ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 30

นิกายหมื่นดาบอมตะ

ชายชราคนหนึ่งก้าวขึ้นไปบนดาบเจ็ดดาวเสื้อคลุมของเขากระพือพริวไหว้และยืนบนดาบที่กำลังลอย

มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาอย่างไม่อาจบรรยาย

”ไป๋หวู่เฉิน ผู้เฒ่าออกมาแล้ว”

จ้าว ชานเฮอ หัวเราะดังร่าปล่อยแรงกดดันของระดับว่างเปล่าออกมาและเต็มไปด้วยความสุข

”ชายชรา จ้าว เจ้าฝ่าด่านเร็วเพียงนี้เลยหรือ?” ทันใดนั้นรัศมีดาบก็พุ่งเข้ามาพร้อมกับไป๋หวูเฉินที่ปรากฏตัวต่อหน้า จ้าว ชานเฮอ

ผู้ฝึกตนพลังอมตะมีชีวิตยืนยาว บ่อยครั้งที่ต้องเข้าฌานอาจใช้เวลาถึงสิบปีหรือนานถึงร้อยปี

จ้าว ชานเฮอ ฝ่าด่านหลังจากนั้นเพียงหนึ่งเดือนเท่านั้น

จ้าว ชานเฮอ ลูบเคราของเขาและยิ้มและกล่าวว่า “ข้าไม่สามารถเปรียบเทียบเกับเจ้า เจ้าฝ่าด่านในคืนเดียว”

“ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะคำแนะนำของผู้เชี่ยวชาญ” ไป๋หวู่เฉินกล่าวด้วยอารมณ์ขอบคุณ

จ้าว ชานเฮอ พยักหน้าเห็นด้วย“ ใช่ขอบเขตของผู้เชี่ยวชาญไม่ใช่สิ่งที่เราสามารถจินตนาการได้ด้วยการสัมผัสเพียงเล็กน้อยเขาสามารถทำให้หยวนหยิงไปยัง ความว่างเปล่าได้อย่างง่ายดาย.”

ทันใดนั้นใบหน้าของไป๋หวู่เฉินก็กลายเป็นเคร่งขรึมและเขากล่าวอย่างเคร่งเครียด: “วันนี้เจ้าเห็นอัสนีบาตบนท้องฟ้าไหม?”

”ข้ามาเพื่อสิ่งนี้!” จ้าว ชานเฮอ หรี่ตาและรอยยิ้มของเขาเช่นกัน “จากที่ข้าคาดเดาตำแหน่งของทัณฑ์จากสวรรค์อยู่ไม่ไกลจากบ้านผู้เชี่ยวชาญมากนัก”

ไป่หวู่เฉินพยักหน้าและกล่าวว่า: “ใช่แล้วกองกำลังจำนวนมากได้ไปที่นั่นและมีราชาปีศาจและผู้ฝึกตนอมตะจำนวนนับไม่ถ้วนที่เดินทางไป”

”ข้าไม่สนใจสัตว์อสูรแปลงร่างสิ่งที่ข้ากังวลที่สุดคือผู้เชี่ยวชาญจะถูกรบกวน!” จ้าว ชานเฮอ ขมวดคิ้ว

”ข้าก็คิดอย่างนั้นเช่นกัน” ไป่หวู่เฉินมองไปที่จ้าวซานเหอและแนะนำ: “ทำไมเราไม่รีบไปด้วยกันถ้าใครกล้ารุกรานผู้เชี่ยวชาญ … “

สายตาที่เฉียบคมส่อแสงในดวงตาของไป่หวู่เฉิน

จ้าว ชานเฮอ กล่าวว่า “นั่นคือสิ่งที่ข้าหมายถึงผู้เชี่ยวชาญใจดีกับข้าและทำให้ข้าเหมือนเกิดใหม่ สิ่งแรกที่ข้าทำในครั้งนี้คือขอบคุณ!”

ทั้งสองทำดาบด้วยกันและหายไปในท้องฟ้าในพริบตา

หลี่ เหนียนฟ่าน อุ้มผู้หญิงคนนั้นและกลับไปที่บ้าน

“ ในที่สุด ข้าก็กลับถึงบ้าน” หลี่เหนียนฟานพูดด้วยรอยยิ้ม

เขาวางหญิงสาวลงบนเตียงเบา ๆ และรีบจับชีพจรของนาง

เขาค่อยๆขมวดคิ้วขึ้นเรื่อย ๆ แม้ว่าเขาจะเห็นมานานแล้วว่าผู้หญิงคนนั้นได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่เขาก็ไม่ได้คาดหวังว่ามันจะเลวร้ายขนาดนี้

ถ้ามองเพียงผิวเผิมันดูไม่อันตรายมากนัก แต่ที่จริงแล้วเส้นชีวิตนางถูกตัดขาดถ้าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับคนทั่วไปมันคงจะตายไปนานแล้ว

โชคดีที่เด็กหญิงคนนี้มีโชคที่ยิ่งใหญ่นางรอดชีวิตมาได้โดยบังเอิญและเขายังมีเวลาช่วยชีวิตนาง

เขามองไปที่ใบหน้าที่ไร้สีเลือดของผู้หญิงคนนั้นมีร่องรอยของความโกรธเกิดขึ้นในใจของเขาและเขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า: “แข็งแกร่งพอที่จะเหยียบย่ำทุกชีวิตเหรอ ไอ้สารเลวเอ้ย!”

เขาจำได้ว่าเขาตัวสั่นขณะซ่อนตัวอยู่ในถ้ำด้วยความตกใจใบหน้าของเขาซีดเผือกอย่างน่าเกลียด

ข้าไม่สามารถเอาชนะเจ้า แต่ข้าจะหาทางล้างแค้นให้ได้!

เมื่อเห็นหลี่เหนียนฟานโกรธ นางมีความสุขแวบหนึ่งในดวงตาที่สวยงามของนางและนางกระซิบว่า “ข้าสบายดี”

”เจ้าเป็นแบบนี้ แล้วเจ้าจะยังสบายดีเหรอ?” หลี่เหนียนฟานสงสาร “ยังไงก็ตามข้าชื่อหลี่เหนียนฟาน ข้าขอถามชื่อของเจ้าหน่อยได้ไหม?”

”ข้า ข้าชื่อ … “

คิ้วของหญิงสาวกระตุกเล็กน้อยและมีความงุนงงในดวงตาของนางนางเพิ่งเปลี่ยนร่างและลืมที่จะตั้งชื่อให้ตัวเอง

หัวใจของนากระวนกระวายเล็กน้อยและเลือดก็ไหลออกมาจากมุมปากของนางอีกครั้ง

”ไม่ต้องกังวลมันต้องเป็นเพราะอาการบาดเจ็บร้ายแรงที่ทำให้ความจำเสื่อมอย่าคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้” หลี่เหนียนฟานปลอบโยน

“เจ้าพักผ่อนเถอะ ดีข้าจะทำยาให้”
เมื่อเขาเดินออกจากห้อง หลี่ เหนียนฟ่าน ทักทาย เสี่ยวไป๋ และขอให้ เสี่ยวไป๋ ไปที่สวนหลังบ้านเพื่อไปเก็บสมุนไพรจากที่นั้นก็เริ่มปรุงยาสำหรับอาการบาดเจ็บของ ต้าจี