ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 134

ตอนที่ 134

“เจ้าโง่! เจ้าโง่! “

ความคิดของทั้งสี่ก็มึนงงในทันที มองไปที่เด็กหนุ่มราวกับว่ากําลังมองดูคนปัญญาอ่อนที่กําลังจะตาย

อยู่ดีๆไม่เป็นเหรอ? ทําไมต้องรนหาที่ตายขนาดนี้?

ฉินม่านหยุนมองไปที่ หลี่เหนียนฟ้านด้วยความกังวลใจอย่างมาก นางพูดกับเขาว่า “นายน้อยหลี่ข้าต้องขอโทษ มันเป็นเป็นแค่พวกนักเลงเท่านั้น ท่านไม่จําเป็นาต้องใส่ใจเราจะให้คําอธิบายแก่ท่านอย่างแน่นอน”

ใบหน้าของ หลี่เหนียนฟ่านดูไม่ค่อยดีนัก เขาสูดเหายใจเข้าลึก ๆ และพูดว่า “ขอบคุณที่มาถึงทันเวลา ขอบคุณ เสี่ยวต้าจีและข้าขอกลับก่อน”

ลั่วซือหยูรีบเดินตาม “นายน้อยหลี่ ข้าจะไปส่งท่านด้วย”

พวกเขารู้สึกได้ถึงความโกรธของหลี่เหนียนฟาน พวกเขาไม่กล้าหายใจแรงๆเหมือนกับเด็กที่ทําผิดมา

หลี่เหนียนฟานขมวดคิ้ว อารมณ์ของเขาแย่มากจริงๆ ตอนนี้เขารู้ชัดเจนแล้ว คนกลุ่มนั้นเห็นว่าเขาและต้าจีเป็นมนุษย์และรังแกง่าย พวกมันจะรังแกทันที ไม่ว่าพวกเขาจะพูดอะไรพวกมันจะเริ่มทําตามสิ่งที่พวกมันต้องการอยู่ดี

ถ้า ฉินม่านหยุนมาไม่ถึงเวลาผลที่ตามมา เขาไม่อยากคิดถึงมันเลย

“ ข้าประมาท ประมาทจริงๆ!”

หลี่เหนียนฟานถอนหายใจอย่างโล่งอกและรู้สึกกลัวเล็กน้อย “เมื่อเร็ว ๆ นี้ข้าใช้ชีวิตอย่างราบรื่นเกินไปและข้าได้พบกับผู้ฝึกตนที่เป็นมิตรมากมายแม้ว่าข้าจะได้รู้จักสหายบ้าง แต่ข้าก็เพิกเฉยต่ออันตรายของโลกนี้แม้ในชาติที่แล้วข้าก็ไม่ขาดแคลนพวกนักเลง นับประสาอะไรกับโลกแห่งการฝึกตน ครั้งสุดท้ายที่แขนของหลินมู่เฟิงขาดก็ยังคงสดใหม่อยู่ในใจ แม้แต่ผู้ฝึกตนมีดีชั่วก็ปะปนกัน ในฐานะมนุษย์ข้าก็ไม่ควรมีอันตรายมากเกินไป

แต่นอกจากความกลัวแล้วหัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธที่ไม่มีที่สิ้นสุดเขาอดไม่ได้ที่จะกระชับมือของต้าจี เขาไม่สามารถซ่อนความโกรธของเขาได้

หลังจากเดินไป เขาก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองชายหนุ่ม

“ ตูม!”

บนท้องฟ้าที่ไร้เมฆมีเสียงฟ้าร้องเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน แต่ในพริบตาชั้นเมฆดําหนาทึบก็โผล่ขึ้นมาปิดกั้นท้องฟ้าทําให้ท้องฟ้ามืดสนิท

เมืองถูกปกคลุมด้วยเมฆดํา!

มีเสียงฟ้าร้องเกิดขึ้นเป็นระยะ ๆ

ในขณะนี้ภายในหุบเขาเมฆครามทุกคนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหดหู่ในใจ

ด้วยเสียงฟ้าร้องทั้งสี่คนก็หดหัวลงในเวลาเดียวกัน พวกเขาอดไม่ได้ที่จะมองขึ้นไปบนฟ้า ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความกลัว พวกเขารู้สึกเพียงหนังศีรษะชาและทุกเซลล์ในร่างกายของพวกเขาก็สั่น

ปรมาจารย์โกรธมาก!

