ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 136

ตอนที่ 136

“ ไม่ว่ายังไง ก็ขอบคุณมาก”

หลีเหนียนฟานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดต่อ: “ข้าเป็นมนุษย์ไม่มีของมากมายที่สามารถจะให้ได้ ดังนั้นการประดิษฐ์ตัวอักษรและการวาดภาพเป็นตัวเลือกที่ไม่เลว ถ้าเจ้าชอบมัน ข้าจะมอบสมุดคัดลอกเล่มนี้ให้เจ้า”

ข้าไม่มีอะไรจะพูดเกี่ยวกับโชคของข้าข้ าสามารถคบหากับผู้ฝึกตนนิสัยที่ดีได้มากมาย แม้ว่าสิ่งนี้จะเกี่ยวข้องกับพรสวรรค์และทักษะการทําอาหารของข้า แต่พวกเขาก็ช่วยข้ามาก

! สหายคืออะไร นี่คือสหาย!

สมุดคัดลอก … มอบให้เรา? !

ฮึบ!

จิตใจของทั้งสี่พลันระเบิด สมองของพวกเขาว่างเปล่าทันที พวกเขาตกตะลึงกับมัน ตื่นเต้นมจนพวกเขาไม่สามารถคิดอะไรได้เลย

นี่คืออะไร?

ความโชคดี!

สมบัติ

แค่สมุดคัดลอกเล่มนี้ ข้ากลัวว่าทั้งโลกจะเต็มไปด้วยความโกลาหล

ในตอนนี้พวกเขารู้สึกขอบคุณหลิวหลู่เชิงเล็กน้อย ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าโง่คนนี้ถูกพวกเขาฆ่าพวกเขาจะจัดหาเวทีเพื่อแสดงความสามารถดีๆเช่นนี้อย่างไร?

ช่างเป็นคนดีที่เสียสละเพื่อคนอื่นจริงๆ!

หลี่เหนียนฟานเห็นว่าพวกเขาไม่ตอบเป็นเวลานานแล้วก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเขินอายเล็กน้อยนั่นอาจเป็นเพราะเขาหลงตัวเองมากเกินไปรึเปล่า?

“ ถ้าเจ้าไม่ต้องการก็ลืมสิ่งที่ข้าพูดเถอะ”

“อ้ะ ข้าต้องการมัน!” ใบหน้าของ ฉินม่านหยุนแดงขึ้นทันทีและนางก็ตะโกนเสียงดังลั่นไม่หลงเหลือมาดกุลสตรี

ลั่วซือหยูก็กรีดร้อง “ข้าก็อยากได้เหมือนกันข้าก็อยากได้เช่นกัน! นายน้อยหลี่ให้ข้าด้วย!”

ลั่วฮวงและ โจวต้าเฉิงฟื้นสติในพริบตาและตะโกนว่า “นายน้อยหลี่ ข้าขอด้วย!”

หากเจ้าพลาดสมุดคัดลอกอันล้ำค่าเช่นนี้เพราะความว้าวุ่นใจพวกเขาจะต้องเสียใจจนฆ่าตัวตายแน่ๆ

ในที่สุดโจวต้าเฉิงก็ก้าวไปอย่างรวดเร็วและรับสมุดคัดลอกมาก่อน เขาตื่นเต้นมากใบหน้าที่เต็มไปด้วยตีนกาของเขาระเบิดเสียงหัวเราะ

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของพวกเขาหัวใจของ หลี่เหนียนฟ่านก็สดชื่นขึ้นมา

แน่นอนว่าพวกเขาทั้งหมดเป็นคนที่รักศิลปะ

ดูเหมือนว่านอกเหนือจากทักษะการทําอาหารแล้วพรสวรรค์ของเขายังสามารถสร้างความประทับใจให้กับผู้ฝึกตนได้ด้วย

หลังจากออกมาจากห้องของหลี่เหนียนฟ้าน ทั้งสี่ก็อุ้มหลิวหลู่เชิงที่ตายไปแล้วครึ่งหนึ่งขึ้นบ่าและพากันออกไป

ฉินม่านหยุนกล่าวว่า “ทุกคนฉลาด ข้าเชื่อว่าพวกเจ้าต้องเข้าใจความหมายของคําพูดของนายน้อยหลี่?”

“ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ นายน้อยหลี่ บอกใบ้และคําใบ้ในครั้งนี้ก็ชัดเจนมากอยู่แล้ว” ลั่วฮวงยิ้มเล็กน้อย เขาบอกว่าเขาไม่ต้องการให้ใครมาหาทางแก้แค้นเขา เราต้องทําลายตระกูลหลิว!”

ลั่วซื่อหยูรีบกล่าวว่า “ถูกต้อง ตระกูล หลิวไม่นับอะไรในสายตานายน้อยหลี่ แต่ถ้าถูกแมลงวันที่น่ารําคาญเหล่านี้ตอมไปมามันจะส่งผลกระทบต่อวิถีชีวิตมนุษย์ของ นายน้อยหอย่างแน่นอนเรื่องนี้ต้องไม่ประมาท เราต้องเก็บกวาดให้สะอาด! “

ทุกคนพูดอย่างไม่สนใจตระกูลงหลิวเลย พวกเขาคล้ายจะเห็นเป็นปลาบนเขียง กําลังลับมีดและเตรียมที่จะฆ่า

สิ่งนี้ทําให้หลิวหลู่เชิงราวกับถูกทุบด้วยค้อน

เขาอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “เจ้ารู้ไหมว่าเจ้ากําลังพูดถึงอะไร เจ้าจะทําลายตระกูลหลิวของข้า”

“ตระกูลหลิวเป็นเพียงมด เจ้ารู้ไหมว่าใครอยู่เบื้องหลังพวกเรา!” โจวต้าเฉิงยิ้มอย่างเหยียดหยามแล้วกล่าวว่า: “ยังไงก็ตามข้าเกือบลืมไปแล้วข้าควรส่งเจ้าไปที่ถนน”

“เจ้าต้องการที่จะฆ่าข้า?” ในที่สุด หลิวหลู่เชิงก็กลัว เสียงของเขาสั่นและพูดอย่างสิ้นหวัง “เขาเป็นใครอะไรที่ทําให้เจ้าเชื่อฟังเขา บอกข้ามา!”

“เจ้าไม่มีสิทธิ์รู้ว่าเขาเป็นใคร! การเป็นคนโง่อาจจะทําให้เจ้าความสุขกว่านี้ จําไว้ว่าเจ้าต้องเป็นคนดีในชาติหน้าแค่นั้น!” ลั่วฮวงยิ้มอย่างเย็นชา

ด้วยคลื่นพลังในฝ่ามือ อสรพิษพุ่งข้าหาหลิวหลู่เชิงในทันที!

ฉินม่านหยุนกล่าวว่า “ไปกันเถอะ มันคือคําสั่งจากปรมาจารย์ปรมาจารย์เราต้องทําให้เสร็จในเวลาที่สั้นที่สุดไม่จําเป็นต้องมีตระกูลหลิวคงอยู่! ส่วนแผนปัจจุบันเราต้องชักชวนเจ้าหุบเขาชิงหยุน เพื่อดําเนินการต่อ ”

“ เฮ้อ ถ้าท่านเจ้าวังยังไม่กักตนข้าจะมีโอกาสแสดงในหุบเขาชิงหยุนได้ที่ไหน?” โจวต้าเฉิงถอนหายใจและพูดอย่างไม่เต็มใจ

ฉินม่านหยุนกล่าวว่า: “เราได้เป็นสหายกับลูกชายและลูกสาวของเจ้าแห่งหุบเขาชิงหยุนแล้ว ข้าวางแผนได้น่าประทับใจจริงๆ”

ทันใดนั้น ลั่วฮวงก็พูดว่า: “ข้าคิดว่าก่อนหน้านี้เราควรจะคุยกันว่าเราควรแบ่งสมุดคัดลอกเลียนแบบของอาจารย์อย่างไร”

โจวต้าเฉิง ดูสับสนและพูดอย่างไร้เดียงสา: “สมุดคัดลอก เหรอ สมุดอะไร? เจ้าต้องเห็นภาพหลอนแน่ๆ ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากําลังพูดถึงอะไร?”

ลั่วฮวงโกรธมากทจนเคราของเขาคดและเขาพูดอย่างโกรธ ๆ : “อย่าแกล้งทําเป็นคนโง่ นี่เป็นสิ่งที่มอบให้กับเราโดยปรมาจารย์ข้าขอเสนอให้เราดูได้เดือนละครั้ง!”

