ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 2

โครงบ้านเรียบง่ายมากและดูไม่แตกต่างจากบ้านคนทั่วไป

“สวัสดี มีใครอยู่ในบ้านไหม”

หญิงสาวในชุดกระโปรงสีขาวตะโกนลั่น

แอ๊ด!

ประตูเปิดออก

หลี่เหนียนฟ่านยื่นหัวออกไปนอกประตู

มันเป็นเวลากว่าห้าปีแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมาที่นี่

เขามองไปที่หญิงสาวในชุดกระโปรงสีขาว และดวงตาของเขาก็เป็นประกายด้วยความประหลาดใจ

ช่างเป็นผู้หญิงที่สวยงามนัก

เป็นไปได้ไหมที่พระเจ้าได้ยินคำอธิษฐานของเขาและส่งนางมาเป็นภรรยา?

หลี่เหนียนฟ่านรู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้

มีไอปราณบนตัวผู้หญิงคนนี้ เห็นได้ชัดว่านางเป็นผู้ฝึกตนและไม่ยากที่จะมองเห็นการวางตัว และ ความสูงศักดิ์ของนาง ผู้หญิงอย่างนี้จะมาแต่งงานกับเขาได้อย่างไร

หญิงสาวในชุดกระโปรงสีขาวกำลังมองไปที่หลี่เหนียนฟ่าน และเห็นว่าเขาเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา ความผิดหวังก็ฉายแววในดวงตาของนาง

เดิมทีนางเคยจินตนาการถึงการพบกับผู้เชี่ยวชาญซ่อนเร้น เพื่อหาทางช่วยตัวเองให้พ้นจากสถานการณ์ปัจจุบัน

แต่ตอนนี้ในเมื่อนางมาอยู่ที่นี่ นางยังมีความอยากรู้อยากเห็นที่มากล้นจึงเดินเข้าไปดูแล้วพูดอย่างไม่ถือตัว: “สวัสดี ข้าชื่อลั่วซือหยู ข้าขอเข้าไปนั่งข้างในได้ไหม”

“แน่นอน.” หลี่เหนียนฟ่านเปิดประตูและหันร่างหลีกไปด้านข้าง

อีกฝ่ายไม่ได้เป็นเพียงผู้ฝึกตน แต่ยังเป็นสาวงามอีกด้วย หลี่เหนียนฟ่านไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ

“ขอบคุณ.” ลั่วซือหยูเดินเข้ามาพร้อมกับสาวใช้

เมื่อเดินเข้าประตูมา พบลานด้านหน้าที่เป็นทางเดินปูด้วยก้อนกรวดกากบาท ล้อมรอบด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ส่งกลิ่นหอมยั่วยวนชวนให้หลงใหล

ตรงกลางของลานเป็นศาลา และทุกด้านเป็นห้องโถงและห้องของลานภายใน

นางไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาหรือเปล่า เพราะขณะที่ ลั่วซือหยูเดินเข้ามาในลาน ลั่วซือหยูรู้สึกว่าหัวใจของตนสงบลงในทันที ราวกับจะมีเวทมนตร์บางอย่างอยู่ในลานซึ่งสามารถทำให้หัวใจของผู้คนสงบลงได้

หุ่นยนต์เดินออกจากห้องและพูดกับเด็กสาวทั้งสองอย่างเป็นมิตร: “ยินดีต้อนรับแขกทุกท่าน”

““ อ๊า … ระวัง!””

สาวใช้ผงะและเดินมาบังตรงหน้า ลั่วซือหยูพร้อมกับอุทาน

หลี่เหนียนฟ่านอธิบายว่า ” ไม่ต้องกลัว นี่คือข้ารับใช้ของข้า ชื่อ เสี่ยวไป๋ เป็นหุ่นยนต์”

“เสี่ยวไป๋ รีบขอโทษสองท่านนี้”

““ ขออภัย ที่ทำให้ตกใจ”” เสี่ยวไป๋ รีบขอโทษอย่างคล่องแคล่วและโค้งคำนับอย่างเป็นสุภาพบุรุษ

ลั่วซือหยูจ้องมองไปที่ เสี่ยวไป๋ อย่างอยากรู้อยากเห็น จากนั้นก็พูดด้วยความประหลาดใจ: “หุ่นยนต์นี่ มันฉลาดมากจริง ๆ หรือว่ามันมีวิญญาณอยู่ข้างใน?!”

อุปกรณ์วิญญาณนี่เป็นของในตำนาน มีเพียงเครื่องมือวิญญาณระดับสูงเท่านั้นที่สามารถมีวิญญาณได้!

ที่สำคัญคือวิญญาดวงนี้ฉลาดเกินไป มันคงไม่ใช่อุปกรณ์เซียนใช่ไหม?

ลั่วซือหยูตกใจมากขึ้น เมื่อนางคิดถึงเรื่องนี้นางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัว

หลี่เหนียนฟ่าน ส่ายหัวและยิ้ม: “ท่านเข้าใจผิดแล้ว นี่เป็นเพียงเทคโนโลยีชั้นสูง ปัญญาประดิษฐ์ ไม่ใช่อุปกรณ์วิญญาณเลย”

“ปัญญาประดิษฐ์?” ลั่วซือหยูขมวดคิ้วไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูด

““ เป็นเพียงทักษะเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ต้องสนใจ”” หลี่เหนียนฟ่านอธิบายไม่ถูกและขี้เกียจเกินกว่าจะอธิบาย แล้วสั่งเสี่ยวไป๋ “เสี่ยวไป๋ ไปที่สวนหลังบ้านแล้วเลือกแตงโมมาเลี้ยงแขก”

เสี่ยวไป๋: “ได้ ขอรับ นายท่าน”

การมีอุปกรณ์ที่มีสติปัญญาเทียบเคียงมนุษย์เป็นเพียงทักษะเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น?

ลั่วซือหยูสูดหายใจและมองไปที่ หลี่เหนียนฟ่านที่ดูอ่อนแอด้วยดวงตาอันสวยงาม

นางได้ยินมาว่าผู้อาวุโสหลายคนที่ฝึกจนถึงขั้นเซียน พวกเขาชอบแกล้งเป็นมนุษย์และเที่ยวเล่นในโลกมนุษย์ เป็นไปได้ไหมที่ข้าได้พบเจอหนึ่งในพวกเขาในวันนี้?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้แล้วนางก็ไม่กล้าหายใจแรง หัวใจของนางกระวนกระวายใจและตื่นเต้น