ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 129

ตอนที่ 129

หือๆ!”

แม้ว่า ฉินม่านหยุนจะพยายามอดทนอย่างเต็มที่ แต่นางก็ยังรู้สึกว่าการหายใจของนางแรงขึ้นเรื่อย ๆ รูม่านตาของนางเบิกกว้างโต จ้องเขม็งไปที่ชาในหม้อ

ไม่น่าแปลกใจที่กลิ่นเพียงอย่างเดียวสามารถสร้างความสดชื่นให้กับผู้คนได้ถึงขนาดนี้มันกลับกลายเป็นสิ่งนี้

นี่คือชาที่สามารถทําให้คนรู้แจ้ง!

ชาเซียนแน่นอนไม่ต้องสงสัย!

ใช้ชาแบบนี้ทําไข่ต้มชาได้จริงหรือ?

ต้องเสียชามากไปเท่าไหร่กัน

ตุ้ม! คลื่นระลอกนี้ทําให้ความเข้าใจของฉินม่านหยุนต่อคําว่าสวรรค์และสิ่งต่างๆได้มากขึ้นและหัวใจของนางก็เต้นผิดจังหวะ

นางรีบมองออกไปทางอื่นเพราะกลัวว่านางจะไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้หากนางเฝ้าดูมันต่อไป

สิ่งที่ทําให้หัวใจของนางได้รับความเจ็บปวดมากที่สุดก็คือชานไม่ได้ต้มกับไข่มังกรหรือไข่ฟีนิกซ์มันไม่ใช่แม้แต่ไขของสัตว์อสูร แต่เป็นไข่ธรรมดาๆ นี่มันทําอะไร? มันทําให้คนอาเจียนเป็นเลือดได้เลยนะ?

โชคดีที่พี่สาวและน้องชายตระกูลกู่ไม่รู้ว่าพวกเขากําลังเผชิญกับไข่ต้มชาแบบไหนมิฉะนั้นพวกเขาจะกรีดร้องและตกใจเหมือนกับนาง

กู่จือเหยาหยิบกล่องออกมาและยื่นให้ หลี่เหนียนฟ้าน นายน้อยหลี่ นี่คือของแทนใจเล็กๆ น้อยๆจากข้า โปรดรับไว้”

“ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่า มาได้เลย ไม่ต้องเอาอะไรมา?” หลี่เหนียนฟ้าน อดไม่ได้ที่จะส่ายหัว สองพี่น้องสุภาพเกินไปครั้งที่แล้วน้องชายทิ้งก้อนหินวิญญาณให้ตัวเองคราวนี้พี่สาวนําของขวัญมาถึงที่ประตูซึ่งทําให้คนอื่นรู้สึกอาย

“ นายน้อยหลี่มันเป็นแค่เสื้อผ้าธรรมดาไม่มีอะไรเลยข้าได้ยินน้องสาวม่านหยุนบอกว่าท่านกําลังหาเสื้อผ้าสําหรับสหายตาจีและนั่นคือเหตุผลที่ข้าน้ำมันมาให้”

หลี่ เหนียนฟาน หยิบกล่องและพูดว่า “ขอบคุณมากจริงๆ”

กล่องโปร่งแสงและเจ้าสามารถเห็นกระโปรงบางๆสีขาวบริสุทธิ์วางอยู่ข้างในอย่างเงียบ ๆ กระโปรงบุด้วยผ้าโปร่งสีม่วง บนมีเครื่องประดับคล้ายไข่มุกอยู่ด้านข้างราวกับกําลังแผ่ออร่าที่สวยงามออกมา กระโปรงยังฝังด้วยลวดลายสีม่วงแซมทองซึ่งสามารถพูดได้ว่าเรียบง่ายสง่างามและมีเสน่ห์

เมื่อมองแวบหนึ่งหลี่เหนียนฟานรู้สึกว่าชุดนั้นเข้ากันได้ดีกับต้าจ่อเขาจึงยอมรับได้ด้วยความหน้าด้าน

