบและสลายไปในชั่วพริบตา
“ อั๊กกกกก !”
ดาบปีศาจตกลงลงมาจากท้องฟ้า แต่มันก็ไม่มีใครมารับเพราะเจ้าของมันได้กลายเป็นผงธุลีไปแล้ว
ฟีนิกซ์กลับไปที่จี้หยกทุกอย่างกลับมาสงบมันดูเหมือนเมื่อกี้นี้จะเป็นแค่ความฝัน
“ฟ่อ”
ไป๋หวู่เฉินและอีกสองคนได้แต่ตกตะลึงเหงื่อบนใบหน้าของพวกเขาร่วงหล่นราวกับน้ำตกอยู่ตลอดเวลาและความกลัวได้สะท้อนในดวงตาของทั้งสาม
“ปีศาจดาบ… ตายแล้วเหรอ”
หญิงชาววังเลียริมฝีปากที่แตกและพึมพำเบาๆ
ใครจะคิดว่าปีศาจดาบที่เข่นฆ่าผู้คนนับหมื่นจะตายแบบนี้และตายในป่าภูเขาที่ไม่ค่อยมีใครรู้จักนี้อย่างเงียบ ๆ และไม่เหลือแม้แต่กระดูกสักชิ้น
“ปรมาจารย์ไร้พ่าย!”
ไป๋หวู่เฉินกระแทกชิวซุยเสียงของเขาสั่นเทา
“ซวงเอ๋อเจ้าพูดถูกมันเป็นโอกาสที่ดีของเราที่จะได้พบกับผู้เชี่ยวชาญเช่นนี้น่าเสียดายที่ภาพของผู้อาวุโสที่ส่งให้เจ้าถูกทำลาย ข้าไม่รู้ว่ามันจะทำให้ผู้เชี่ยวชาญไม่พอใจหรือไม่” ไป๋หวู่เฉินกังวลอย่างทาก
เมื่อผู้เชี่ยวชาญคนนี้โกรธเขาก็แค่เป่าลมหายใจและนิกายหมื่นดาบอมตะทั้งหมดก็จะหายไป
ไป๋ ลั่วซวงหายจากอาการตกใจเช่นกัน เธอไม่สามารถจินตนาการถึงการมีอยู่ของบุคคลที่มีอำนาจเช่นนี้ในโลก นั่นคือปีศาจดาบที่น่าเกรงขาม เขาไม่ได้แม่แต่จะเห็นหน้าของท่านปรมาจารย์เลย เขาถูกฆ่าด้วยจี้หยก
มันช่างน่ากลัว
“ท่านพ่อข้าไม่คิดอย่างนั้นม้วนภาพนี้ เป็นเพียงภาพร่างของผู้เชี่ยวชาญและเขามอบให้พวกเราอย่างส่งๆ” ไป๋ ลั่วซวงกล่าว
“ภาพร่าง?” ไป๋หวู่เฉินผงะไปครู่หนึ่งแล้วยิ้มอย่างขมขื่น: “ใช่ม้วนภาพแบบนั้นเป็นสมบัติที่ไม่มีใครเทียบได้สำหรับเรา แต่สำหรับผู้เชี่ยวชาญเช่นนี้คืออะไรข้าเดาว่ามันเป็นแค่รอยตสัดพู่กันเท่านั้น”
ไม่ว่าจะเป็นหญิงชาววังหรือไป๋หวูเฉินความกลัวในใจของผู้เชี่ยวชาญผู้นี้ยังคงมีอยู่อย่างไร้จุดจบนี่ไม่ใช่เทพหรือการกลับชาติมาเกิด
เราต้องไม่ทำให้เขาขุ่นเคืองเราต้องพยายามให้เขาพอใจ
ไป๋ ลั่วซวงคุกเข่ากับพื้นและมองไปที่ดาบปีศาจที่ตกลงมาอย่างอยากรู้อยากเห็น
“ ซวงเอ๋ออย่าแตะดาบนั่น!” ไป๋หวู่เฉินรีบตำหนิ“ ดาบปีศาจที่ตกลงมานั้นเป็นดาบปีศาจแม้ว่ามันจะสามารถปรับปรุงความแข็งแกร่งของผู้ใช้ดาบได้อย่างรวดเร็ว แต่มันจะทำให้ผู้ใช้ดาบคลั่งและกลายเป็นปีศาจที่เรู้เพียงแค่วิธีฆ่าเท่านั้น!”
