ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 126

ตอนที่ 126

มีการเปลี่ยนแปลงระหว่างสวรรค์และโลก?

หัวใจของฉันม่านหยุน ขยับเล็กน้อย

พ่อของ กู่จือเหยาเป็นหนึ่งในผู้ฝึกตนขั้นมหายานเพียงไม่กี่คนที่รับรู้การดําเนินของสวรรค์และโลก

เขามีความอ่อนไหวอย่างมากต่อการเปลี่ยนแปลงของสวรรค์และโลกเกิดอะไรขึ้น?

แค่ว่าถ้ามีอะไรเกิดขึ้นมันจะไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยอย่างแน่นอนและเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีคลื่นน้ำที่ก่อตัวเลย

เมื่อนา กําลังจะตั้งคําถามต่อนางกมเห็นร่างหนึ่งเป็นแสงหลบหนีที่กําลังบินมา

ใบหน้าของร่างนั้นยังคงเฉื่อยชาและดูสิ้นหวัง บางครั้งกณหัวเราะและร้องไห้ การแสดงออกของเขาเต็มไปด้วยความผกผันของอารมณ์

เขาลงสู่พื้นก่อนมองไปที่ จือเหยาและ ฉินม่านหยุน แล้วเดินไปที่ห้องของเขาโดยไม่กล่าวสวัสดี

กู่จือเหยาเลิกคิ้วและตะโกนด้วยเสียงต่ำ: “กู่จือหยู เจ้าไร้มารยาทตั้งแต่เมื่อไร!”

กู่จือหยูตัวสั่นไปทั่วจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมามองไปที่ กู่จือเหยาด้วยความกลัวก่อนหดคอตัวเองและพูดเบาๆ “ท่านพี่”

กู่จือเหยาส่ายหัว” นางป็นแขก ข้เจ้าควรทักทายไม่ใช่หรือ”

กู่จือหยูมองไปที่ ฉันม่านหยุน แล้วรีบพูดว่า” ท่านพี่ม่านหยุน ทําไมท่านถึงมาที่นี่”

ฉันม่านหยุน ยิ้มและพูดว่า” ข้าแค่มาเที่ยว “

“ชิงหยุนมาคุยเกี่ยวกับพิธีผนึกกับข้า”

จือเหยามองไปที่ กู่จือหยูอย่างสงสัยและอดพูดไม่ได้ว่า: “เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า? ใครหลอกเจ้ามาหรือ? “

น้องชายของนางมีพรสวรรค์ในการฝึกตนใช่ แต่กลับเป็นคนตรงๆ

กู่จื่อหยูรีบพูดว่า: “ไม่ ข้าไม่ได้โง ข้าจะถูกหลอกได้อย่างไรข้าไปที่ เซียนเค่อจู เพื่อฟัง” ไซอิ๋ว” วันนี้เป็นตอนจบ”

“ตอนจบของ” ไซอิ๋ว “ พระถังและศิษย์ได้รับคัมภีร์หรือไม่?” กู่จือเหยาอดไม่ได้ที่จะถาม

นางไม่ชอบปรากฏตัวในที่สาธารณะดังนั้นทุกครั้งที่จะจือหยูเล่าเนื้อเรื่องของไซอิ๋วให้นางฟัง

และนางก็ได้ยินมามากเช่นกัน

กู่จือหยูส่ายหัวและพูดด้วยความรังเกียจ: “แน่นอน มันเป็นสิ่งที่ต้องได้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”

” “ ตั้งแต่แรก?”

กู่จือเหยามองไปที่น้องชายของนางด้วยความประหลาดใจ นางรู้สึกว่าทัศนคติของเขาเปลี่ยนไปในวันนี้

ถ้าเป็นสมัยก่อน

เขาแทบรอไม่ไหวที่จะพูดคุยกับนางเกี่ยวกับสิ่งที่เขาได้ยินในวันนั้น จากนั้นก็แสดงความชื่นชมต่อพระถังและศิษย์ของเขาตอนนี้ทําไม … เหมือนเขากําลังดูดูถูกไปหน่อย?

