ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 141

ตอนที่ 141

ทางจีน ตอนที่ 141 มี 2 ตอน

“ พัฟ!”

บางคนที่มีจิตใจไม่แข็งแกร่งพอรู้สึกหวาดกลัวตกลงจากอากาศและทรุดตัวลงกับพื้นมีอีกหลายคนเริ่มหันหลังบินหนีไป

อย่างไรก็ตามพลังงานสีดําที่ปกคลุมทุกทิศทาง มันได้กลายเป็นแขนสีดําขนาดเล็กจํานวนมาก และแขนจํานวนนับไม่ถ้วนดึงเสื้อผ้าของกลุ่มผู้ฝึกตนลากพวกเขากลับไปยังนรกแห่งความมืด

การตายของขอบเขตทัณฑ์หายนะทําให้ทุกคนตกอยู่ในความโกลาหล

ทุกคนมีสีหน้าซีดเทาราวกับคนตายในแววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

และในที่สุดสัตว์อสูรก็เคี้ยวเสร็จ มันกวาดตาทั้งสี่ของเขาและอ้าปากอีกครั้ง!

ในขณะนั้นเอง แรงดูดมหาศาลก็กระจายออกมาจากปากของมันราวกับปลาวาฬที่กําลังกลืนทะเลและพลังงานสีดําเหล่านั้นก็พุ่งเข้าใส่ผู้ฝึกตนเพื่อดึงพวกเขาเข้าสู่ปากของสัตว์อสูรตนนั้น!

ภายในหุบเขาเมฆครามราวกับกลายเป็นนรกที่มีแต่ความสิ้นหวัง

ใบหน้าของกู่ฉางชิงซีดราวกับกระดาษและดวงตาของเขาก็กลายเป็นสีแดง เขาพ่นเลือดใส่บนธงสีแดงพร้อมกับคําว่า “เซ่อ” และปราณของเขาก็พุ่งสูงขึ้นราวกับสายน้ำหลากเพื่อกระตุ้นธง

แต่ธงสีแดงถูกกัดเซาะด้วยพลังงานสีดําและอิทธิฤทธิ์ของมันก็ไม่เหลืออีกแล้ว

ในขณะนั้นเองใบหน้าของ โจวต้าเฉิงเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันและเขาก็เปล่งเสียงอุทานออกมาว่า “ท่านนักบุญ!”

ลั่วฮวงก็กังวลพอ ๆ กัน เขาจับลั่วซื่อหยุแน่น แต่เช่นเดียวกับฉินหม่านหยุนพวกเขาก็ถูกดึงเข้าใกล้ปากของสัตว์อสูรมากขึ้นเรื่อย ๆ

แต่เขามองเห็นว่าร่างของ ฉินม่านหยุนลอยอยู่กลางอากาศโดยมีแสงแวววาวรอบตัว ทั้งหมดนั้นเป็นอาวุธวิเศษที่หายากและช่วยต่อต้านพลังงานสีดํา อย่างไรก็ตามความแข็งแกร่งของนางอยู่ในขอบเขตของหยวนหยิงเท่านั้นและนางยังคงดูดเข้าไปเรื่อยๆ

ฉินม่านหยุนกัดริมฝีปากของนางจนเลือดออกและมีความกลัวและความไม่เต็มใจในแววตาของนาง

นางไม่อยากตาย

โดยเฉพาะ……..

นางหันหน้าไปมองปากที่เต็มไปด้วยฟันที่น่าเกลียด นางกลั้นน้ำตาไม่ไหวอีกต่อไปก่อนมันไหลออกจากขอบตาของนาง

การตายเช่นนี้มันน่าสังเวชเกินไป นางไม่อยากมีจุดจบเช่นนี้

นางหันหน้าไปมองที่แท่นสูงอีกครั้งเซียนเค่อจู ไม่หลงเหลือแสงเทียนแม้แต่เล่มหนึ่ง ดูเหมือนว่าทุกคนจะหลับไปและไม่มีใครสังเกตเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่

บนท้องฟ้าฝนยังคงตกหนัก ฟ้าร้องและฟ้าผ่ายังคงดังเป็นระยะ ๆ

ถ้าเป็นเช่นนั้นนางอยากจะคุกเข่าลงไปที่เซียนเค่อจูเพื่อขอให้เขาช่วยชีวิต

ด้วยปากของสัตว์อสูรเป็นศูนย์กลางวังวนแห่งความมืดได้ปรากฏขึ้นและ นินม่านหยุนก็มาถึงใจกลางวังวนแล้ว

ในขณะนั้นเอง แสงสดใสก็สว่างขึ้นที่หน้าอกของนาง

ถึงแม้แสงสดใสนี้จะไม่สว่างมากแต่ก็สะดุดตามาก มันราวกับแสงรุ่งอรุณที่เฉิดฉายท่ามกลามความมืดที่ไร้ที่สิ้นสุด