ไป๋ลั่วซวงนึกถึงความบ้าคลั่งของปีศาจดาบและรีบถอนมือออก
หญิงสาวในชุดวังยังกล่าวอีกว่า: “:ซวงเอ๋อร์ ปีศาจดาบถูกฆ่าโดยท่านอาวุโสที่นี่ดาบเล่มนี้เป็นของของเขาเราต้องไม่ทำกริยาหยาบคาย”
ไป๋หวู่เฉินเห็นด้วย“ ใช่แล้ว!”
“ แล้วปรมาจารย์หลี่จะได้รับผลกระทบจากดาบเล่มนี้ไหม?” ไป๋ ลั่วซวงถามอย่างเป็นห่วง
“ฮ่า ๆ ๆ ท่านอาวุโส ท่านเป็นใครเป็นไปได้อย่างไรที่ดาบปีศาจจะส่งผลกระทบต่อเขา?” ไป๋หวู่เฉินหัวเราะ“ เมื่อท่านอาวุโสคนนี้มาถึงเราต้องขอบคุณมาก”
นางในวังครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและกระซิบ:“ ท่านพี่ข้าเกรงว่าพวกเราจะทำให้ผู้อาวุโสขุ่นเคือง การอยู่ที่นี่ไม่นับเป็นการดีเป็นการดีที่จะกลับไปและพร้อมที่จะขอบคุณก่อนที่จะมา “
“คำพูดของน้องหญิงมีเหตุผล” ไป๋ หวู่เฉินพยักหน้าซ้ำ ๆ
หัวใจของพวกเขาเต็มไปด้วยความเคารพและหวาดกลัวต่อผู้คนที่นี่และพวกเขาไม่สามารถทำอะไรที่อาจทำให้ผู้เชี่ยวชาญขุ่นเคืองใจได้ การมาเยือในวันนี้ไม่ใช่เวลาที่ดีแน่นอน
พวกเขาทั้งสามไม่กล้าที่จะอยู่เป็นเวลานานและทันทีที่ ยูเจียน ของพวกเขาบินหนี
หลังจากนั้นไม่นาน หลี่ เหนียนฟ่าน และ ต้าเฮย ก็เดินออกจากป่าอย่างช้าๆ หลี่เหนียนฟานถือกระต่ายไว้ในมือโดยมีฟืนอยู่ข้างหลังและต้าเฮยมีกวางในปาก คนหนึ่งคนและหมาหนึ่งตัว พวกเขากำลังกลับบ้าน
“อะไร?
หลี่เหนียนฟานผงะเมื่อเห็นดาบสีดำนอนอยู่หน้าบ้านของเขา
ทำไมถึงมีคนทิ้งดาบสีดำไว้ที่นี่?
มีใครมาที่นี่ไหมw?
หลี่ เหนียนฟ่าน หยิบมันขึ้นมาและวางไว้ในมือเพื่อดูใกล้ ๆ
ดาบสีดำมีสีเข้มทั้งเล่มและรูปร่างของมันก็ดูทันสมัยและมีบรรยากาศแปลกตา
“ดาบดี!” หลี่เหนียนฟานพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “มันคมเพียงพอข้าจะใช้มันตัดไม้ในอนาคต!”
ขวานของเขามันเก่ามากแล้วเขากำลังคิดจะลงจากภูเขาเพื่อซื้อขวานใหม่
เขาเดินกลับไปที่บ้านโดยถือดาบยาว.o,nv
แต่เขาไม่ได้สังเกตว่าดาบยาวในมือของเขาเปล่งแสงสีดำออกมาทันใดและพลังงานปีศาจก็พุ่งเข้าใส่ฝ่ามือของเขาอย่างเมามัน
“หื้มมม?”
หลี่ เหนียนฟ่าน มองไปที่ดาบยาวด้วยความประหลาดใจและรู้สึกถึงความอบอุ่นในฝ่ามือของเขา
อาวุธที่ทำให้ร้อนขึ้นได้ดาบยาวนี้เป็นสมบัติวิญญาณในโลกนี้หรือเปล่า?
