ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 72

ไซอิ๋ว!

พระตถาคต!

ภูเขาห้านิ้ว!

คำพูดเหล่านี้ปรากฏขึ้นในจิตใจของ หลินชิงหยุนทำให้เลือดในร่างกายของนางเดือดพล่าน

ไม่น่าแปลกใจที่มันมีพลังมากขนาดนี้ แท้จริงแล้วกลับเป็นผู้ยิ่งใหญ่สองคนนี้

”ไซอิ๋ว” นางเคยฟังหลี่เหนียนฟ่านเล่าตั้งแต่ต้นจนจบนางโหยหาและหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน แต่ตอนนี้เมื่อได้เห็นผู้ยิ่งใหญ่สองมันเหมือนกับแฟนคลับที่เห็นไอดอลและเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

หลี่กงซีสามารถจินตนาการถึง “ไซอิ๋ว” ได้ นี่เป็นสิ่งที่หลี่กงซีได้สัมผัสมาจริงๆ!

อาจจะเป็นโลกแห่งเทพในสมัยโบราณ!

และ … หลี่กงซีสามารถบรรยายวิถีเต๋าของพระตถาคตได้อย่างสมบูรณ์ มันไม่ได้หมายความว่าระดัยของหลี่กงซีสูงส่งกว่าพระตถาคตอีกหรือ?

!

ในขณะนั้นเอง ฝ่ามือของ พระตถาคต กระแทกลงมาพลังอันยิ่งใหญ่นี้ทำให้สวรรค์และโลกเปลี่ยนสี

ราชาวานรที่อยู่ภายใต้ฝ่ามือของเขาทำให้มันสามารถฝึกตนขึ้นสู่สวรรค์ได้ แต่เขาก็ยังไม่สามารถหลบนิ้วทั้งห้านี้ได้

หลินมู่เฟิงยืนอยู่ที่นั่นอย่างว่างเปล่าราวกับรูปปั้นจ้องมองไปที่พระธาตุ เขามีเพียงความรู้สึกที่ลึกลับปรากฏขึ้นในใจ

มันเหมือนว่าเขาจะเข้ามาแทนที่ราชาวานรและกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ถูกปราบปรามภายใต้ภูเขาห้านิ้ววิถีเต๋าบดขยี้เขาอย่างไร้มปราณี ราวกับมันต้องการทำให้จิตวิญญาณของเขาแตกสลาย

แต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

เขาใช้พระธาตึเพื่อทำความเข้าใจวิชาวิเศษของบรรพบุรุษของเขาดังนั้นเขาจึงรู้ว่าความรู้สึกนี้หมายถึงอะไร

ขอบเขตของหลี่กงซีสูงส่งเกินไปและแข็งแกร่งเกินไปเพียงแค่นึกถึงภาพอย่างสุ่มๆ ความรู้แจ้งแห่งเต๋าที่อยู่ในนั้นก็ยิ่งใหญ่มากเมื่อเทียบกับพลังของบรรพบุรุษที่ ข้าไม่รู้ว่าจะแข็งแกร่งกว่ากี่เท่า !

ในตอนนี้เขาไม่เสียใจกับการที่มรดกของบรรพบุรุษของเขาถูกลบออกไป

ถ้าพระธาตุมีภาพแบบนี้นับประสาอะไรกับโลกแห่งผู้ฝึกตนแม้จะอยู่ในดินแดนแห่งเซียน ก็คงเป็นสมบัติล้ำค่า!

และในตอนนี้เขามีคุณสมบัติที่จะถูกดึงเข้ามาในนี้จริงๆ!

โอกาส!

โชค!

หลี่กงซีต้องพอใจกับทีวีของเขามาก เขาจึงมอบโอกาสดีๆนี้ให้ข้า!

ข้าได้รับโชคในการพัฒนาแม้ว่าข้าจะเข้าใจได้เพียงเส้นผมของเขา แต่ก็เพียงพอสำหรับข้าที่จะใช้มันไปตลอดชีวิต!