เมื่อเห็น หลี่เหนียนฟาน ยอมรับพี่สาวและน้องชายตระกูล ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกในเวลาเดียวกันวิญญาณของพวกเขาตกใจและพวกเขาก็มีความสุขอย่างลับๆ

แน่นอนว่าเขาต้องทําในสิ่งที่เขาต้องการ

นี่เป็นการเริ่มต้นที่ดี

พวกเขากําลังนั่งทุกข์ มองไปที่จานบนโต๊ะเล็กน้อยมีอาหารมากมายบนโต๊ะ ยกเว้นไข่ชา

โจ๊กหม้อตุ้นผักสีเขียวหม้อเล็ก ๆ กับซาลาเปาลูกใหญ่ นอกจากนี้ยังมีอาหารจานเล็กสองสามจานและถาดผลไม้

อาหารเช้าเป็นมื้อที่สําคัญที่สุด อาหารมากเกินไปก็ไม่ดี การจับคู่แบบนี้ดีที่สุดแล้ว

หลี่เหนียนฟานยังหยิบอาหารทั้งหมดที่เขาทําออกมา หากยังมีแขกอีกล่ะก็คงจะมีน้อยเกินไป

ฉินม่านหยุนมองไปที่โต๊ะอาหารนี้ ตาของเนางสว่างขึ้นและน้ำลายของนางกําลังจะจะไหลออกมา

ความโชคดี!

!

ดูเหมือนว่าวันนี้ ปรมาจารย์จะอารมณ์ดี โอกาสก้าวหน้าที่ยิ่งใหญ่อยู่ตรงหน้าแล้ว!

ต้าจีหยิบช้อนขึ้นมาอย่างสง่างามและเสิร์ฟโจ๊กให้ทุกคน

“ขอบคุณ ขอบคุณ” กู่จือเหยาและคนอื่น ๆ หยิบชามอย่างระมัดระวังเสียงของพวกเขาสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้

นี่มันอาหารเซียน!

ท่านพ่อ ลูกของท่านดชคดีมากแม้แต่เซียนก็เสิร์ฟอาหารให้ข้า

แต่ … ข้ากลัว

กู่จือเหยามองไปที่โจ๊กในมือของนางละมีแววประหลาดใจในดวงตาที่สวยงามของนาง

นางเห็นว่าในโจ๊กนี้มีแต่ข้าวและน้ำโจ๊กก็ข้นและดูเป็นประกายระยิบระยับราวกับดวงดาวในทะเล

ในขณะเดียวกันก็มีการจัดแต่งผักสีเขียวเพื่อให้โจ๊กไม่ดูน่าเบื่อ ผักสีเขียวเหล่านี้มีความแวววาวเป็นสีเขียวมรกตและแต่ละชิ้นดูเหมือนจะมีขนาดเท่ากันและปกติมาก

โจ๊กผักชามนี้ทําให้ จือเหยามีความรู้สึกถึงความสวยงามอย่างหาที่เปรียบไม่ได้นางสาบานว่าอาหารอร่อยใด ๆ ที่นางเคยกินไม่สวยงามไปกว่าโจ๊กผักชามนี้แน่นอน

กลิ่นของโจ๊กค่อยๆลอยอบอวลไปทั่วทั้งกลิ่นของไข่ต้มชาลอยเข้ามาในจมูกของนางกระตุ้นต่อมรับรสของนางและทําให้นางสันไหวและขนลุก

“มัน น่าดึงดูดเกินไป! ท้องของข้าทนไม่ไหวแล้ว!” เดิมที กู่จือเหยาต้องการรักษาศักดิ์ศรีของนาง แต่ในจจอยานี้มันยากที่จะควบคุมตัวเองแลนางะแทบรอไม่ไหวที่จะกิน นางตักกินคําโตๆทันที