เมื่อเขาโกรธ โลกจักเปลี่ยนสี

ความกลัวอันมหาศาลแข้ามาในหัวใจของพวกเขาและความรู้สึกเย็นยะเยือก ก็แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของพวกเขาเกือบจะหยุดการไหลเวียนของเลือดและทําให้แขนขาของพวกเขาแข็งทื่อ

โชคดีที่ข้าออกมาได้ทันเวลาเพื่อหยุดมัน ไม่อย่างนั้นข้าก็ไม่รู้ว่าจะระบายความโกรธของปรมาจารย์ได้อย่างไร ในเวลานั้นหุบเขา เมฆครามจะไม่เหลืออยู่ ส่วนผู้ฝึกตนที่อยู่ที่นี่คงไม่แตกต่างกัน

มันแย่สุดๆ!

ฉินม่านหยุนอดไม่ได้ที่จะตบหน้าอกเล็ก ๆ ของนาง นางอดไม่ได้ที่จสูดะหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อคลายความตึงเครียดภายในใจ ทันใดนั้นนางก็รู้สึกมีความสุขมาก

“นกําลังจะตก” หลี่เหนียนฟานมองขึ้นไปบนท้องฟ้าและอดไม่ได้ที่จะบ่น จากนั้นเขาก็รีบพาต้าจี ไปที่เซียนเค่อจู

เกือบจะในขณะที่เขาเพิ่งก้าวเข้าสู่ที่เชียนเค่อจู ฝนที่กระหน่ำเทลงมาจากท้องฟ้าราวกับกระแสน้ำ

“เปาะเปะๆ!”

ในไม่ช้าแท่นทั้งหมดก็เปียกและฝนก็สาดเทลงมาและไหลอย่างรวดเร็ว

ฉินหลายคนสามคนมองไปที่เด็กหนุ่มคนนั้นด้วยสีหน้าเย็นชาถึงขีดสุด

นางกังวลว่าคนเหล่านี้จะพูดอะไรออกไปจนทําให้ปรมาจารย์ขุ่นเคือง นางจึงให้โจวต้าเฉิงจึงใช้แรงกกดันของตัวเองและกดทับพวกเขาโดยตรงเพื่อที่พวกเขาจะไม่เปิดปากออกอีก ในตอนนี้เขายกเลิกแรงกดดันและกลุ่มคนก็นอนกระจายไปที่พื้น ฝนที่ตกหนักทําให้พวกมันดูเหมือนมนุษย์

ชายหนุ่มตกตะลึงไปชั่วขณะและความกลัวของเขาก็หายไป ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ ”เจ้ารู้ไหมว่าข้าเป็นใครข้าคือ หลิว หลู่เชิง จากตระกูล หลิว! เจ้าต้องการที่จะตายใช่ไหม?”

“ ตระกูลหลิวเหรอตระกูลหลิวเป็นแค่ผายลม! ข้าจะบอกเจ้าว่าจะไม่มีตระกูลหลิวในอนาคต” ลั่วฮวงกัดฟันพูด

หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความกลัว เมื่อเห็น หลิว หลู่เชิง ยังคงกระโดดโลดเต้นอยู่เช่นนี้ใบหน้าของเขาก็แดงด้วยความโกรธ ด้วยคลื่นมือของเขาโซ่เพลิงพุ่งออกจากข้อมือของเขา และพันคอของ หลิว หลู่เชิง เหมือนไก่ เขายกมันขึ้นไบนอากาศ

เกือบจะเป็นเพราะความงี่เง่าของมัน โลกแห่งการฝึกตงหมดอาจถูกทําลาย! เรากําลังช่วยโลกไว้”

ชายชราที่อยู่ถัดจาก หลิว หลู่เชิง ใบหน้าของเขานั้นดูมืดมนขึ้นและเขาชี้ไปที่โซ่เพลิงในมือของเขา ทันใดนั้นดาบสายลมก็ตัดโซ่ออก

ชายชราดึง หลิว หลู่เชิง ไว้ข้างหลังเขา “สหายเต่า เจ้าหมายความว่าอย่างไรดูเหมือนตระกูลหลิวไม่เคยที่ให้เจ้าโกรธเคือง”