หุบเขา ชิงหยุน

ล้อมรอบด้วยต้นไม้สีเขียวจํานวนนับไม่ถ้วนที่เชิงเขามีอาคารใต้หลังคาขนาดเล็กมากกว่าหนึ่งโหลที่มีลําธารไหลผ่านการเดินไปตามขั้นบันไดหินถัดจากลําธารจะเป็นห้องโถงที่มีซุ้มโค้งและกระเบื้องสีทอง

กู่จือเหยาและ กู่จือหยูอยู่ในห้องโถงใหญ่ห้องหนึ่งขนาบทางซ้ายและทางขวาของชายวัยกลางคน

ชายวัยกลางคนคนนี้สวมเสื้อคลุมสีน้ำเงินใบหน้าที่มีดูดีและคิ้วคม เขานั่นคือ กู่ฉางชิงแห่งหุบเขา ชิงหยุน

เขามองไปที่สองพี่น้องกู่ด้วยรอยยิ้มและพูดอย่างหมดหนทาง: “พวกเจ้าเรียกข้ามาที่นี่ พวกเจ้าต้องการทําอะไร?”

กู่จือหยูแทบรอไม่ไหวที่จะพูดว่า: “ท่านพ่อ ครั้งนี้ท่านทํางานได้ดีในการปิดผนึกปีศาจ พี่สาวของข้าและข้าก็ต้องการให้สิ่งดีๆแก่ท่านเช่นเดียวกัน!”

กู่ฉางชิงระเบิดเสียงหัวเราะทันที “โอ้มันหายากสําหรับเจ้าที่จะห่วงใยข้า มันคืออะไร?”

“เราเพิ่งพบปรมาจารย์เมื่อไม่นานมานี้สิ่งนี้เป็นสิ่งที่ดีแน่นอน ข้ารับประกันว่าจะทําให้ท่านประหลาดใจ” กู่จือหยูยิ้มเล็กน้อยแสร้งทําเป็นลึกลับ

กู่ฉางชิงส่ายหัว “ โอเค เจ้าโดนหลอกขายอะไรมาล่ะ?”

“เป็นข้าเพราะมองโลกในแง่ดีนี่แหละ!”

ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา กู่จือหยูยื่นมือออกมาและซลาเปาสีขาวราวกับหิมะก็เข้ามาสายตาของ กู่ฉางชิงทําให้เขาตะลึง

“ นี่มัน… ซาลาเปาเหรอ”

กู่ฉางชิงไม่อยากจะเชื่อและมองไปที่ กู่จือหยูด้วยความประหลาดใจ “เจ้าทําให้ข้าประหลาดใจจริง ๆผิวของเจ้าน่าจะหนาพอ เจ้าพร้อมที่จะถูกตีตูดหรือยัง?”

กู่จือหยูรีบพูดว่า: “ท่านพ่อนี่ไม่ใช่ซาลาเปาธรรมดาท่านจะรู้ได้ทันทีเมื่อกินมัน”

“ถ้าข้ากินมัน ข้าจะเป็นคนโง่!” กู่ฉางชิงส่ายหัว “รู้ไหมเจ้าดูถูกบุคลิกของพ่อ! ข้าได้ปิดผนึกโลกปีศาจอย่างยากลําบาก ดังนั้นเจ้าต้องการให้ข้าแค่นี้ ?”

กู่จือเหยาอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ท่านพ่อ ซาลาเปานี้ไม่ธรรมดาจริงๆเราได้มาจากปรมาจารย์”

กู่ฉางชิงกล่าวอย่างจริงจังว่า “ จื่อเหยาทําไม เจ้าถึงมาเล่นกับน้องชายด้วยล่ะ ในโลกแห่งการฝึกตน จะมีใครที่เก่งกว่าพ่อของเจ้าหรือ ไม่มี! ในโลกแห่งการฝึกตนข้าอยากกินอะไรก็ได้อยู่แล้ว! “

กู่จือหยูพูดตรงๆ: “ท่านพ่อ ข้าไม่อยากโม้เราทานอาหารที่หรูหรามากมา ท่านอาจคิดไม่ถึงเกี่ยวกับเรื่องนี้ ซาลาเปานี้ถูกนํากลับจากอาหารมื้อนั้น”

“ซาลาเปานี้ที่เจ้าเก็บกลับมา”