ตูม!

ฝ่ามือที่ถูกปกคลุมด้วยรัศมีสีทองกลายเป็นภูเขาขนาดยักษ์มันตกลงมาจากท้องฟ้าและกด ราชาวานรที่อยู่ด้านล่างของภูเขา!

จบ!

หลี่เหนียนฟานลืมตาขึ้นและเห็นภาพของภูเขาห้านิ้วเริ่มเล่นในลูกแก้วทันใดนั้นก็ยิ้มออกมา

ดีนี่!

ด้วยสิ่งนี้ในอนาคตจะข้าจะไม่น่าเบื่อโดยง่าย

แม้ว่าจะเป็นทีวีที่เจ้าคิดไว้เอง แต่ก็ดีกว่าไม่มีทีวี

หลี่เหนียนฟ่านไม่สุภาพและพูดตรงๆ: “ข้าจะรับทีวีเครื่องนี้ขอบคุณทั้งสองคน”

”นายนน้อยหลี่สุภาพมันเป็นแค่อุปกรณ์” หลินมู่ฟิงยิ้มอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นว่าเขากระตือรือร้นมาก หลี่เหนียนฟ่านก็ไม่ได้ที่จะพูดอะไรเขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจในใจว่า กลุ่มผู้ฝึกตนที่เขารู้จักนั้นเป็นคนดีจริงๆ!

นี่อาจจะเป็นนิ้วทองของตัวเขาอง?

แม้ว่าข้าจะเป็นมนุษย์ แต่ข้ามีคุณลักษณะของจักรพรรดิยุโรปข้าจะได้พบกับคนดีๆตลอด? และทำให้ข้าไร้กังวลไปตลอดชีวิต?

นิ้วทองนี้ดีข้าชอบมันมาก

หลี่เหนียนฟ่านยิ้มออกมา

หลินมู่ฟิงนั่งอยู่หน้า กองฟืน มองไปรอบ ๆ และหยิบดาบปีศาขที่ร่วหล่นลงที่มาวางไว้ข้างๆ กองฟืน

เขามองมันอย่างซับซ้อนเล็กน้อยและเขามีอารมณ์อีดแน่นอยู่ภายในใจ“ นี่คือดาบปีศาจที่มีชื่อเสียงมานับไม่ถ้วน มีข่าวลือว่าการได้รับมันมาเทียบเท่ากับการได้รับพรจากโลกปีศาจ ข้าเดาว่าคงไม่มีใครคิดว่ามันจะกลายเป็นขวานตัดไม้?”

ถ้าเป็นในอดีตหลินมู่ฟิงคงหลีกเลี่ยงดาบปีศาจแต่ตอนนี้มันคุ้มค่า

”แล้วพลังปีศาจของเจ้าล่ะมันจะยอดเยี่ยมหรือไม่?” หลินมู่เฟิงมองไปที่ดาบปีศาจและอดไม่ได้ที่จะนึกถึงพระธาตุแห่งการสั่งสอนที่เขามอบไป “สิ่งเหล่านี้มักจะน่ากลัวและยั่วยวน แต่ต่อหน้าผู้เชี่ยวชาญ พวกมันก็กลายเป็นเด็กดีไม่หลงเหลือความหยิ่งทะนงตน ช่างไร้ยางอาย!”

ข้าควรหยุดพูดได้แล้ว ข้าต้องตัดฟืนให้เร็วที่สุดและตั้งใจที่จะทำผลงานให้ดีต่อหน้าปรมาจารย์หลี่

หลินมู่เฟิงวางท่อนไม้จากนั้นยกดาบปีศาจขึ้นก่อนฟันมันลงไป!

ตูม!

ดาบปีสาจผ่าเข้าไปในไม้เพียงสามนิ้วจากนั้นก็หยุดลง

หลินมู่ฟิงตกตะลึง

อะไรกัน?

ข้าควรตัดมันทันทีด้วยการตัดเพียงครั้งเดียวไม่ใช่เหรอ?