ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 22

”นั่นคือตอนจบของเรื่อเล่า งข้าไม่สามารถที่จะพูดมากกว่านี้ได้ ไม่ว่าเจ้าจะเชื่อหรือไม่ก็ตามข้าฏ็สามารถช่วยเจ้าได้แค่นี้” ไป๋หวู่เฉินพูดเบา ๆ

เขารู้ว่าผู้เชี่ยวชาญมีความสามารถที่ยอดเยี่ยมแต่เขาคงไม่ชอบให้คนอื่นพูดถึงตัวเองลับหลังเขา มันมีโอกาสที่เขาจะโมโหและไป๋หวู่เฉินไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้น

ชายชรา จ้าว มองไปที่ ไป๋หวู่เฉินอย่างสงสัยและพูดอย่างเคร่งขรึม: “เจ้าแน่ใจหรือว่าสิ่งที่เจ้าพูดเป็นความจริง?”

“ เป็นเรื่องจริง!” ไป๋หวู่เฉินพยักหน้า

”ฟ่อ–“

ชายชรา จ้าว สงบบเพียงนผิวเผิน แต่เหายใจลึก ๆอยู่ ในใจ

ถ้าเป็นเรื่องจริงผู้เชี่ยวชาญคนนี้ก็น่ากลัวเกินไปเป็นไปได้ไหมที่เทพอมตะบนสวรรค์ได้ลงมา?

ชายชรา จ้าว ตระหนักได้ทันทีว่านี่เป็นโอกาสสำหรับตัวเขาเอง!

”ถ้าอย่างนั้นข้าจะตามเจ้าไปในวันพรุ่งนี้ถ้าเจ้ากล้าโกหกข้าข้าจะสู้กับเจ้าด้วยกระดูกเก่าๆนี้” ชายชรา จ้าว กล่าว

วันรุ่งขึ้นท้องฟ้ายังคงมืดครึ้มไป๋หวู่เฉินก็รีบมุ่งหน้าไปยังเมืองหลั่วเซียนพร้อมกับชายชราจ้าวและคนอื่น ๆ

ไป๋หวู่เฉินไม่กล้ารบกวน หลี่ เหนียนฟ่าน เพื่อแสดงความจริงใจพวกเขามาถึงประตูเมืองหลั่วเซียนก่อนเวลาและรอการมาถึงของ หลี่ เหนียนฟ่าน ด้วยความเคารพ

อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขามาถึงเมืองลั่วเซียน หลินชิงหยุน ก็รออยู่ก่อนแล้ว

ทั้งสองฝ่ายมองหน้ากันและยิ้ม

ในขณะที่อยู่บนภูเขา หลี่ เหนียนฟ่าน ค่อยๆรับประทานอาหารเช้าพักผ่อนอย่างสบาย ๆ จากนั้นก็เดินลงจากภูเขา

เขาเพิ่งมาถึงเชิงเขา แต่มีร่างหนึ่งขวางทางของเขา

เป็นนักปราชญ์จากเมื่อวานนี้

ในดวงตาของเขาความสับสนถูกชำระล้างออกเหลือเพียงแต่ดงวตาที่เปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น

เขาก้มหัวให้หลี่เหนียนฟานอย่างสุดซึ้งและกล่าวว่า“ ปรมาจารย์หลี่ข้ารู้แล้ว! ขอบคุณที่ให้คำชี้แนะ

”เจ้าเข้าใจแล้วหรือ” หลี่ เหนียนฟ่าน มองไปที่ เมิ่ง จุนเหลียงและรู้สึกแปลก ๆ

เมิ่ง จุนเหลียงกล่าวว่า“ ปรมาจารย์หลี่ หมายความว่าทุกสิ่งมีกฎของตัวเองเพียงแค่เข้าใจโลกแห่งชีวิตจริงเท่านั้นที่ ท่านเข้าใจกฎของโลกเช่นเดียวกับการเกิดความชราความเจ็บป่วยและความตายของมนุษย์ ท่านสามารถติดต่อและทำความเข้าใจมันได้ สุดท้ายจึงออกจากสังสารวัฏ! “

เขายังคงคิดถึงเรื่องชีวิตอมตะ

หลี่ เหนียนฟ่าน รู้สึกว่าหัวใจของเขาเหนื่อยล้าเล็กน้อยเมื่อวานนี้เขาเกือบจะชี้ไปที่จมูกของเขาและสาปแช่ง: การเกิดความชราความเจ็บป่วยและความตายเป็นบรรทัดฐานแห่งธรรมชาติ เจ้าต้องยอมรับความเจริง

“ เจ้าแน่ใจหรือว่าข้าหมายถึงอะไร?” หลี่เหนียนฟานถามอย่างช่วยไม่ได้

”เส้นทางของหลี่กงซีไม่ได้เรียบง่ายอย่างนั้นข้าแค่เข้าใจมันเล็กน้อย” เมิ่งจุนเหลียงกล่าวด้วยความจริงใจ: “อย่างไรก็ตามข้าจะสังเกตทุกสิ่งในโลกอย่างรอบคอบเพื่อทำความเข้าใจกฎและพยายามทำความเข้าใจความหมายที่ลึกซึ้งในคำพูดของท่าน หลี่”

หลี่ เหนียนฟ่าน กลืนสิ่งที่เขาต้องการจะพูด

อีกฝ่ายยกย่องตัวเองมากขนาดนี้ ถ้าเขาพูดออกไปมันจะเป็นการตบหน้าตัวเองจยแย่ ปล่อยเขาไปg5vt

เขาถอนหายใจและพูดว่า: “ข้าหวังว่าเจ้าจะเข้าใจมัน ในไม่ช้า”

”ท่านหลี่ข้าจะพยายามให้หนัก!ม่านใจดีกับข้าจุนเหลียงที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน ตั้งแต่นี้ไปข้าจะเป็นศิษย์ของท่าน!” เมิ่งจุนเหลียงให้ของขวัญชิ้นใหญ่แก่หลี่เหนียนฟาน

”หยุด! ข้าไม่ใช่ครูของเจ้า!” หลี่เหนียนฟานรีบหยุด

สมองของผู้ชายคนนี้ในชาติที่แล้วมันคงเป็นโรคประสาท มันคงน่าอายถ้าจะรับเขามาเป็นลูกศิษย์!

ร่องรอยแห่งความเศร้าได้รับบาดเจ็บบนใบหน้าของ เมิ่ง จุนเหลียง

เมิ่ง จุนเหลียงกล่าวด้วยความเคารพ: “หลี่ กงซี ข้าได้ยินเรื่องเล่าของท่านเมื่อวานนี้และได้รับประโยชน์มากมายสำหรับผลงานชิ้นเอกเช่นนี้โปรดอนุญาตให้ข้าเป็นนักเขียนนิรนาม และบันทึกเรื่องเล่าของท่าน มันจะกลายเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในอนาคต
ของคนรุ่นหลัง! “