ท่าทางตื่นเต้นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของ กู่จือหยูและทันใดนั้นเขาก็พูดอย่างลึกลับ: “ท่านพี่ วันนี้ข้าพบชายแปลกๆคนหนึ่ง”

“เจ้าพบกับชายแปลกหน้าอีกครั้ง”

หัวใจของ กู่จือเหยาสั่นไหวนางคุ้นเคยกับฉากนี้มาก ทุกครั้งที่น้องชายของนางถูกหลอกเขาก็มองแบบนี้และเขาก็พูดเหมือน ๆ กันทุกประการ

ใบหน้าของนางเปลี่ยนเป็นสีเข้มและนางถามว่า “เจ้าถูกหลอกอะไร”

“ข้าไม่ได้ถูกหลอก! คราวนี้ข้าสัญญาว่ามันเป็นคนแปลกๆจริงๆ!” ใบหน้าของ กู่จือหยูดูเคร่งขรึมมากและเขากล่าวว่า “แม้ว่าเขาจะ เป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่งอย่างไรก็ตามสิ่งที่เขาคือความจริงที่ยิ่งใหญ่ ขน่าตกใจจริงๆ! “

“มนุษย์?”

ใบหน้าของ จือเหยาเปลี่ยนเป็นมีดลง นางอดไม่ได้ที่จะใช้มือปิดใบหน้าของนาง น้องชายของนางถูกหลอกได้ง่ายดาย นางไม่กล้าแม้แต่จะมองเขาด้วยซ้ำ

นางมองไปที่ ฉันม่านหยุน อย่างเชื่องช้า น้องสาวท่านหยุน อย่าหัวเราะนะ”

“ท่านพี่ ทําไมท่านไม่เคยเชื่อข้าเลย ด้วยความรู้เช่นนี้ข้ารู้สึกว่าเขาต้องไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา!”

กู่จือหยูเริ่มกังวลทันที รู้ไหมสิ่งที่เรียกว่าไซอิ๋วนี้เป็นเรื่องตลกในตัวมันเองและตอนนี้ข้าได้รู้ทุกอย่างแล้ว! ถ้าท่านไม่เชื่อข้าข้าบอกท่านได้! “

กู่จือเหยาส่ายหัว” ไม่จําเป็นต้องพูดข้าคิดว่า เจ้าต้องปวยแน่ๆ”

ฉันม่านหยุน ที่อยู่ด้านข้างกล่าวว่า:” พี่จือเหยาทําไมเราไม่ฟังสิ่งที่ จือหยู พูดก่อน”

ด้วยแบบอย่างของ หลี่เหนียนฟานตอนนี้นางไม่กล้าดูถูกคําว่ามนุษย์

กู่จือเหยาถอนหายใจ “เอาล่ะให้ข้าดูว่าเจ้าจะเล่าอะไร”

กู่จือหยูรู้สึกกระปรี้กระเปร่าและเมื่อถึงเวลานั้น พวกนางจะต้องตกใจกับสิ่งที่เขาพูดแน่ๆ

เขาส่ายหัวและชงไวน์สักพักพยายามทําให้น้ำเสียงของเขาใกล้เคียงกับหลี่เหนียนฟานมากที่สุดและในขณะเดียวกันก็คัดลอกคําพูดของหลี่เหนียนฟานบ่อยขึ้นและเริ่มพูด

กู่จือเหยาไม่ได้จริงจังกับเรื่องนี้ในตอนแรกและนางก็เตรียมพร้อมที่จะหยุดสิ่งที่น้องชายของนางจะพูด อย่างไรก็ตามการแสดงออกของนางค่อยๆดูเคร่งขรึมและดวงตาที่สวยงามของนางมองไปที่ กู่จือหยูด้วยความประหลาดใจนางไม่คิดว่า น้องชายของนางพูดได้สุดยอดมาก!

คราวนี้เขาไม่ได้เจอคนแปลกหน้าหลอกมาจริงๆเหรอ?