เขามองโจวต้าเฉิงอย่างใจเย็นพยายามข่มความโกรธและพยายามรักษาน้ำเสียงสุภาพ

เช่นเดียวกับลั่วฮวง เขาเป็นผู้ฝึกตนขอบเขตว่างเปล่าเขารับผิดชอบในการปกป้องความปลอดภัยของ หลิว หลู่เชิง อย่างไรก็ตามเขาแข็งแกร่งไม่พอที่จะสามารถมองผ่านโจวต้าเฉิงที่อยู่ในขั้นมรสุมได้ “คนโง่เขลามักไม่เกรงกลัว” ฉินม่านหยุนส่ายหัวและพูดอย่างเฉยเมย: “เจ้าไม่รู้ว่าการดํารงอยู่แบบไหนที่เจ้าทําให้ขุ่นเคืองจากนี้ไปตระกูล หลิว อาจจะถูกลบออกจากโลกแห่งการฝึกตน

นางนึกถึงอารมณ์ในดวงตาของ หลี่เหนียนฟ้านซึ่งบ่งบอกว่า หลิว หลู่เชิง ต้องตาย สําหรับวิธีจัดการกับตระกูลหลิวนางจําเป็นต้องพิจารณาความหมายของปรมาจารย์

หลิว หลู่เชิง โกรธทันทีและพูดด้วยเสียงเยาะเย้ย: “มันไร้สาระชายคนนั้นเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาเจ้าต้องการลบชื่อของตระกูล หลิว ของข้า พ่อของข้าเป็นผู้ฝึกตนขั้นหลอมรวม มีเซียนในตระกูลของข้า! หากเจ้าต้องการจัดการกับเรา ข้าแนะนําให้เจ้าชั่งน้ำหนักให้ดี ฮ่าๆ”

โจวต้าเฉิงอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวและพูดว่า: “งี่เง่า! มันไม่ยุติธรรมเลยที่ตระกูล หลิว จะล่มสลายเพราะเจ้า!”

เขาสะบัดเสื้อคลุมแขนของเขา คู่ฉิน ปรากฏในมือของเขา เขายกมือขึ้นแล้วก็ดีด!

“ เก่ง!”

ร่างกายของหลิวหลู่เชิงสั่นสะท้านและมีเลือดไหลออกมาราวกับว่าไม่มีกระดูก เขาเป็นอัมพาตทันที ส่วนคนอื่นๆก็สั่นกลัวอย่างรุนแรง ดูเหมือนว่าเสียงระเบิดดังมาจากร่างของพวกเขาเส้นเอ็นและเส้นเลือดของเขาระเบิดในเวลาเดียวกันและหมอกเลือดก็พุ่งออกมา เขาไม่สามารถแม้แต่จะกรีดร้องและล้มลงตายบนพื้นทันที!

สําหรับชายชราใบหน้าของเขาซีดขาวราวกับกระดาษและเขาก็ตกใจมาก

เขามองไปที่โจวต้าเฉิงเส้นเลือดสีดําบนหน้าผากของเขากระตุกอย่างรุนแรง เขาหยิบใบหยกในมือออกมาแล้วและร้องเสียงหลง. “ เจ้ามันบ้า! เจ้าต้องการท้าทายตระกูลหลิวของ เราจริงๆหรือ?”

“ ไม่ตายเหรอ?” โจวต้าเฉิงเหยียดหยามยิ้มและยกมือขึ้นดีดอีกครั้ง

“ เก่ง!”

ในความว่างเปล่าแรงกระเพื่อมพุ่งเข้าใส่าชายชรา

ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง เลือดไหลออกมาจากทวารทั้งเจ็ดของเขาและดวงตาของเขายังคงเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจและงงงวยก่อนที่เขาจะเสียชีวิต

เขาไม่เข้าใจว่าทําไมเขาและคนอื่น ๆ แค่ต้องการต่อสู้กับมนุษย์กลับนําไปสู่หายนะเช่นนี้

เลือดไหลเข้าไปในใบหยกซึ่งทําให้ใบหยกมีสีสดใสขึ้นมาทันทีและลอยพุ่งออกไปยังท้องฟ้าอันห่างไกล

โจวต้าเฉิงไม่ได้คิดจะตามใบหยกเลย พวกเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะหยุดมันอยู่แล้ว พวกเขามองไปที่หลิว หลู่เชิง ซึ่งเป็นเหมือนสุนัขที่ตายแล้ว พวกเขาถอนหายใจในใจ “จะมีงานใหญ่เกิดขึ้นในดินแดนแห่งการฝึกตนจริงๆ”