ทันทีที่น้ำโจ๊กเหนียว ๆ เข้าปากนางก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงฮึดฮัดด้วยความพึงพอใจราวกับคนที่ไม่ได้สัมผัสกับน้ำหวานเป็นเวลานาน น้ำอันหอมหวานไหลเข้าสู่ทุกมุมของร่างกายแม้แต่จิตวิญญาณก็เริ่มสั่นสะท้านด้วยความพึงพอใจความรู้สึกนี้ มันช่างสดชื่นเหลือเกิน

น้ำโจ๊กดูเหมือนเหนียว แต่ให้ความสดชื่นมากโดยเฉพาะกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของผักสีเขียวซึ่งช่วยเพิ่มความอร่อยให้กับโจ๊กแบบสุด ๆ ถ้าข้าไม่ได้กินเอง กู่จือเหยาจะไม่นึกเลยว่าชามโจ๊กผักสีเขียวน่ากินมาก

นี่คือโจ๊กผักจริงๆเหรอ?

“กูตง!” ในขณะที่นางกลืนโจ๊กเต็มปากเต็มคํา ท้องของนางก็ส่งสียงพึงพอใจเช่นกัน

เมื่อนางกําลังจะกินคําที่สอง อยู่ๆนางก็หยุดลงอย่างกะทันหันรูม่านตาของนางเบิกกว้างและดวงตาของนางเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

นี่…วิถีเซียนเหรอ?

มีวิถีเต๋าอยู่ในโจ๊กนี้หรือไม่? !

โจ๊กเซียน!

ก่อนที่นางจะมีเวลาตกใจ ทันใดนั้นนางก็ได้ยินเสียงเย็น ๆ ดังมาจากด้านข้างและในเวลาเดียวกันน้องชายของนางเองก็ยืนขึ้นพร้อมกับส่งเสสียง “ว้าว”

“นี่นี่โจ๊กนี้ … “ กู่จื่อหยุชี้ไปที่ชามโจ๊กบนโต๊ะด้วยความตกใจอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อนในน้ำเสียงของเขาและใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

อากาศในห้องเย็นลงอย่างกระทันหัน ใบหน้าของ ฉินม่านหยุนซีดเหมือนกระดาษหัวใจของ กู่จือเหยาราวกับกําลังจะกระเด็นออกมา ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและนางกําลังพิจารณาว่าจะฆ่าน้องชายของนางเพื่อไถ่บาปดีไหม แต่ใบหน้าขอต้าจไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไร แต่ในความเป็นจริงนางเตรียมฆ่ากู่จื่อหยาทันที

ทุกสายตาจดจ่อไปที่ร่างกายของ กู่จือหยู ดวงตาของทุกคนเปรียบเสมือนใบมีดที่เตียมแทงเขา กู่จือหยูตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้หลังของเขาเย็นเยียบและเขาก็ฟื้นตัวทันที

กู่จือหยุแทบจะหมดสติสมองของเขาว่างเปล่าและเขาก็สั่น: มัน… อร่อยมากเกินไป!”

หนังศีรษะของเขาชาและดวงตาของเขาก็ขึ้นเขาพูดอย่างไม่ต่อเนื่อง “หลี่กงซีข้าขอโทษ ข้า… ข้าไม่เคยกินอาหารอร่อยขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆมันอร่อยมากมันทําให้ข้าแทบน้ำตาไหล”

หลี่เหนียนฟานหัวเราะและพูดว่า “ ไม่เป็นไร ถ้าอร่อยก็กินอีกเถอะ”

เขาคิดว่ากู่จือหยุกําลังจะถูกครอบงําด้วยความอร่อยของอาหารของเขา

มันแสดงให้เห็นว่าสิ่งที่ข้าทํานั้นอร่อยแม้แต่การแสดงออกของผู้ฝึกตนรุ่นที่สองก็เกินจริง หลี่เหนียนฟ่านจะไม่พอใจได้อย่างไร