ฉินม่านหยุนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งนางก้มศีรษะลงและมองไปที่หน้าอกของนาง นกกระเรียนกระดาษที่แขวนอยู่บนหน้าอกของนางค่อยๆลอยขึ้นพร้อมกับทั้งตัวของนางที่เปล่งแสงเรืองรอง

หลังจากนั้นนกกระเรียนกระดาษนับพันตัวก็ออกมาจากสร้อยคอก่อนกระพือปีกราวกับดวงดาวในท้องฟ้ายามค่ำคืน พวกมันบินตรงไปยังใจกลางหุบเขาลึกที่ละนิด

ตอนนี้เองที่โลกคล้ายจะถูกแช่แข็งฝนตกหนักกลายเป็นพื้นหลังและมีเพียงนกกระเรียนกระดาษเท่านั้นที่ยังกระพือปีก แต่มันคล้ายจะบินไม่มั่นคงเพราะสายฝน

สัตว์อสูรที่ปากของมันอ้าขึ้นกลับสั่นสะท้านอย่างกะทันหันราวกับว่ามันกําลังหวาดกลัวบางอย่าง ดวงตาทั้งสี่จ้องไปที่นกกระเรียนกระดาษพร้อมกัน

ภายใต้การจ้องมองของทุกคน เหตุการณ์ที่ไม่น่าเชื่อก็เกิดขึ้น มันปิดปากตัวเองและไม่ลังเลมุดกลับไปในหลุมดําอีกครั้งเสียงที่หวาดกลัวดังแผ่วเบาเข้าหูของทุกคน จะมีสิ่งที่น่ากลัวเช่นนี้อยู่ที่นี้ได้อย่างไร โลกนี้อันตรายเกินไป ข้าจะไม่กลับมาอีกเด็ดขาด”

นกกระดาษนับพันตัวยังคงไม่หยุด หนึ่งชิ้นหนึ่งลง มันค่อยๆร่วงหล่นเหมือนจะไล่ตามอสูรตัวนั้นที่กําลังหนี

ลงหลุมดํา

นี่เป็นเรื่อง

ดวงตาของกู่ฉางชิงเบิกกว้างเขาแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองและสั่นสะท้าน: “นี่…นี่เป็นเรื่องจริงเหรอ?”

ฉินม่านหยุนมองไปที่เขาและพูดว่า ” ท่านคิดว่าข้าต้องโกหกท่านไหม?”

ฟ่อ-

กู่ฉางชิงอ้าปากค้างรู้สึกชาที่หนังศีรษะและขนลุกไปทั่วร่างกาย

“นี่นี่นี่… “น้ำเสียงของเขาสันและเขาตกใจมากจนพูดไม่ออก

นกกระดาษกระดาษพันตัวที่พับง่ายๆกลับสามารถบังคับสัตว์อสูรตัวนั้นให้หนีไปและปิดผนึกทางเข้าสู่โลกปีศาจได้ ความแข็งแกร่งระดับไหนกัน?

บุคคลเช่นนี้จะดํารงอยู่ในโลกได้อย่างไร?

เขาคิดว่าโจวต้าเฉิงพูดเกินจริงว่าปรมาจารย์เป็นนักบุญมาก่อน ตอนนี้เขาไม่สงสัยเลยว่าวิธีการแบบนี้ทําได้โดยนักบุญเท่านั้น!

น่ากลังเกินไปแล้ว!

ที่สําคัญคือเขายังคงสงสัยในความแข็งแกร่งของผู้เชี่ยวชาญมาก่อนและเมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้ เขาสึกหนาวไปทั่วทั้งร่าง

ข้าตายแน่ๆ นี่เป็นสิ่งที่ข้าทําผิดพลาดมากที่สุดในชีวิต!

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความวิตกกังวลแม้แต่การหายใจของเขาก็ยังไม่ราบรื่นและเขาก็รู้สึกราวกับว่าเขาเพิ่งก้าวออกจากประตูสู่นรก

เขาถามด้วยความกังวลว่า “หลานฉินเจ้าคิดว่า … ข้ายังมีโอกาสรอดหรือเปล่า มันสายเกินไปไหมที่จะเป็นหมากรุกของปรมาจารย์”

ฉินม่านหยุนส่ายหัว “ข้าไม่รู้เราไปทําลายตระกูลหลิวก่อนเถอะ”

กู่ฉางชิงพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า เจ้าควรเป็นพรที่ยิ่งใหญ่ของข้า ข้าจะแก้ปัญหาให้กับปรมาจารย์! ตราบใดที่มีปัญหาใดๆไม่ต้องเกรงใจมาหาข้าได้เสมอ!”