ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 134

ตอนที่ 134

“เจ้าโง่! เจ้าโง่! “

ความคิดของทั้งสี่ก็มึนงงในทันที มองไปที่เด็กหนุ่มราวกับว่ากําลังมองดูคนปัญญาอ่อนที่กําลังจะตาย

อยู่ดีๆไม่เป็นเหรอ? ทําไมต้องรนหาที่ตายขนาดนี้?

ฉินม่านหยุนมองไปที่ หลี่เหนียนฟ้านด้วยความกังวลใจอย่างมาก นางพูดกับเขาว่า “นายน้อยหลี่ข้าต้องขอโทษ มันเป็นเป็นแค่พวกนักเลงเท่านั้น ท่านไม่จําเป็นาต้องใส่ใจเราจะให้คําอธิบายแก่ท่านอย่างแน่นอน”

ใบหน้าของ หลี่เหนียนฟ่านดูไม่ค่อยดีนัก เขาสูดเหายใจเข้าลึก ๆ และพูดว่า “ขอบคุณที่มาถึงทันเวลา ขอบคุณ เสี่ยวต้าจีและข้าขอกลับก่อน”

ลั่วซือหยูรีบเดินตาม “นายน้อยหลี่ ข้าจะไปส่งท่านด้วย”

พวกเขารู้สึกได้ถึงความโกรธของหลี่เหนียนฟาน พวกเขาไม่กล้าหายใจแรงๆเหมือนกับเด็กที่ทําผิดมา

หลี่เหนียนฟานขมวดคิ้ว อารมณ์ของเขาแย่มากจริงๆ ตอนนี้เขารู้ชัดเจนแล้ว คนกลุ่มนั้นเห็นว่าเขาและต้าจีเป็นมนุษย์และรังแกง่าย พวกมันจะรังแกทันที ไม่ว่าพวกเขาจะพูดอะไรพวกมันจะเริ่มทําตามสิ่งที่พวกมันต้องการอยู่ดี

ถ้า ฉินม่านหยุนมาไม่ถึงเวลาผลที่ตามมา เขาไม่อยากคิดถึงมันเลย

“ ข้าประมาท ประมาทจริงๆ!”

หลี่เหนียนฟานถอนหายใจอย่างโล่งอกและรู้สึกกลัวเล็กน้อย “เมื่อเร็ว ๆ นี้ข้าใช้ชีวิตอย่างราบรื่นเกินไปและข้าได้พบกับผู้ฝึกตนที่เป็นมิตรมากมายแม้ว่าข้าจะได้รู้จักสหายบ้าง แต่ข้าก็เพิกเฉยต่ออันตรายของโลกนี้แม้ในชาติที่แล้วข้าก็ไม่ขาดแคลนพวกนักเลง นับประสาอะไรกับโลกแห่งการฝึกตน ครั้งสุดท้ายที่แขนของหลินมู่เฟิงขาดก็ยังคงสดใหม่อยู่ในใจ แม้แต่ผู้ฝึกตนมีดีชั่วก็ปะปนกัน ในฐานะมนุษย์ข้าก็ไม่ควรมีอันตรายมากเกินไป

แต่นอกจากความกลัวแล้วหัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธที่ไม่มีที่สิ้นสุดเขาอดไม่ได้ที่จะกระชับมือของต้าจี เขาไม่สามารถซ่อนความโกรธของเขาได้

หลังจากเดินไป เขาก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองชายหนุ่ม

“ ตูม!”

บนท้องฟ้าที่ไร้เมฆมีเสียงฟ้าร้องเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน แต่ในพริบตาชั้นเมฆดําหนาทึบก็โผล่ขึ้นมาปิดกั้นท้องฟ้าทําให้ท้องฟ้ามืดสนิท

เมืองถูกปกคลุมด้วยเมฆดํา!

มีเสียงฟ้าร้องเกิดขึ้นเป็นระยะ ๆ

ในขณะนี้ภายในหุบเขาเมฆครามทุกคนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหดหู่ในใจ

ด้วยเสียงฟ้าร้องทั้งสี่คนก็หดหัวลงในเวลาเดียวกัน พวกเขาอดไม่ได้ที่จะมองขึ้นไปบนฟ้า ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความกลัว พวกเขารู้สึกเพียงหนังศีรษะชาและทุกเซลล์ในร่างกายของพวกเขาก็สั่น

ปรมาจารย์โกรธมาก!

เมื่อเขาโกรธ โลกจักเปลี่ยนสี

ความกลัวอันมหาศาลแข้ามาในหัวใจของพวกเขาและความรู้สึกเย็นยะเยือก ก็แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของพวกเขาเกือบจะหยุดการไหลเวียนของเลือดและทําให้แขนขาของพวกเขาแข็งทื่อ

โชคดีที่ข้าออกมาได้ทันเวลาเพื่อหยุดมัน ไม่อย่างนั้นข้าก็ไม่รู้ว่าจะระบายความโกรธของปรมาจารย์ได้อย่างไร ในเวลานั้นหุบเขา เมฆครามจะไม่เหลืออยู่ ส่วนผู้ฝึกตนที่อยู่ที่นี่คงไม่แตกต่างกัน

มันแย่สุดๆ!

ฉินม่านหยุนอดไม่ได้ที่จะตบหน้าอกเล็ก ๆ ของนาง นางอดไม่ได้ที่จสูดะหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อคลายความตึงเครียดภายในใจ ทันใดนั้นนางก็รู้สึกมีความสุขมาก

“นกําลังจะตก” หลี่เหนียนฟานมองขึ้นไปบนท้องฟ้าและอดไม่ได้ที่จะบ่น จากนั้นเขาก็รีบพาต้าจี ไปที่เซียนเค่อจู