รูม่านตาของ ฉันม่านหยุน เล็กลงและทันใดนั้นนางก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างมากทําให้จิตใจของนางสั่น

ก่อนที่ข้าจะรู้ตัว กู่จือหยูพูดจบแล้ว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มและพูดว่า: “ไง ตกใจเหรอ?”

กู่จือเหยามองเขาอย่างเคร่งขรึม “ใครบอกเจ้า เรื่องนี้”

“ข้าดูเหมือนจะ ลืมถามชื่อของเขา! “ใบหน้าของ กู่จือหยูเปลี่ยนไปและเขาก็อดไม่ได้ที่จะทุบหน้าอกของเขา

” ข้าโงนัก ทําไมข้าถึงลืมสิ่งสําคัญเช่นนี้ ”

กู่จือเหยาตบหัวของนาง ใช่ นางลืมไปเลยว่า น้องคนนี้ของนางเป็นคนซื่อบื้อมาก

ฉินม่านหยุนสูด หายใจเข้าลึก ๆ มองไปที่ กู่จื่อหยูและพูดว่า “เจ้าแน่ใจหรือว่าเขาเป็นมนุษย์มีลักษณะอย่างไร”

กู่จือหยูโพล่งออกมา “ข้าประทับใจมากเขาเป็นมนุษย์แน่นอน แต่เขาเป็น มนุษย์คนหนึ่งโต๊ะอาหารขนาดใหญ่มีหญิงสาวสวยอยู่ข้างๆนางผู้หญิง นางก็เป็นมนุษย์เช่นกัน”

ทันใดนั้นรูม่านตาของ ฉินม่านหยุน ก็กว้างขึ้นร่างกายที่บอบบางของนางสั่นสะท้านและนางก็ลุกขึ้นด้วยความประหลาดใจและร้องอุทานว่า” มันเป็นเขาจริงๆ”

กู่จือเหยากล่าวอย่างรวดเร็ว.” น้องสาว ม่านหยุน เจ้ารู้จักคนๆนี้หรือ”

” มันมากกว่าแค่รู้จัก จริงๆแล้วข้ามากับเขา และเขาเป็นเหตุผลหลักที่ทําให้ข้ามาที่นี่”

ฉันม่านหยุน ส่ายหัวด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยวและจากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงที่น่าเกรงขาม: “เขาไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นผู้ยิ่งใหญ่มากเนื่องจาก คือหยู สามารถพบเขาได้นี่แสดงถึงความโชคดีที่ไม่อาจจินตนาการได้!”

ผู้ยิ่งใหญ่?

ความโชคดี?

กู่จือเหยาตกตะลึงคําพูดของ ฉันม่านหยุน นั้นดูเกกินจริงจนนางไม่อยากเชื่อ

ตัวละครใดที่สมควรให้นางพูดเช่นนั้นและนางยังคงพูดในหุบเขาชิงหยุน!

กู่จือหยูผงะไปชั่วขณะแล้วก็ตื่นเต้นมาก: “พี่ม่านหยุนรู้จักคน ๆ นี้จริงๆหรือ ข้ารู้ว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดาท ดังนั้นข้าจึงสามารถไปเยี่ยมและทําความรู้จักกับเพื่อนได้”

“เยี่ยมและเป็นเพื่อน? ”

ฉันม่านหยุนอดไม่ได้ที่จะยิ้มมองไปที่ กู่จือหยูด้วยท่าทางแปลก ๆ และพูดอย่างเงียบ ๆ : ไม่ใช่ว่าข้าอยากจะดูถูกเจ้าหรอกนะ แม้แต่พ่อของเจ้าก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะไปเยี่ยมและผูกมิตร ระดับพลังของเขาแม้แต่เซียนเมื่ออยู่ตรงหน้าเขา เขาก็ต้องก้มหัวของเขา ถ้าไม่พูดถึงเขา หญิงงามที่เจ้ากล่าวถึงนั้นจริงๆแล้วอยู่ในขอบเขตเซียน! ”