หลี่ เหนียนฟ่าน มีความสุขเล็กน้อยที่พบสมบัติ
เขาไม่สัเกตเห็นพลังงานสีดำมที่ค่อยๆควบแน่นบนดาบของดาบปีศาจมันค่อยๆเปลี่ยนเป็นรูปร่างโครงกระดูก
กะโหลกศีรษะในเวลานี้ดูว่างเปล่าและเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม
ภายใต้สถานการณ์ใดเห็นได้ชัดว่ามีคนจับมัน แล้วคนๆนไม่ได้รับผลกระทบจากพลังปีศาจได้ไง
“ชายหนุ่ม เจ้าต้องการที่จะอยู่ยงคงกระพันและยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลกหรือเปล่า”
“ชายหนุ่มเจ้าต้องการความมั่งคั่งและสาวงามที่ไม่มีที่สิ้นสุดในโลกหรือไม่”
“ชายหนุ่มเจ้าต้องการที่จะทำให้คนอื่นอับอายและเหยียบย่ำคนที่เคยดูถูกเจ้าหรือไม่?”
สามประโยคล่อหลวงสุดคลาสสิคถูกเอ่ยขึ้นมาติดต่อกันขนาดนี้ ทำไมมันยังดูนิ่งๆวะ
ไร้การตอบสนอง!
เจ้านี่อาจเป็นปลาเค็ม?
โครงกระดูกคืดว่าเขาพบกับความท้าทายทีใหญ่ที่สุดชองผู้ถือนดาบแล้ว
ช่วงเวลาต่อมามันรู้สึกเหมือนถูกยกขึ้นและวางไว้ที่มุมๆหนึ่งอย่างลวก ๆ
ฮ่า ๆ มนุษย์เท่านั้นที่กล้าเอาข้าไปอยู่ในสถานที่แบบนี้โดยไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับชีวิตและความตาย
โครงกระดูกยิ้มอย่างเย็นชาและค่อยๆเปลี่ยรูปร่าง
มันจะใช้ดาบปีศาจเพื่อสั่งสอนมนุษย์คนนี้แลเฆี่ยนตีอย่างรุนแรง จึงสามาร-กระตุ้นความเกลียดชังและจากนั้นก็เริ่มต้นเส้นทางแห่งการแสวงหาอำนาจตามธรรมชาติ
อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะลงมือแสงสีขาวก็ส่องเข้าหามัน
“ป่อง!”
โครงกระดูกแตกออกทันที
หลังจากนั้นไม่นานมันก็กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง แ
“ เมื่อกี้นี้เกิดอะไรขึ้น?”
มันมองไปรอบ ๆ อย่างไม่แน่ใจและในที่สุดก็จับจ้องไปที่แปรงบนโต๊ะ
“นี่มัน … “
ทันใดนั้นการสั่นสะเทือนจากจิตวิญญาณก็พุ่งขึ้นทั่วร่างกายและร่างกายของมันไม่สามารถหยุดสั่นได้
แปรงนี้แข็งแกร่งกว่างตัวมันเองอย่างมาก!
เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
เทพหรือเปล่า?
จะมีสิ่งประดิษฐ์เทพในสถานที่พังๆนี้ได้ไง?
และยังอยู่ในมือของมนุษย์?
สมองของโครงกระดูกคิดอย่ารวดเร็วและมีคำถามมากมายผุดขึ้นมา
อย่างไรก็ตามมันปรับความคิดได้อย่างรวดเร็วและเตรียมพร้อมที่จะดำเนินการตามแผนของตัวเองต่อไป
“ตราบใดที่จ้าเดินไปมารอบ ๆ แปรงนี้อย่างเงียบๆ มันก็คงไม่เกิดอะไรขึ้น”
โครงกระดูกคิดในใจของเขาและเริ่มควบคุมดาบเวทย์มนตร์ก่อนคืบคลานไปข้างหน้า
“ข้าเป็นดาบวิเศษข้ามีพลังมากมาย ข้าไม่เชื่อว่าข้าจะควบคุมมนุษย์ตนนร่ไม่ได้”
ในขณะนี้แสงสีขาวสว่างขึ้นอีก
“ป่อง!”
โครงกระดูกแตกกระจายอีกครั้ง